Πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό κόμμα;

>> Γράφει ο Δημήτρης Λαβατσής - Μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ Χίου

Τις τελευταίες δεκαετίες  τα κινήματα χειραφέτησης του κόσμου της εργασίας, συνδικάτα- περιβαλλοντικές ενώσεις- δικαιωματικά κ.α, έχοντας  αντίπαλο ένα εξαιρετικά αυταρχικό κράτος, με ισχυρότατους κατασταλτικούς  και ιδεολογικούς μηχανισμούς ,(πχ TV)  δεν κατάφερναν να αλλάξουν εμφανώς την βάναυση για τον κόσμο της εργασίας πολιτική  του.

Έτσι εμπεδώθηκε στην συνείδηση της πλειοψηφίας και  περισσότερο των νεωτέρων ανθρώπων, η πεποίθηση ότι  η κυβέρνηση είναι παντοδύναμη.

Και ότι αρκεί να αλλάξει η κυβέρνηση για να αλλάξουν τα πράγματα. Ότι είναι  αρκετό να υπάρχουν καλές προθέσεις, φιλολαϊκό πρόγραμμα και  τίμιο κούτελο για να πάνε όλα καλά.

Όμως όπως μας διδάσκει  η ιστορία  δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα..

Ποιος ασκεί την εξουσία;

Σε μια κοινωνία ταξική με οξύτατες αντιθέσεις και αντιτιθέμενα κοινωνικά συμφέροντα, εν προκειμένω  στην κοινωνία μας όπου οι κοινωνικά και οικονομικά  ισχυροί αποφασίζουν και για την παραγωγή αλλά και την διανομή, δηλαδή το Κεφάλαιο, την πολιτική εξουσία δεν την ασκούν τα  αστικά κόμματα -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή άλλα μορφώματα.

Το κόμμα του κεφαλαίου, είναι το κράτος. Ο κρατικός μηχανισμός, οι τεχνοκράτες και ιδεολόγοι του, οι διανοούμενοι του, ο ρεαλισμός της πεπατημένης ,η ίδια  η συνέχεια του κράτους και των μηχανισμών του, κατασταλτικών και ιδεολογικών. Αυτός είναι ο οργανωτής της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου.

Βεβαίως, όσο τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση, ήταν στην γραμμή των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, ο κρατικός μηχανισμός υπηρετούσε τα κυβερνητικά προγράμματα χωρίς να  αποκαλύπτεται η ταξικότητά του.

Κυβέρνηση, και ταξική εξουσία, συνεργάζονταν θαυμάσια και το  εκάστοτε κυβερνητικό  κόμμα αναλάμβανε, εργολαβικά σχεδόν, να πείθει την κοινωνία για την ορθότητα των κυβερνητικών αποφάσεων.

Οι πολιτικές ανησυχίες και τα κοινωνικά προτάγματα που εξέφραζαν όσο η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση, ξεχνιόντουσαν σχεδόν αμέσως μόλις τελείωνε το επικοινωνιακό προεκλογικό παιχνίδι και γινόντουσαν κυβέρνηση . Το πρόγραμμα ήταν σαφές και ένα: Η πολιτική της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δηλαδή η ολοένα και μεγαλύτερη επέκταση της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης σε τομείς  τις οικονομίας που λειτουργούν πέραν του κέρδους πχ δημόσια υγεία ,παιδεία, συντάξεις, επικοινωνίες. Αυτή η πολιτική  ονομάσθηκε  «εκσυγχρονισμός» (1996-2009)  και  «μνημονιακή σωτηρία»  (2010-2014)

Ο ΣΥΡΙΖΑ  στην κυβέρνηση. Η Εξουσία;

Η  πρόσφατη  κυβερνητική αλλαγή  έγινε με βάση  το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα αυτό, με εντελώς αντίθετες προτεραιότητες από αυτές των κομμάτων που κυβέρνησαν  τα  τελευταία τουλάχιστον  25 χρόνια, περιγράφει την αναγκαία αρχή μίας μακράς πορείας ανατροπών και χειραφέτησης της κοινωνίας από την ταξική υποτέλεια των πολλών απέναντι στην μειοψηφία  του κεφαλαίου.

Σε καμία περίπτωση από μόνη της  η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει αυτές τις ανατροπές. Σε κάθε βήμα θα συναντά την λυσσαλέα αντίδραση του κρατικού μηχανισμού που θα εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους στο όνομα του αυτονόητου, της «πεπατημένης».

Επομένως είναι εντελώς αναγκαίο η πολιτική Αριστερά και εν προκειμένω  ο ΣΥΡΙΖΑ  να συνεχίσει να παράγει αυτοτελή πολιτικό και κοινωνικό λόγο και πρόγραμμα με βάση τα ταξικά τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

Σαν εργαλείο για την πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση του κόσμου της εργασίας  δηλαδή κυρίως  των μισθωτών, των  ανέργων και αυτοαπασχολούμενων οφείλει να λειτουργεί διακριτά και αυτοτελώς από την κυβέρνηση:

· Να  ασκεί κριτική συμπολίτευση  σε όλες τις αποφάσεις και πρακτικές της κυβέρνησης που  προωθούν το ριζοσπαστικό πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκε.

· Να ασκεί προωθητική αντιπολίτευση. Αντιπολίτευση που θα προωθεί το ριζοσπαστικό αυτό πρόγραμμα, όταν η κυβέρνηση κάτω από το βάρος της διαχείρισης μπλοκάρεται.

· Να προτρέπει και να βοηθάει με το μέγιστο των δυνάμεών του στην οργάνωση του κόσμου της εργασίας στις κοινωνικές οργανώσεις υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων, συνδικάτα, περιβαλλοντικές, ομάδες, κινήσεις δικαιωμάτων, πολιτιστικές προτάσεις κλπ) του και στην δημιουργία καινούριων όπου αυτές δεν υπάρχουν. Και τα μέλη του να συμμετέχουν ισότιμα ως πολίτες σε αυτές τις κοινωνικές οργανώσεις χωρίς να τις υποκαθιστούν και να καπελώνουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ  σαν πολιτικός φορέας οφείλει να υπάρχει διαρκώς ως  συλλογικός διανοούμενος  του κόσμου αυτού συμμέτοχος στους  κοινωνικούς αγώνες που θα γίνονται  κόντρα στο κόμμα της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας δηλαδή την πολιτική του βαθέως κράτους. Δηλαδή  να είναι το κόμμα της Αντιεξουσίας  απέναντι στην Εξουσία του Κεφαλαίου. ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Για να γίνεται όμως αυτό πραγματικότητα, δεν αρκεί η πολιτική Αριστερά. Είναι εντελώς απαραίτητη  η συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερομένων δηλαδή όλων των πολιτών στις κοινωνικές οργανώσεις που αναφέραμε. Δηλαδή  μια δυνατή κοινωνική Αριστερά που θα τείνει να ξεπερνάει τον συντεχνίτικο  ρόλο των κλασσικών και  φθαρμένων πολλές φορές συνδικάτων και ουσιαστικά θα παράγει  και θα υλοποιεί  το πρόγραμμα της συνεχούς ανατροπής της υπάρχουσας  κατάστασης  θα καθορίζει  την κοινωνική εξέλιξη και πρόοδο. Θα ανοίγει  τον σοσιαλιστικό δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.