"Μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα ο Αλέξης Τσίπρας"

>>Γράφει  Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης, Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.

Έχει καταγίνει με άρθρα (διαρροές), το ακούμε κατά κόρον και σε τηλεοπτικές συζητήσεις από κυβερνητικά και φιλοκυβερνητικά στελέχη, ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί σήμερα για τη χώρα «μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο», «μοναδική σταθερά».

Τι είναι, τι σημαίνει επιτέλους, πολιτικό κεφάλαιο για μια χώρα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, όταν αναφερόμεθα σε πρόσωπα, πολιτικό κεφάλαιο αποτελεί το πολιτικό και όχι μόνο πρόσωπο στο οποίο προσβλέπει, επιθυμεί μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος και της οικονομίας να κυβερνήσει τη χώρα και να την οδηγήσει σε σύντομο χρόνο σε ανάπτυξη και ευημερία, καθιστώντας ή αποκαθιστώντας την ως ευϋπόληπτον μέλος της διεθνούς κοινότητας.

Αν η παραπάνω περιγραφή καλύπτει ικανοποιητικά τον «ορισμό» του πολιτικού κεφαλαίου, για να δούμε από τις μέχρι σήμερα πολιτικές του κ. Τσίπρα, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ως Πρωθυπουργός της χώρας, τι είδους πολιτικό κεφάλαιο αποτελεί για τη χώρα μας.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας υιοθέτησε τη στρατηγική του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι το πλέον επιτυχημένο μοντέλο για να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία σε περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, είναι με αριστερίστικη εθνικοπατριωτική κουλτούρα και ρητορική να υπόσχεται οτιδήποτε επιθυμεί ο ψηφοφόρος, η συντεχνία και όσοι απομυζούν το δημόσιο χρήμα.

Η ουσιαστική διαφορά με τότε, είναι ότι ο «αείμνηστος» το 1981 παρέλαβε μια οικονομία σε ανάπτυξη, τη χώρα νέο μέλος της ΕΟΚ με τεράστιες κεφαλαιακές εισροές και με πολλά περιθώρια δανεισμού για την ικανοποίηση των στόχων του.

Ο κ. Τσίπρας παρόλο που γνώριζε απολύτως και με λεπτομέρεια την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας, την ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική γεωγραφία, δε δίστασε να δημαγωγήσει ασύστολα, να δημιουργήσει φρούδες ελπίδες στο χειμαζόμενο πολίτη, επιχειρηματία και οικογενειάρχη αδιαφορώντας για το εθνικό συμφέρον με μοναδικό στόχο την αναρρίχηση στην πρωθυπουργία και την κατάκτηση της εξουσίας για το συνεταιρισμό του.

Σε ελάχιστο χρόνο, μόλις λίγους μήνες, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό με μη ρεαλιστικές υποσχέσεις, έχοντας όπως αποδεικνύεται αλλότρια σχέδια για τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ, κατάφερε να γίνει παράδειγμα Πρωθυπουργού προς αποφυγή και να μας χρεώσει, αντί να σκίσει, με ένα ακόμα πιο επαχθές μνημόνιο.

Τοποθέτησε λάθος και επικίνδυνα πολιτικά ανθρώπους σε κρίσιμα Υπουργεία, χρέωσε τη χώρα με ό,τι πιο αρνητικό «κυκλοφορεί» στις διεθνείς σχέσεις, διέλυσε ό,τι είχε απομείνει από την οικονομία, απέκοψε με το κλείσιμο των τραπεζών κάθε οικονομική συναλλαγή με τον έξω κόσμο οδηγώντας σε πνιγμό τις επιχειρήσεις, δήμευσε περιουσίες, οδηγεί το πιο ελπιδοφόρο εθνικό κεφάλαιο, τους νέους μας στην ξενιτιά και τελικά οδηγεί με νομοτέλεια τους μη έχοντες στην χειρότερη θέση που ούτε οι ίδιοι θα μπορούσαν να φανταστούν.

Πέραν τούτων και παρά το γεγονός ότι ο κύριος Τσίπρας διόρισε ολόκληρες οικογένειες κομματικών, όλων των συνιστωσών, σε αξιώματα Υπουργού, Γενικού Γραμματέα, Προέδρου και μελών δημόσιων Οργανισμών, επανίδρυσε κρατικοδίαιτες μη παραγωγικές επιχειρήσεις, έχωσε εκατοντάδες επαγγελματίες άεργους στο δημόσιο pay roll. Εντούτοις η πολιτική ανηθικότητα και ο εξουσιαστικός αμοραλισμός διέλυσε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κάθε «συντροφική» συνοχή στο ΣΥΡΙΖΑ και τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αποσύνθεση.

Παραθέτω κάποια, ελάχιστα, σχόλια στελεχών του κυβερνώντος κόμματος που σταχυολόγησα και καταδεικνύουν, ότι δεν υπερβάλλω στην κριτική μου:

Ελένη Πορτάλιου, «Ζούμε τις τελευταίες πράξεις ενός προαναγγελλόμενου τέλους του ΣΥΡΙΖΑ, ……. στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ούτε plan A σοβαρό» Γιάννης Δραγασάκης, «……. το προηγούμενο διάστημα επετράπη η λειτουργία «κομμάτων μέσα στο κόμμα» …… «ό,τι σπείραμε θα θερίσουμε». Νάσος Ηλιόπουλος, «…… Είμαστε σε σημείο όχι απλά αδιεξόδου, αλλά σε σημείο πνιγμού», Αλέξης Μητρόπουλος, «……. η μάχη της διαπραγμάτευσης χάθηκε στις 20 Φλεβάρη. Δίλημμα ρήξη ή συμφωνία δεν υπάρχει γιατί η ρήξη οδηγεί σε εθνική τραγωδία. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια συμφωνία με επαχθείς όρους….»

Τέλος, για τη σωτηρία όχι της χώρας ως οφείλει να νοιάζεται ο κύριος Πρωθυπουργός, αλλά της εξουσίας του και πριν φανούν τα πρώτα οδυνηρά αποτελέσματα για τους μισθωτούς και φορολογούμενους πολίτες από την εφαρμογή του μνημονίου ΤΣΙΠΡΑ οδηγεί πολύ σύντομα όπως όλα δείχνουν, την πτωχευμένη χώρα για τρίτη φορά μέσα σε ένα μόλις έτος σε εκλογές.

Από ποια πολιτική ηθική, ποιο πολιτικό ανάστημα, από ποιο διεθνές πολιτικό κύρος, από ποια εθνικά και κυβερνητικά επιτεύγματα, οδηγήθηκαν οι διάφοροι στο συμπέρασμα και δημιουργούν πολιτικό κλίμα, ότι ο κύριος Αλέξης Τσίπρας είναι η «μόνη σταθερά» σήμερα για τη χώρα; Τι σχέδια εξυπηρετούν επιχειρώντας να κρατήσουν στην εξουσία ό,τι πιο επικίνδυνο και καταστροφικό πολιτικό πρόσωπο θα καταγράψει η νεώτερη ελληνική ιστορία;