Η σχέση μας με την ύλη
Χωρίς τίτλο…Ευγενίας
>> Της Ευγενίας Ασλανίδη
«Αλλάζει η σχέση σας με την ύλη, γίνεται πιο σταθερή και καθοριστική για το μέλλον σας», έγραφε το ωροσκόπιό μου για τη χρονιά που τρέχει.
«Εσένα περίμενα να μου το πεις», σκέφτηκα και συνέχισα να ξεφυλλίζω το περιοδικό, ένα από αυτά που βρίσκεις συνήθως στο κομμωτήριο.
Η σχέση μου με την ύλη από τα μικράτα μου ήταν λιτή. Εξ’ ανάγκης σίγουρα, αλλά αν ήταν και λόγω χαρακτήρα δε μπορώ να το πω με ακρίβεια. Είχα όμως όλο το χρόνο να το επεξεργαστώ, μια και μπήκε η ιδέα στο μυαλό μου, την ώρα που περίμενα να κάνει η βαφή τη δουλειά της στην κόμη μου.
Κατά σύμπτωση την αλλαγή στη σχέση μου με την ύλη την εντόπισα όταν για πρώτη φορά μπήκα σε κομμωτήριο να βάψω μαλλί. Δεν ήταν όμως καθόλου συμπτωματικό το ότι αυτό συνέβη όταν τελείωσαν τις σπουδές τα παιδιά μου και άρχισαν να βγάζουν δικά τους λεφτά. Μέχρι τότε πήγαινα δυο τρεις φορές το χρόνο μόνο για κούρεμα, ενώ όταν άρχισα να γκριζάρω ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι αυτή τη δουλειά, τη βαφή, θα μπορούσα να την αναθέσω σε ειδικούς.
Στην κατανομή των εσόδων μου, που την είχε κάνει η ίδια η ζωή, για τα προσωπικά μου έξοδα έμενε ένα απειροελάχιστο ποσόν, το οποίο, τώρα πια μπορώ να το ομολογήσω, το ξόδευα για βιβλία. Τα υπόλοιπα, τα αναγκαία, τα «έχωνα» στη λίστα του σούπερ μάρκετ, εκεί όπου ευτυχώς και δυστυχώς, βρίσκεις τα πάντα, αγοράζεις σχεδόν τα πάντα και τα κάνεις και «πλακάκια» με τη συνείδησή σου, που βλέπει μόνο τα απαραίτητα που ψώνισες και καθόλου τα περιττά.
Πότε άρχισα να εξοκείλω και να επιδίδομαι σε καταναλωτικά όργια;
-Το ερώτημα είναι κρίσιμο και πρέπει να απαντηθεί με ειλικρίνεια, αν θέλω, που θέλω, να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του, είπα στον εαυτό μου και τον…αμόλησα στην δεκαετία που πέρασε να κάνει την αυτοκριτική του.
Μια πικρή σαν κινίνο αλήθεια, αναδύθηκε μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία, που με περιέλουσε και με κράτησε ένα διήμερο περίπου ανάστατη. Έπρεπε να βρω επιχειρήματα να αντικρούσω τον σκληρό εαυτό μου και βρήκα βεβαίως. Μου τα κατέρριψε όλα σχεδόν, εκτός από ένα που είχε τη βάση του: «Ήταν μια δύσκολη δεκαετία και κάπως έπρεπε να την ξεπεράσω, αλλιώς, αν δε έτρωγε τα λεφτά μου η αγορά θα τα έτρωγαν οι γιατροί!».
Ακόμα και ένα τόσο…ισχυρό επιχείρημα όμως δε μπορεί να αντισταθμίσει τη σημερινή πραγματικότητα που πολύ ξεκάθαρα μου λέει: ούτε για αγορά υπάρχουν, ούτε για γιατρούς!
Όμως, «ο γέγονε, γέγονε, μην κλαις πάνω από χυμένο γάλα, τώρα σκάσε και κολύμπα», μου διαμηνύουν οι σοφοί ημών πρόγονοι, αρχαίοι και νεότεροι οι οποίοι, σε αντίθεση με εμάς τους σύγχρονους που φλυαρούμε ακατάπαυστα, εκφραζόταν με οικονομία στις λέξεις και ευστοχία στα νοήματα.
Κολυμπώντας λοιπόν στα θολά νερά της κρίσης, αλλάζω αναγκαστικά τη σχέση μου με την ύλη, την επιστρέφω δέκα χρόνια πίσω τουλάχιστον να βρω ένα καλό «πάτημα» για να ξαναρχίσω και…δώστε μου δυσκολίες να τις παλέψω…
Μαθημένο το βουνό στα χιόνια!
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 2461 εμφανίσεις