Έσβησε από μόνο του το καντήλι τού Καπίρη ή το σβήσαμε εμείς;;

>> Γράφει ο Λεωνίδας Πυργάρης

  Στις 24 Ιουλίου 2015 και περί ώρα 18.00΄, ένας συνάνθρωπός μας στη Βολισσό, ο Χρήστος Σ. Καπίρης, 61 ετών, καταλήγει λόγω καρδιακής εμβολής. Οι προσπάθειες τών οικείων του να τον σώσουν αποβαίνουν ατελέσφορες. Κατά τη στιγμή τού συμβάντος (Παρασκευή απόγευμα), δεν υπάρχει εφημερεύων γιατρός στο «πολυδύναμο» κατά τα άλλα Ιατρείο Βολισσού. Ύστερα από πάμπολλες – ερασιτεχνικές – προσπάθειες συγχωριανών του βολισσιανών να κρατηθεί ο Χρήστος Καπίρης στη ζωή, τελικά αυτός χάνει τη μάχη και υποκύπτει!

  Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος πέθανε και δεν υπήρχε την ίδια στιγμή μηχανισμός παροχής προς αυτόν ιατρικής βοήθειας είναι κάτι το οποίο θα βασανίζει για πολλά χρόνια τούς οικείους του. Δηλαδή οι συγγενείς τού θανόντος θα βρίσκονται για πάντα αντιμέτωποι με την αμφιταλάντευση: «άραγε ήρθε η ώρα στον άνθρωπό μας να φύγει ή, αν υπήρχε γιατρός στο χωριό, ο άνθρωπός μας σήμερα θα ζούσε;;». Απ’ αυτό το βασανιστικό δίλημμα ποτέ οι συγγενείς τού Καπίρη δεν θα λυτρωθούν. Ο θάνατος είναι για όλους τούς ανθρώπους, αλλά και για όλα τα έμβια πλάσματα πάνω στη γη, μια βεβαιότητα. Είναι ο θάνατος μια νομοτέλεια τής ζωής. Η έλευση τού θανάτου δεν είναι ίδια για όλους: άλλος πεθαίνει σε πολύ προχωρημένα γεράματα, κι άλλος πριν καλά καλά προλάβει να δει το φως. Άλλος πεθαίνει ύστερα από πολύχρονη και βασανιστική ασθένεια, έχοντας «πεθάνει» άπειρες φορές, – δηλαδή έχοντας συνειδητοποιήσει το επικείμενο τέλος του – κι άλλος πάλι πεθαίνει «μια κι έξω», προτού προλάβει καν να αντιληφτεί τι συμβαίνει. Άλλος πεθαίνει μετά από πολύχρονη ασθένεια, έχοντας ταλαιπωρήσει, σωματικά και οικονομικά τούς οικείους του, κι άλλος πεθαίνει σε μια στιγμή, δίχως να παραβαρέσει κανέναν απ’ τους δικούς του. Ο θάνατος τού Καπίρη μάλλον ήταν ευτυχία για τον ίδιο: «έφυγε» γερός και δυνατός από τούτο τον κόσμο και κρατώντας στην αγκαλιά του τα εγγόνια του. Πέθανε χωρίς να ταλαιπωρηθεί αλλά ούτε και να ταλαιπωρήσει άλλους. Ωστόσο, αυτό το είδος θανάτου, ο οποίος ενσκήπτει «εξαίφνης», είναι μια «κεραμίδα» που πέφτει κατακέφαλα στους συγγενείς. Είναι μια αναπάντεχη συμφορά που βρίσκει απροετοίμαστους όλους τούς γύρω (σύζυγο, παιδιά, γηραλέους γονείς). Συνεπώς, ο συγκεκριμένος θάνατος, ενώ μάλλον είναι ευτυχία για τον θανόντα, είναι την ίδια στιγμή ανείπωτη συμφορά και πόνος για τους συγγενείς, των οποίων ανατρέπεται η ζωή άρδην. Παρ’ όλα αυτά η ζωή είναι δυνατότερη απ’ το θάνατο και πάντα ξέρει να βρίσκει το δρόμο της. Ο χρόνος σα μεγάλος γιατρός επουλώνει πληγές και όλα ξαναβρίσκουν την πορεία τους. Η γυναίκα τού Καπίρη και τα παιδιά του θα ξανασταθούν στα πόδια τους και θα διατηρούν μόνο άριστες μνήμες από έναν εξαιρετικό οικογενειάρχη και λεβέντη στην ψυχή. Όσον αφορά τον πόνο τών χαροκαμένων γονιών, Σωτήρη και Σοφίας, ας αποτελέσει γι’ αυτούς παραμυθία η γέννηση ενός τέτοιου γιου αλλά και η φυσική του συνέχεια: ο γιος τους υπάρχει μέσω τών παιδιών του και των εγγονιών του. Τα πάντα υπάρχουν, τίποτα δεν χάνεται! Πεθαίνει μόνο όποιος ξεχνιέται από τις μνήμες τών ανθρώπων. Αυτό άλλωστε είναι και το χειρότερο είδος θανάτου: να είσαι βιολογικά ζωντανός και κανείς να μην ασχολείται μαζί σου!

  Θα παραθέσω παρακάτω ένα περιστατικό για να φανεί η αξία και πολυτιμότητα τού αγροτικού γιατρού στα χωριά τής ελληνικής περιφέρειας: είμαστε στις 2 Σεπτεμβρίου 1987, στα Νένητα τής Χίου. Τα μεσάνυχτα εκείνης τής βραδιάς, περί ώρα 02.30΄, ο Κωνσταντίνος Μ. Σταματουλάκης – 55 ετών τότε και σήμερα 83 – αισθάνεται αναπνευστική δυσφορία και αίσθημα πνιγμού. Η εικόνα που εμφανίζει είναι μάλλον τραγική. Εσπευσμένα, εκείνη τη βραδιά, η σύζυγός του Καλλιόπη και ο νεαρός τότε γιος του τόν μεταφέρουν από τη γειτονιά στην οποία διαμένουν (Καταργό Νενήτων) στο Αγροτικό Ιατρείο τού χωριού, το οποίο βρισκόταν ακριβώς βορείως τού Δημοτικού Σχολείου Νενήτων. Ο ασθενής έχει τοποθετηθεί ύπτιος στην καρότσα τού αγροτικού αυτοκινήτου του, το οποίο βιαστικά οδηγεί ο γιος του. Η σύζυγος τού ασθενούς, καθ’ οδόν από τον Καταργό προς το Αγροτικό Ιατρείο βρίσκεται στο πλάι τού συζύγου της, εν πλήρει απογνώσει και αδυνατώντας να του παράσχει οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια. Εντός ολίγου φτάνει το αγροτικό όχημα με τον ασθενή έξω από το Ιατρείο τού χωριού. Κατά καλή τύχη τού ασθενούς, στο Αγροτικό Ιατρείο Νενήτων βρίσκονται εκείνη τη βραδιά δυό καλοί γιατροί, νεαρής ηλικίας: ο Μιχάλης Ν. Βολάκης και η σύζυγός του Αθηνά Χαραλαμποπούλου (ανηψιά τού τότε υπουργού τού ΠΑΣΟΚ Γιάννη Χαραλαμπόπουλου). Το νεαρό αντρόγυνο είχε λίγες ώρες πριν επιστρέψει στα Νένητα από τις Οινούσσες. Έτσι, απέναντι στο έκτακτο ιατρικό περιστατικό βρίσκονται δυό νέοι γιατροί. Σημειωτέον ότι κανονική αγροτική γιατρός Νενήτων ήταν τότε η Αθηνά Χαραλαμποπούλου και ο σύζυγός της απλώς τύχαινε τότε να είναι παρών. Ο ασθενής Κ. Σταματουλάκης έχει φτάσει σε οριακό σημείο εξαιτίας τής αναπνευστικής δυσλειτουργίας. Οι γιατροί κατεβαίνουν αμφότεροι από το ενδιαίτημα και αρχίζουν να ασχολούνται με την παροχή έκτακτης υποστήριξης στον σχεδόν νεκρό ασθενή. Ο Μ. Βολάκης επιδίδεται σε συστηματικές και έντονες μαλάξεις επί του θωρακικού τοιχώματος τού ασθενούς με σκοπό να τού επαναφέρει τη χαμένη αναπνευστική λειτουργία αλλά και την αντίστοιχη καρδιακή, η οποία εν τω μεταξύ είχε υποτονήσει και σχεδόν εκμηδενιστεί. Όλα έδειχναν ότι ο Σταματουλάκης είναι νεκρός και πως έχει διαβεί το κατώφλι τού Θανάτου. Καθ’ ον χρόνον ο γιατρός Βολάκης επιδιδόταν περίφροντις στην επαναφορά τής αναπνευστικής και καρδιακής λειτουργίας τού ασθενούς, η Χαραλαμποπούλου είχε ειδοποιήσει το Σκυλίτσειο Νοσοκομείο να αποστείλει όχημα για τη διακομιδή τού ασθενούς από τα Νένητα στο Νοσοκομείο τής πόλεως. Ύστερα από ατελέσφορες προσπάθειες τού Βολάκη επί του ασθενούς, διάρκειας περίπου 30 λεπτών, καταφθάνει το νοσοκομειακό όχημα στα Νένητα και παραλαμβάνει τον ασθενή, ο οποίος, όπως όλα έδειχναν, ήδη είχε πνεύσει τα λοίσθια και είχε μετοικήσει στα πεδία τού Άδη. Το όχημα με ιλιγγιώδη ταχύτητα κινείται προς το Νοσοκομείο με τον ασθενή μέσα σ’ αυτό θεωρούμενο νεκρό. Ωστόσο, ο γιατρός Βολάκης σαν φύλακας άγγελος τού ασθενούς δεν παραιτείται τής προσπαθείας και μέσα στο όχημα: συνεχίζει τις πιέσεις και τα γρονθοκοπήματα επί της προσθίας θωρακικής χώρας τού ασθενούς, παρότι όλα έδειχναν ότι ο ασθενής βρισκόταν πλέον στη σφαίρα τού Άδη. Κάποια στιγμή, όταν το όχημα βρισκόταν ακριβώς στο σημείο όπου και ο παρακαμπτήριος δρόμος προς την Αγιά Φωτιά, ο ασθενής αντιδρά: κάνει εμετό! Ο γιατρός νίκησε το Χάρο! Το αυτοκίνητο εν τω μεταξύ καταφθάνει στο κεντρικό Νοσοκομείο, στο οποίο και παραμένει ο Σταματουλάκης επί δέκα ημέρες. Το πρόβλημα τού ασθενούς διαγιγνώσκεται εκεί ως αναπνευστικό και με την εφαρμογή τής κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής η υγεία τού ασθενούς αποκαθίσταται πλήρως. Ο Σταματουλάκης εξέρχεται τού Νοσοκομείου και μέχρι σήμερα ζει και βασιλεύει στα Νένητα! Χρωστεί τη ζωή του, όπως λέγει ο ίδιος και η γυναίκα του, στο γιατρό Μιχάλη Βολάκη.

  Επιλογικά να σημειώσω πόσο τραγικό πρόσωπο υπήρξε ο γιατρός Βολάκης, ο οποίος καταγόταν από τους Ολύμπους: σε ηλικία 30 ετών πέθανε από τη γνωστή ανίατη ασθένεια, το 1988. Ωστόσο υπήρξε στη σύντομη ζωή του ένας άξιος λειτουργός τής Ιατρικής και άνθρωπος τού καθήκοντος. Εξίσου τραγικός είναι και ο πατέρας τού γιατρού, ο γηραιός σήμερα δάσκαλος Νικόλαος Βολάκης, ο οποίος, λίγο μετά το θάνατο τού Μιχάλη, έχασε και το δεύτερο γιο του, τον Κώστα!!

   Χίος: 26 Ιουλίου 2015. Ώρα 16.00’