«Στα χαρακώματα» ο εμπορικός κόσμος της χώρας

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

“Μάχη για την τιμή των όπλων” χαρακτηρίζουν κάποιοι αυτή που δίνουν, από κοινού, καταστηματάρχες και εμποροϋπάλληλοι κατά της προτεινόμενης από την Κυβέρνηση ρύθμισης, σύμφωνα με την οποίαν:

ΠΡΩΤΟΝ θα μπορούν, αν το επιθυμούν, τα εμπορικά καταστήματα ανεξαρτήτως μεγέθους, να λειτουργούν επτά (7) Κυριακές τον χρόνο και

ΔΕΥΤΕΡΟΝ θα μπορούν, αν το επιθυμούν, να λειτουργούν όλες τις Κυριακές μόνο τα μικρομεσαίου μεγέθους εμπορικά με εμβαδόν έως 250 τ.μ.

Κύρια αιτία των αντιδράσεων ο δικαιολογημένος και κατανοητός φόβος ότι, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί τρόπος ώστε να λειτουργούν τις Κυριακές και “οι μεγάλοι” με βέβαια θύματα του ανταγωνισμού τους “μικρομεσαίους”, οι οποίοι, στην Ελλάδα, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του εμπορικού κόσμου.

Στην βασική αυτή ένσταση προστίθεται και ο ισχυρισμός ότι, με τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές, θα εμποδίζονται οι πιστοί να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Το επιχείρημα, αν δεν υποκρύπτει ειρωνεία, μόνο ως βλασφημία μπορεί να εκληφθεί αν αναλογισθούμε τις σχεδόν άδειες εκκλησίες μας τις Κυριακές με μόνη εξαίρεση αυτές όπου, τελούνται μνημόσυνα.

Λογικό και δικαιολογημένο ακούγεται το επιχείρημα ότι, αν έμποροι και υπάλληλοι εργάζονται και τις Κυριακές, τότε εξανεμίζεται πλήρως ο ελάχιστος χρόνος που διαθέτουν για ξεκούραση και αναψυχή.

Το βεβαιώνουν -διότι το βιώνουν-μικροξενοδόχοι, εστιάτορες, ταβερνιάρηδες, περιπτεράδες, αυτοαπασχολούμενοι σε καφενεία, μικρομάγαζα (μίνι μάρκετ), τουριστικά-ταξιδιωτικά γραφεία, καταστήματα τουριστικών ειδών αλλά και ταξιτζήδες, κτηνοτρόφοι, ανεμοτρατάρηδες.

Μια άλλη, μεγάλη κατηγορία εργαζομένων προστίθεται στους προηγούμενους επαγγελματίες, με τη βασική διαφορά ότι, αυτοί, ως μισθωτοί, αμοίβονται περισσότερο αν εργασθούν Κυριακές και επί πλέον λαμβάνουν ρεπό ξεκούρασης εντός άλλης εργάσιμης ημέρας.

Οι τελευταίοι στελεχώνουν τα Νοσοκομεία, το Στρατό, την Αστυνομία, την Πυροσβεστική, το Λιμενικό,τα μέσα μεταφοράς (πλοία, αεροπλάνα, τρένα, πούλμαν), τους Σταθμούς επικοινωνιών, ηλεκτροπαραγωγής, ύδρευσης, τα μέσα ενημέρωσης, όλες δηλαδή τις δραστηριότητες που καλύπτουν νυχθημερόν βασικές ανθρώπινες ανάγκες.

Εδώ ακριβώς ανακύπτει ένα κρίσιμο και εύλογο ερώτημα:

-Ποιές ανθρώπινες ανάγκες θα καλύψουν τα εμπορικά καταστήματα αν ανοίγουν και τις Κυριακές; Δεν φθάνουν οι έξι (6) εργάσιμες ημέρες για ψώνια, χρειάζεται και έβδομη;

Προτού προσεγγίσουμε την απάντηση, αξίζει να σημειωθεί ότι, πρώτη Κυριακάτικη αργία ήταν η 4η Ιανουαρίου 1910 μετά από ειδικό νόμο της τότε Κυβέρνησης του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Από τότε έως σήμερα άλλαξαν σχεδόν τα πάντα:

-Οι τρόποι παραγωγής, προβολής και εμπορίας αγαθών, οι εργασιακές σχέσεις και τα ωράρια απασχόλησης, η γιγάντωση των πόλεων λόγω της αστυφιλίας, η μεγένθυνση των καταστημάτων πολλά των οποίων είναι διεθνοποιημένοι γίγαντες, οι τρόποι επικοινωνίας και συναλλαγών, η παγκοσμοιοποίηση του κεφαλαίου και βεβαίως οι διαρκείς μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού λόγω τουρισμού, της ανάγκης για αναψυχή αλλά και για ανεύρεση εργασίας.

Κάπως έτσι προέκυψε η ανάγκη να παραμένουν ανοικτά τα εμπορικά καταστήματα και τις Κυριακές, από τη μια για να εξυπηρετούνται οι εκδρομείς και τουρίστες κι' από την άλλη για να εξυπηρετούνται ντοπιοι καταναλωτές οι οποίοι, λόγω πιεστικών ωραρίων, αδυνατούν να κάνουν τις αγορές τους τις καθημερινές.

Θυμίζω μια κοινή διαπίστωση όλων μας:

-Πάμπολες φορές, αρκετοί τουρίστες, παραθεριστές και επιβάτες κρουαζιεροπλοίων, γυρνάνε “σαν την άδικη κατάρα” σε ερημικούς εμπορικούς δρόμους Ελληνικών πόλεων. Μια άλλη, επίσης κοινή διαπίστωση είναι αυτή που σχετίζεται με τα συχνά Κυριακάτικα ή Σαββατοκυριακάτικα ταξίδια συμπατριωτών εκτός συνόρων (κυρίως προς ανατολάς και προς βορράν), για “φθηνά ψώνια” στις αγορές των γειτόνων που λειτουργούν και τις Κυριακές.

Αυτός ακριβώς ο ανταγωνισμός των γειτονικών Λαών (εμπορικός και τουριστικός), είναι που πρωτίστως πρέπει να προβληματίζει και να ανησυχεί τους πάντες.

'Ενας δεύτερος “αντίπαλος” είναι αυτός που προέρχεται από το λεγόμενο “ηλεκτρονικό εμπόριο” το οποίο διαρκώς κερδίζει ποσοστό της εμπορικής πίτας.

Τρίτος “εχθρός” των μικροεμπόρων είναι ο “πληθωρισμός” των εμπορικών καταστημάτων ο οποίος έφθασε να “τρώει τις σάρκες του” στη Χώρα μας κυρίως την τελευταία πενταετία της κρίσης.

Βεβαίως, αντίπαλοι ισχυροί των μικρομεσαίων είναι και θα παραμείνουν τα μεγάλα πολυκαταστήματα που, ως όπλα, διαθέτουν τις καλύτερες τιμές και την απίθανη ποικιλία προϊόντων, ταυτόχρονα όμως προσφέρουν εργασία σε χιλιάδες υπαλλήλους ΠΑΝΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥΣ και κόβουν αποδείξεις ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Τα παραπάνω μαρτυρούν ότι οι έμποροι καλούνται να δώσουν μια δύσκολη μάχη. Ας μη την δώσουν με μόνο σκεπτικό ότι “χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ”. Τέτοιου είδους μάχες δόθηκαν άπειρες στο παρελθόν χωρίς επιτυχία:

-Τα ιστιοφόρα αντιτάχθηκαν στην εισβολή του ατμόπλοιου, όμως νικήθηκαν.

-Τα κάρα και οι άμαξες υπέκυψαν στην θεαματική εισβολή του αυτοκινήτου.

-Εργάτες και υπάλληλοι τρόμαξαν από την εισβολή των μηχανημάτων και των υπολογιστών,όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την επικράτησή τους.

Οι φίλοι έμποροι ας μην κάνουν το λάθος να δώσουν μάχη οπισθοφυλακής.

Ακόμα κι αν την κερδίσουν πρόσκαιρα, ο φοβερός πόλεμος είναι μπροστά τους:

-Τον επιβάλουν κυρίως η τεχνολογία, ο έντονος ανταγωνισμός των γειτόνων και η ανάγκη κάθε καταναλωτή για αγορά φθηνών προϊόντων.

Σ' αυτούς του παράγοντες ας εστιάσουν κυρίως την προσοχή τους μήπως και κερδίσουν τον πόλεμο.