“Όταν πεθαίνει βασιλιάς…”

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

“Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο./Μη λες πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως/Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ το λύκο./Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.” Προφητικά ή σοφά, μέσα από τους στίχους του ο Κώστας Βάρναλης, αρκετά χρόνια πριν, ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στο όνειρο του λαού να πάρει τη ζωή στα χέρια του ή να την εμπιστευτεί σε “βασιλιάδες”, διαχειριστές σε κάθε περίπτωση της φτώχειας και τη εξαθλίωσής του, οι οποίοι αλλάζουν μεν όνομα, αλλά όχι και σκοπό. Ένα σκοπό που δε διαφέρει καθόλου, αφού είτε προσθέτει είτε μονιμοποιεί κάθε φορά όλο και περισσότερα βάρβαρα μέτρα, ματωμένους φόρους, όλο και πιο βαθιά γονυκλισία ενώπιων των παγκόσμιων και ευρωπαϊκών σαρκοβόρων του χρήματος.

Το δίλημμα “ένα ακόμα σκληρό μνημόνιο ή μια κρατική χρεοκοπία;” δημιούργησε το φόβο και την αμφισβήτηση για το ποιο είναι το χειρότερο. Και εδώ διαφαίνεται ο ρόλος των μέχρι τώρα μνημονιακών κυβερνήσεων, που σάρωσαν, διέλυσαν και γκρέμισαν τη λαϊκή τάξη για πέντε χρόνια, που την έριξαν στα φονικά νερά της Σκύλλας και της Χάρυβδης, παρατώντας την στην τύχη της. Είτε αυτές ήταν δεξιόστροφες είτε αριστερόστροφες, κεντρώες ή όπως ήθελαν να βαφτίζονται, εκμεταλλεύτηκαν το λαϊκό πόθο για ανεξαρτησία και απεμπλοκή από τα πλοκάμια της ευρωενωσιακής Λερναίας Ύδρας· εκμεταλλεύτηκαν τα όνειρα του κοσμάκη για μια ζωή με το κεφάλι ψηλά, μια ζωή ολόκληρη και όχι με το κομμάτι.

Σε μια πορεία στο άγνωστο χωρίς χάρτη και μπούσουλα, βούλιαξαν τις ζωές μας, τσαλαπάτησαν την εμπιστοσύνη μας, εκμεταλλεύτηκαν την ανοχή μας, επέπλευσαν πιασμένοι στην αντοχή μας, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους ολιγάρχες δυνάστες και οικονομικούς εντολείς τους.

Το αποτέλεσμα όλης τούτης της άθλιας πορείας τους ήταν τα τρία μνημόνια διαρκείας με αντιλαϊκά μέτρα που θα ζήλευαν και οι άρχοντες της Κόλασης, αν υπήρχαν τέτοιοι. Το τρίτο μνημόνιο που τώρα προσπαθούν να χρυσώσουν με πατριωτικές και λαϊκίστικες κορόνες, ηρωοποιούμενοι, ανέτοιμοι και λαλίστατοι ψευτοεπαναστάτες των ενδυματολογικών κωδίκων και της μνημονιακής ή αντιμνημονιακής παραφιλολογίας, ταμπουρωμένοι πίσω από τηλεοπτικούς φακούς, “θεσμούς”, “εργαλειοθήκες ΟΟΣΑ” κ.λπ., δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Δούρειος Ίππος των ισχυρών του κεφαλαίου, των οικονομικών λόμπυ, που έχει αλώσει τη χώρα και το λαό.

Η νέα διαχείριση, ενός χρέους που δεν είναι δικό μας, άρχισε με τη ψήφιση και του τρίτου απεχθούς μνημονίου, με πρώτη και καλύτερη τη θυσία στο βωμό του όσων ανθρώπινων – εργατικών – μισθολογικών – ασφαλιστικών - συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων είχαν απομείνει ανέγγιχτα από τους δύο τυφώνες των προηγούμενων μνημονίων.

Το αν θα πεθάνει “ο βασιλιάς” (βλ. κυβέρνηση προθύμων του τρίτου μνημονίου) το Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη και στη θέση του θα έρθει κάποιος άλλος, δεν μπορεί ούτε ελπίδα ούτε χαρά ούτε ανάσταση να μας φέρει.

Αν θέλουμε να γλιτώσουμε από το λάκκο στον οποίο μας έριξαν, πρέπει να σηκωθούμε από μόνοι μας. Κανείς ας μην περιμένει, αναθέτοντας τη ζωή του σε άλλους, να βρει τη σωτηρία του. Η ανατροπή των πραγμάτων δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Ας ρωτήσουμε πρώτα τη συνείδησή μας, αν θέλουμε να σπάσουμε, με κάθε θυσία, τούτα τα δεσμά, που έχουν και θα έχουν δεμένους για χρόνια εμάς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας και ας αποφασίσουμε. Η ρήξη θέλει τσαγανό, η ανατροπή θέλει θυσίες, η λαϊκή συμμαχία θέλει υπέρβαση για να φτάσουμε στο “εμείς”, η συμπόρευση και η συστράτευση στους λαϊκούς αγώνες θέλει ιδρώτα και αποφασιστικότητα. “Η επανάσταση δε θα μεταδοθεί τηλεοπτικά… Η επανάσταση θα είναι ζωντανή.” (Gil Scott Heron) κι ούτε θα γίνει από αναπαυτικούς καναπέδες σαλονιών…

Μόνο τούτα μπορούν να μας εγγυηθούν την επιστροφή του χαμόγελου που πήραν από τα χείλη μας, την αποκατάσταση της τσαλαπατημένης μας αξιοπρέπειας που μετέτρεψαν σε σλόγκαν, τη χαρά που άρπαξαν από τη ζωή μας… μόνο αν “ο βασιλιάς” της οικονομικής ολιγαρχίας “…θάναι ο τελευταίος”.-