Η Χίος έχει ανάγκη τον Τουρισμό

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

  Ας αρχίσουμε με τέσσερις παραδοχές:

ΠΡΩΤΗ: Διαχρονικά και παγκοσμίως, η επιθυμία γνωριμίας νέων τόπων και διαφορετικών πολιτισμών, αλλά και οι ανάγκες για ξεκούραση και ψυχαγωγία, “σπρώχνουν” τον άνθρωπο στις περιηγήσεις και στις διακοπές.

ΔΕΥΤΕΡΗ: Η θεαματική βελτίωση των μέσων συγκοινωνιών και επικοινωνιών, ειδικές Κρατικές πολιτικές και τα, σχετικά, φθηνά πακέτα διακοπών, έχουν αναδείξει τον τουρισμό, παγκοσμίως, ως έναν από τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους και αρκετά προσοδοφόρους κλάδους της οικονομίας, με άπειρα “δορυφορικά” επαγγέλματα.

ΤΡΙΤΗ: Η Ελλάδα αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί, περιζήτητο τουριστικό προορισμό χάρη της ιστορίας και των μοναδικών μνημείων της, του θαυμάσιου φυσικού περιβάλλοντος και του εξαιρετικού κλίματός της.

ΤΕΤΑΡΤΗ: Η Χίος, δυστυχώς, εξακολουθεί να αποτελεί τον ουραγό στην κατάταξη των σημαντικών τουριστικών προορισμών της Ελλάδας.

   Ήδη, ένα ακόμη καλοκαίρι μας αποχαιρετά με σχετικά πενιχρά αποτελέσματα για το νησί μας, παρά το φετινό, θεαματικό, ρεκόρ αφίξεων τουριστών στη Χώρα μας.

Γι αυτό ασφαλώς κάτι φταίει. Άραγε όμως τί;

- Φταίει άραγε η μονομερής και επί δεκαετίες στροφή των Χίων στο ναυτικό επάγγελμα;

- Μήπως η ολοφάνερη απροθυμία του τοπικού, ναυτιλιακού κυρίως, κεφαλαίου να επενδύσει και στον τουρισμό;

- Ευθύνονται και πόσο οι προβληματικές πύλες εισόδου (αεροδρόμιο και λιμάνι);

- Μήπως τα ακριβά εισιτήρια και τα επίσης ακριβά πακέτα διακοπών;

- Φταίει η έλλειψη τουριστικής παιδείας και σωστού επαγγελματισμού που, δυστυχώς, οδηγούν συχνά σε φαινόμενα “αρπαχτής”;

- Μήπως κρίνεται αναποτελεσματική η προβολή του νησιού μας τόσο από Δημόσιους-Δημοτικούς Φορείς όσο και από τους ίδιους τους επαγγελματίες του τουριστικού κλάδου;

   Όλα τα παραπάνω και ίσως αρκετά άλλα, ευθύνονται για την τουριστική υπανάπτυξη της Χίου. Μια, επιστημονικά τεκμηριωμένη, έρευνα, θα εντοπίσει τις κύριες αιτίες και θα μπορούσε να προτείνει μέτρα και ενέργειες για την σταδιακή εξάλειψή τους.

  Η ίδια μελέτη, μπορεί και πρέπει να εξετάσει και να καταδείξει ποιά είναι η λεγόμενη “φέρουσα ικανότητα” του νησιού μας, πόσους δηλαδή επισκέπτες μπορεί να δεχθεί αυτό (μηνιαίως και ετησίως), ώστε να είναι σχετικά ήπιες και εύκολα διαχειρίσημες οι επιπτώσεις που, η παρουσία τους προκαλεί στο φυσικό, δομημένο και ανθρωπογενές περιβάλλον, στις υποδομές και ανωδομές, χωρίς, εν τέλει, σοβαρή διαταραχή των ομαλών συνθηκών διαβίωσης ντόπιων και τουριστών.

 Το αντίθετο, θα μπορούσε, σε βάθος χρόνου, να καταστεί εξαιρετικά επιζήμιο.

Άρα πρέπει, πάσει θυσία, να αποφευχθεί.

  Επ' αυτού, υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι, η Χίος, λαμβάνοντας υπόψη αρνητικά παραδείγματα περιοχών, και δη νησιών, τουριστικά κορεσμένων, θα πρέπει να “γυρίσει την πλάτη” στον λεγόμενο μαζικό τουρισμό και να επικεντρωθεί σε ήπιες εναλλακτικές μορφές τουρισμού που της ταιριάζουν. Όντως, ο οικολογικός-φυσιολατρικός, ο προσκυνηματικός (θρησκευτικός), ο συνεδριακός, ο πολιτιστικός, ο θαλάσσιος και ο γαστρονομικός τουρισμός, ταιριάζουν στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του νησιού μας.

  Αν και δεν είμαι ειδικός, προσωπικά εκτιμώ ότι, από μόνες τους, αυτές οι μορφές τουρισμού, μάλλον δεν είναι αρκετές για να καταστήσουν κερδοφόρο και άρα βιώσιμο, τον τοπικό τουριστικό κλάδο. Επομένως, χρειάζεται και ο μαζικός τουρισμός, με δεδομένο μάλιστα ότι, όπως έως τώρα, έτσι και στο μέλλον, οι τουρίστες, Έλληνες και ξένοι, θα έλκονται από τις καθαρές θάλασσες, τον ήλιο, το υπέροχο κλίμα και τις ιδιαιτερότητες (ενίοτε μοναδικές) των Ελληνικών νησιών.

  Άλλωστε, κάθε άνθρωπος ό,που γης, εφ' όσον το επιθυμεί και το μπορεί, έχει το δικαίωμα της γνωριμίας νέων τόπων και πολιτισμών, το δικαίωμα στην ξεκούραση και μαζί της ψυχαγωγίας.

Το δικαίωμα αυτό, κανένας δεν πρέπει να περιορίσει ούτε και να  στερήσει από όσους -Έλληνες ή αλλοδαπούς- θα αποφάσιζαν, στο παρόν ή στο μέλλον, να επιλέξουν ως τόπο διακοπών τους τη Χίο.

  Βεβαίως, αρκετοί είναι όσοι υποστηρίζουν ότι, η εποχικότητα και η αβεβαιότητα περί τη διεθνή τουριστική κίνηση, είναι τα αρνητικά που συνοδεύουν αυτόν τον κλάδο και τον καθιστούν επισφαλή. Όμως, κατά τον αντίλογο, κρίσεις οικονομικές, πόλεμοι, συναλλαγματικές διαταραχές και άσχημες καιρικές συνθήκες, μπορούν να πλήξουν (και πλήτουν συχνά) όλους τους παραγωγικούς τομείς (γεωργία, κτηνοτροφία, ναυτιλία, βιομηχανία, εμπόριο).

  Εν κατακλείδι, αν κάτι πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα, είναι η αποφυγή της λεγόμενης “μονοκαλλιέργειας” του τουρισμού. Αυτό όντως εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Το ιδανικό είναι να επιδιωχθεί και να επιτευχθεί ισόρροπη ανάπτυξη και άλλων τομέων παραγωγής και κυρίως στενή σύνδεση του τουρισμού με τον τοπικό πρωτογενή και δευτερογενή τομέα.

Είναι λυπηρό και τελείως παράλογο, η Ελλάδα, να δαπανά ετησίως ένα μεγάλο μέρος των εσόδων της από τον τουρισμό προκειμένου να εισαγάγει διατροφικά αγαθά και τουριστικά είδη που καταναλώνουν και αγοράζουν οι τουρίστες.

  Όλα τα παραπάνω και βεβαίως το τελευταίο, προσδοκούμε και ευχόμαστε να αποτελέσουν πεδίο θετικών ενεργειών και δράσεων της νέας, υπό τον Δήμαρχο Μανώλη Βουρνού, Δημοτικής Αρχής Χίου, του Αντιδημάρχου Τουρισμού Δημ. Καράλη και του νέου Αντιπεριφερειάρχη Σταμάτη Κάρμαντζη μήπως και η Χίος γίνει γνωστότερος, φιλικότερος κι ελκυστικότερος τουριστικός προορισμός.

  Είναι ένα τοπικό ζητούμενο, που, αν επιτευχθεί, θα εισφέρει άμεσα ή έμμεσα, κύριο ή συμπληρωματικό εισόδημα σε “πολλές τσέπες” και θα δημιουργήσει εκατοντάδες θέσεις απασχόλησης σε πολλούς τομείς και κλάδους.

Κάτι που η Χίος έχει απόλυτη ανάγκη τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.