«Βλέποντες τόν Ἐσταυρωμένον»

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου

Μέ πνευ­μα­τι­κήν κα­τά­νυ­ξιν, ἀλλά καί εὐ­σε­βές δέος προ­σερ­χό­μεθα σή­με­ρον εἰς τούς Ἱ­ε­ρούς μας Να­ούς καί τά Μο­να­στή­ρια, τά Ἐ­ξωκ­κλή­σια καί τά Πα­ρεκ­κλή­σια, ἀ­κόμη καί «ἐν ὄρεσι καί σπη­λαί­οις καί ταῖς ὀ­παῖς τῆς γῆς» καί «ἄνω σχῶν­τες τόν νοῦν καί τάς καρ­δίας», ἐ­παί­ρο­μεν τούς ὀ­φθαλ­μούς μας καί «ἐν μέσῳ ἔ­χον­τες» τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον Κύ­ριον μας, ἀ­τε­νί­ζο­μεν τό πρό­σω­πόν Του, μο­λο­νότι «οὐκ εἶ­χεν εἶ­δος, οὐδέ κάλ­λος».

Προ­σα­τενίζο­μεν, ὅ­μως, μέ τήν πί­στιν μας τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον Κύ­ριον μας, τόν Συ­νάρ­χον Πα­τρί καί Πνεύ­ματι Υἱόν καί Λό­γον τοῦ Θεοῦ, τόν «δι­’ἡ­μᾶς τούς ἀν­θρώ­πους καί διά τήν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρίαν κα­τελ­θόντα ἐκ τῶν Οὐ­ρα­νῶν καί σαρ­κω­θέντα ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γίου καί Μα­ρίας τῆς Παρ­θέ­νου καί ἐ­ναν­θρω­πή­σαντα».

Δι­α­κρί­νο­μεν μέ εὐ­γνω­μο­σύ­νην τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον Δη­μι­ουρ­γόν μας, ὁ Ὁ­ποῖος «ἐκ τοῦ μή ὄν­τος εἰς τό εἶ­ναι» ἐ­δη­μι­ούρ­γησεν τόν ἄν­θρω­πον «κατ’εἰ­κόνα καί καθ­’ὁ­μοί­ω­σιν» καί τόν ἐ­προί­κι­σεν μέ τά δῶρα τῆς ἀρ­χέ­γο­νης δι­και­ο­σύ­νης.

Θε­ω­ροῦ­μεν μέ με­τά­νοιαν τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον Σω­τῆρα μας, ὁ Ὁ­ποῖος «σῶ­σαι θέ­λων τόν κό­σμον… αὐ­τε­πάγ­γελ­τος ἦλ­θεν», δι­ότι δέν ἦλθεν «ἵνα κρίνῃ τόν κό­σμον, ἀλ­λ’ ἵνα σώσῃ τόν κό­σμον», ἐφ­’ὅ­σον ἐ­πι­θυ­μεῖ «πάν­τας σω­θῆ­ναι καί εἰς ἐ­πί­γνω­σιν ἀ­λη­θείας ἐλ­θεῖν»

Ὁ­ρῶ­μεν μέ ἐλ­πίδα Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον τόν «καί πά­λιν ἐρ­χό­μεν μετά δό­ξης», ὁ Ὁ­ποῖος εἶ­ναι ὁ ἦν, ὁ ὤν καί ὁ ἐρ­χό­με­νος, τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέ­λος τῆς Ἱ­στο­ρίας, «τά πάντα καί ἐν πᾶσι».

Καί βλέ­πον­τες πρός τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον δι­α­πι­στώ­νο­μεν μέγα καί πα­ρά­δο­ξαν πρά­γμα.

Ὁ τεί­νας λόγῳ τόν οὐ­ρα­νόν, τεί­νε­ται ξύ­λον.

Ὁ δή­σας ψάμμῳ τήν θά­λασ­σαν, πε­ρι­βάλ­λε­ται δε­σμοῖς.

Ὁ χα­ρι­σά­με­νος τάς πη­γάς μέ­λι­τος, πο­τί­ζε­ται χο­λήν.

Ὁ στε­φα­νώ­σας τήν γῆν τοῖς ἄν­θεσι, στε­φα­νοῦ­ται ἀ­κάν­θαις.

Ὁ πα­τά­ξας τήν Αἴ­γυ­πτον ταῖς δέκα πληγαῖς, καί κα­λύ­ψας τοῖς ὕ­δασι τήν κε­φα­λήν Φα­ραώ, τύ­πτε­ται κα­λάμῳ τήν κε­φα­λήν.

Ἐμ­πτύ­ε­ται τό πρό­σω­πον, τό ὁ­ποῖον οὐ φέ­ρει ἰ­δεῖν τά Χε­ρου­βείμ                                                                                          

(Ἀμ­φι­λό­χιος Ἰ­κο­νίου).

Καί κοι­τῶν­τες πρός τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον δι­α­πι­στώ­νο­μεν ὅτι:

ὑ­πο­φέ­ρει αὐτά τά πάθη, προ­σευ­χό­με­νος ὑ­πέρ τῶν σταυ­ρω­τῶν Του,

νικᾷ τήν κα­κίαν μέ τήν ἀ­γα­θό­τητα,

ἀ­πο­λο­γεῖ­ται ὑ­πέρ τῶν χρι­στο­κτό­νων σα­γη­νεύων αὐ­τούς εἰς τήν σω­τη­ρίαν,

κα­τα­λύει τό ἔγ­κλημά τους θε­ω­ρῶν ὡς αἰ­τίαν τήν ἄ­γνοιάν τους,

πε­ρι­παί­ζε­ται, ἀλλά δέν χα­λε­παί­νει τήν σκαιάν συμπεριφοράν,

δέ­χε­ται τήν μέ­θην καί μέ φι­λαν­θρω­πίαν κα­λεῖ εἰς με­τά­νοιαν αὐ­τούς, οἱ ὁποῖοι Τοῦ προ­σέ­φε­ραν «ὄ­ξος μετά χο­λῆς με­μι­γμέ­νον».

Ἄς παύ­σω­μεν, λοι­πόν, νά ὁρμῶμεν ἐ­ναν­τίον τῆς ἀ­λη­θείας, νά πο­λε­μῶ­μεν τόν Θεόν πλη­γώ­νον­τες τούς ἑ­αυ­τούς μας, νά ὑ­βρί­ζω­μεν τόν ἥ­λιον τῆς δι­και­ο­σύ­νης, νο­μί­ζον­τες ὅτι σβή­νο­μεν τίς ἀ­κτῖ­νες Του, νά συγ­κρου­ώ­μεθα μέ τήν πη­γήν τῆς ζωῆς, δι­ότι προ­σκυ­νοῦν­τες κα­τα­νυ­κτι­κῶς τόν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον Χρι­στόν, πι­στεύ­ο­μεν καί προσ­δο­κῶ­μεν ὅτι θά προ­σκυ­νή­σω­μεν πα­νη­γυ­ρι­κῶς καί τήν ἔν­δο­ξον Ἀ­νά­στα­σίν Του.