Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση

>> Γράφει η Ευαγγελία  Μανιτσούδη, Εκπαιδευτικός  σε Διαθεσιμότητα - Μέλος   Ν.Ε  ΣΥΡΙΖΑ  Χίου

Είναι γεγονός πως δεν υπάρχει μια γενική συμφωνία σχετικά με το τι συνιστά μια ανθρωπιστική κρίση. Ωστόσο ο ορισμός που χρησιμοποιείται από τους ειδικούς είναι πρακτικός και απλός. Μια ανθρωπιστική κρίση χαρακτηρίζεται συνήθως από αύξηση της φτώχειας, της ανισότητας, ιδιαίτερα αυξημένης στον τομέα της εκπαίδευσης και της κοινωνικής προστασίας, καθώς και η έλλειψη πρόσβασης σε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.

Ιδιαίτερα σημαντικοί δείκτες είναι η αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας, σε ιατρικές εξετάσεις, σε νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Με άλλα λόγια: Όταν βλέπεις μια κρίση δεν μπορείς να κάνεις λάθος και να την περάσεις για κάτι άλλο.

Η Ελλάδα ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να έρθει αντιμέτωπη με μια τέτοια ανθρωπιστική κρίση. Κανείς στη χώρα δεν πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσε να υπάρξει τόσο δραματική αλλαγή.

1.500.000 άνεργοι, πάνω από 300.000 νοικοκυριά χωρίς καθόλου εισόδημα, 600.000 παιδιά που υποσιτίζονται, πάνω από 3.000.000 ανασφάλιστοι πολίτες χωρίς πρόσβαση σε πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όταν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά και μικροεπιχειρηματίες υπερχρεωμένοι σε τράπεζες και κράτος, όταν οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται, όταν εξαιτίας όλων αυτών η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες πυκνώνουν, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας ανθρωπιστικής κρίσης, με πρωτόγνωρη για την μεταπολεμική Ελλάδα έκταση και ένταση .

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προϋποθέτει ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης που δεν μπορεί να εξαρτάται από το ύψος της κερδοφορίας της οικονομικής ολιγαρχίας . Οι μνημονιακές δυνάμεις όχι μόνο κάνουν ότι δεν βλέπουν την ανθρωπιστική κρίση ή αντιμετωπίζουν όψεις της με επικοινωνιακούς όρους, αλλά προσπαθούν επίσης να μας πείσουν για τις «επιτυχίες» της πολιτικής που την δημιούργησε και την επιδεινώνει.

Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποτελεί πρωτίστως αδιαπραγμάτευτη ηθική επιταγή.

 Είναι αναγκαία η λήψη μέτρων που θα είναι ικανά να καταπολεμήσουν τις επιπτώσεις της ακραία φτώχειας, ενώ παράλληλα να συμβάλλουν στην ανάσχεση της ύφεσης και της ανεργίας. Τα μέτρα αυτά δεν πρέπει να υποκαθιστούν την επαναθεμελίωση ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους αλλά αποτελούν τα πρώτα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.

Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε κάθε διαθέσιμο πόρο και να κινητοποιήσουμε τις ενεργές δυνάμεις της κοινωνίας, σε μια συστράτευση για να αντιμετωπίσουμε τα δεινά της κρίσης με όρους αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας  και δικαιοσύνης. Στο εν λόγω σχέδιο δράσης απαιτείται να ενταχθούν διάφοροι φορείς, οι δήμοι, η εκκλησία, δομές αλληλεγγύης, ιδιώτες, εθελοντές,  μέσα σ΄ ένα πλαίσιο συντονισμού από πλευράς δημοσίου και πλήρους διαφάνειας.

Η ισότιμη συνεργασία  όλων των φορέων, ενταγμένη σε ένα μακροχρόνιο δημόσιο σχεδιασμό, που στόχο έχει να συσσωρεύει γνώση και εμπειρία στην αυτοδιοίκηση και την κοινωνία, είναι όρος για μια κοινωνική πολιτική αντίστοιχη με τις σημερινές ανάγκες.

Η Εκκλησία, η οποία έχει βαθιά εμπειρία στην κοινωνική αλληλεγγύη, μπορεί να συμβάλλει ιδιαίτερα με τις προτάσεις και τις δράσεις που αναλαμβάνει και μπορεί να επεκτείνει.

Στο σημερινό πλαίσιο που βιώνουμε συνθήκες κοινωνικής καταστροφής αντίστοιχης με καιρούς πολέμου, κάθε υπάρχουσα υποδομή και η τεχνογνωσία όλων των φορέων είναι πιο χρήσιμη από ποτέ.