Ρένια Λουιζίδου: Σταθερή αξία…!

>> Γράφει η Κλαίρη Κάβουρα

Λαμπερή, προσιτή, με προσωπικότητα και χιούμορ.  Ο λόγος για την Ρένια Λουιζίδου, η οποία μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό, την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και τον Κλέωνα Γρηγοριάδη, χάρισαν στο κοινό της Χίου μια εξαιρετική παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.

Παρουσίασαν την Τρίτη 8/7  στο θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», το έργο του Ντόναλντ Μάργκιουλις «Δείπνο με Φίλους».

Το Μουντιάλ αποδείχτηκες μικρός αντίπαλος μπροστά στη δίψα του χιώτικου κοινού για καλό θέατρο, για παραστάσεις επιπέδου, όπως αυτή που απόλαυσε από τους εξαίρετους καλλιτέχνες.

Μια μέρα μετά την παράσταση και λίγο πριν ανέβει ξανά στη σκηνή –στο Κάστρο της Μυτιλήνης –η Ρένια Λουιζίδου μιλάει για το έργο και για άλλα πολλά στο kounoupi.gr.

Ας υποθέσουμε  ότι την Τρίτη στο Καστρομηνά δεν παρακολουθήσαμε την παράσταση. Πείτε μας λίγα λόγια γι αυτήν.

Η παράσταση έχει να κάνει με 2 ζευγάρια - τέσσερις στενά συνδεδεμένους φίλους. Πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με το πώς μπορούν κι αν μπορούν ν’ αντέξουν οι σχέσεις… Αν μπορούν να παλέψουν με την καθημερινότητα και τη φθορά που δημιουργεί ο χρόνος στις ερωτικές, αλλά και στις φιλικές σχέσεις.

Στο συγκεκριμένη περίπτωση τα προβλήματα ξεκινούν τη στιγμή που το ένα από τα δύο ζευγάρια αποφασίζει να χωρίσει. Προβλήματα ανάμεσα στο ζευγάρι που χωρίζει,  στο άλλο ζευγάρι που μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί μήπως υπάρχουν σημάδια κορεσμού και φθοράς και απλά υπεκφεύγουν να αντιμετωπίσουν, αλλά και στα ζευγάρια μεταξύ τους.

Έχει να κάνει με το ντουέτο που δημιουργεί το κάθε ζευγάρι, έχει να κάνει με τους 2 ανθρώπους που βρίσκονται μαζί την κάθε φορά και πόσο διατεθειμένοι είναι να φροντίσουν και να προσέξουν τη σχέση τους.

Χτύπησε η κρίση το θέατρο;

Νομίζω ότι η κρίση αυτή είναι τόσο πολύ μεγάλη που είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κάποιος επαγγελματικό χώρο που να μην τον έχει αγγίξει.

Συνολικά στον χώρο του θεάματος οι επιπτώσεις είναι πολύ έντονες. Περισσότερο στην τηλεόραση, αλλά οπωσδήποτε και στο θέατρο. Τα οικονομικά του κόσμου δεν είναι τα ίδια και επιλέγει πολύ πιο αυστηρά τι θα παρακολουθήσει. Ούτε και τα οικονομικά των παραγωγών είναι πια τα ίδια. Οπότε υπάρχει δυσκολία και από τις δύο πλευρές.

Έχουμε ένα θηρίο απέναντί μας. Πώς μπορεί να μείνει ανέπαφο το θέατρο.

Τηλεόραση ξεκινήσατε τη δεκαετία του ’90. Τι διαφορές έχουν τα σίριαλ της εποχής, όπως «οι απαράδεκτοι» και «οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» από τα σημερινά;

Τα σημερινά έτσι κι αλλιώς είναι κάτω από την ομπρέλα της κρίσης. Είναι δουλειές που γίνονται με πολύ μεγάλη δυσκολία, με πολύ μπερδεμένα οικονομικά και με τα φτερά κομμένα. Με μια μελαγχολία πάνω από το κεφάλι.

Ακριβώς αντίθετα τη δεκαετία του ‘90 το κλίμα ήταν διαφορετικό, οι ιδέες ήταν άφθαρτες, ήταν όλα καινούρια, δεν είχαν καταναλωθεί, δεν είχαν εξαντληθεί και υπήρχε και άγνοια κινδύνου όσον αφορά στην τηλεόραση. Ήταν όλα πιο ελαφρά και πιο χαρούμενα!

Το Καφέ της Χαράς είναι το σίριαλ που σας «σημάδεψε».  Πώς αισθάνεστε που παίζουν ακόμα στην τηλεόραση καθημερινά  επαναλήψεις του?

Τα πρώτα χρόνια αισθανόμουν περίεργα θεωρώντας ότι θα δημιουργηθεί κορεσμός και αγανάκτηση στον κόσμο από αυτή την επανάληψη.

Η πράξη με διαψεύδει. Όχι μόνο δεν αγανακτεί ο κόσμος αλλά το βλέπει με αγάπη και τρυφερότητα. Δεν ξέρω ποια γενιά παιδιών μεγαλώνει βλέποντας το Καφέ της Χαράς. Οπότε οφείλω να πω ότι η αρχική μου εκτίμηση ήταν λανθασμένη και οπωσδήποτε χαίρομαι! Είναι πολύ γλυκό! Το «Καφέ της Χαράς» κοντεύει να γίνει σαν τις ελληνικές ταινίες που τις έχουμε δει αμέτρητες φορές και ενώ ξέρουμε την επόμενη ατάκα, εξακολουθούμε και τις βλέπουμε.

Θα ήταν καλύτερα τα χωριά μας αν έμοιαζαν με το Κωλοκοτρονίτσι;

Υπάρχουν τόσο όμορφα μέρη στην περιφέρεια και είναι τόσο καλύτερη η ζωή εκεί…Μέσα στο γενικότερο χάος όμως η περιφέρεια είναι τελείως εγκαταλελειμμένη από το κεντρικό κράτος.

Θα σας δούμε τη νέα τηλεοπτική σεζόν σε κάποιο σίριαλ;

Νομίζω πως όχι. Κάνω κάποιες συζητήσεις και επαφές. Είχα μια πολύ κακή τελευταία εμπειρία στο πλαίσιο της κρίσης. Ένα σίριαλ που έμεινε στη μέση, έμεινε απλήρωτο έχει πάρει τη δικαστική οδό. Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό που αντιμετωπίσαμε.

Είμαι στη φάση του «όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι». Ασφαλώς θέλω και θα ξαναπαίξω στην τηλεόραση. Απλώς ψάχνω να βρω στοιχειωδώς ένα πλαίσιο που θα είναι αξιοπρεπές και θα μου προσφέρει τη στοιχειώδη ασφάλεια: ότι θα  πληρωθώ τουλάχιστον για την εργασία μου και ότι η εργασία μου θα έχει ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Γιατί μετά από κάποια χρόνια παρουσίας, ο κόσμος περιμένει πράγματα από εσένα. Δεν μπορείς να τους σερβίρεις οτιδήποτε.

Πρωταγωνιστήσατε στην «πολίτικη κουζίνα», πάνε 10 χρόνια και πλέον από τότε… Σκέφτεστε τον κινηματογράφο;

Υπήρξαν συζητήσεις για μια κωμωδία αυτή τη φορά. Θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα τέλη Αυγούστου, αλλά δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα τίποτα επίσημα!

Σας μένει καθόλου ελεύθερος χρόνος?

Ο ελεύθερος χρόνος τη σήμερον ημέρα με την ανάγκη που υπάρχει για δουλειά είναι μια πολυτέλεια. Όσο μπορώ προσπαθώ να τον ξεκλέβω. Έχω ένα παιδί στη εφηβεία. Ο ελεύθερος χρόνος μου πηγαίνει στο παιδί μου. Από κει κι έπειτα αν μου μείνει  κι άλλος χρόνος κυρίως διαβάζω. Αυτή είναι η δική μου χαλάρωση. Άντε να κάνω λίγη γυμναστική ή να πάω για καφέ με κανένα φίλο.

Είχατε περάσει στη Φιλοσοφική, σας κέρδισε όμως το θέατρο.  Τι θα λέγατε στα νέα παιδιά, στο γιο σας που είναι τώρα στην εφηβεία; Τι θα τον συμβουλεύατε?

 Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για συμβουλές. Δεν πιστεύω στις συμβουλές. Νομίζω ότι αυτός που ζητά την συμβουλή ξέρει και την απάντηση. Όταν ζητάς συμβουλή από εμένα, που άφησα τη φιλοσοφική για να πάω στο θέατρο, γνωρίζεις ποια θα είναι η απάντηση! Πως θα πω τώρα στο παιδί μου ασχολήσου με κάτι πιο εξασφαλισμένο παρά κάτι που έχει περισσότερο ρίσκο, τη στιγμή που εγώ η ίδια έκανα το αντίθετο.

Το μόνο που θα μπορούσα να πω «συμβουλευτικά» είναι ότι πρέπει κάποιος να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, να βρει να κάνει κάτι που πραγματικά επιθυμεί και αγαπάει, γιατί η δουλειά μας είναι η καθημερινότητά μας… Αλλά όλα αυτά ακούγονται τόσο ροζ όταν ο κόσμος είναι άνεργος….