Ωδή προς Κεντροαριστερά: “ΣΕ ΠΟΤΙΣΑ ΡΟΔΟΣΤΑΜΟ - ΜΕ ΠΟΤΙΣΕΣ ΦΑΡΜΑΚΙ”

>> Tου Αριστείδη Ζαννίκου

Το πρόσφατο κείμενό μου περί Κεντροαριστεράς, πρέπει να αποτέλεσε αφορμή θετικών αλλά και αρνητικών σχολίων. Μάλιστα, από φίλο συμπολίτη, μου έγινε προφορικά η παρατήρηση ότι, πέρα των θετικών, η Κεντροαριστερά, διαχρονικά, βαρύνεται και με “αμαρτήματα”. Προσωπικά το ασπάζομαι και το προσυπογράφω.

Είναι απολύτως φυσικό, όπως βαρύνονται με πολιτικά και άλλα “αμαρτήματα” τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, άλλο τόσο να βαρύνεται και ο μεσαίος-κεντρώος χώρος.

Άλλωστε, όλα τα “νομίσματα έχουν δύο όψεις”. Και το φεγγάρι, πέρα από φωτεινή πλευρά, έχει και τη σκοτεινή του.

Αυτοπεριοριζόμενοι-λόγω επικαιρότητας- στο ΠΑΣΟΚ ως κύριου εκφραστή, επί τέσσερις περίπου δεκαετίες, του Κεντροαριστερού χώρου, πρέπει αντικειμενικά να του αναγνωρίσουμε σημαντική προσφορά αλλά και άπειρες “σκοτεινές όψεις”. Ειδικά οι τελευταίες αποκαλύπτονται με “πάταγο” μόλις τώρα, εν μέσω κρίσης και ανατροπής της ζωής μας. Γι' αυτό κυρίως και η μεγάλη δημοσκοπική και πραγματική κατάρρευση. Κυριολεκτικά εδώ ισχύει  η σοφή λαϊκή ρήση “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”.

Οτιδήποτε θετικό, όσο σημαντικό και αν ήταν (και εν πολλοίς παραμένει), ήδη έχει επισκιασθεί τόσο από τα αποκαλυπτόμενα προκλητικά έως προδοτικά πολιτικά και διαχειριστικά αμαρτήματα-εγκλήματα όσο και από την διαχείριση της κρίσης.

Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς και ακριβοδίκαιοι κριτές, πρέπει να παραδεχθούμε ότι, σε κάθε περίπτωση Τσοχατζόπουλου μπορεί κανείς να αντιπαραθέσει έναν Γεννηματά, σε κάθε Μαντέλη ένα Πεπονή, σε κάθε Τσουκάτο έναν Κακλαμάνη, σε κάθε Σμπώκο έναν Αυγερινό, και πάει λέγοντας...

Πολιτικούς απατεώνες και καταχραστές τόσο του δημοσίου χρήματος όσο και της εμπιστοσύνης των πολιτών, έχει να επιδείξει η Παγκόσμια Ιστορία άπειρους, σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο.

Δεν πάει μήνας που, στην Κομμουνιστική Κίνα, “καρατομήθηκαν” πέντε ή έξη κομματικά μεγαλοστελέχη-Διοικητές Δημόσιων Οργανισμών και Εταιρειών που κατηγορήθηκαν για διαφθορά και πλουτισμό σε βάρος του Κράτους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην γειτονική Τουρκία.

Η ροπή για εύκολο, γρήγορο και παράνομο πλουτισμό είναι σύμφυτη με την απαίδευτη ανθρώπινη φύση όταν μάλιστα την διακρίνει η απληστία και η πλεονεξία. Μόνο ισχυροί θεσμοί, (Δικαιοσύνη, Ελεγκτικές Αρχές, Αστυνομία) και αυστηρή εφαρμογή των νόμων έναντι ΟΛΩΝ, μπορούν να θέσουν φραγμούς και να περιορίσουν τα αρνητικά αυτά φαινόμενα.

Αν σταθούμε στην περίπτωση της Ελληνικής Κεντροαριστεράς και στα παραδείγματα της Ένωσης Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, πέραν εξωγενών παραγόντων ( ο συμμαχικός  παράγοντας και το Παλάτι στην πρώτη περίπτωση, η διαχείριση της οικονομικής κρίσης στη δεύτερη), την κατάρρευση επέφεραν κυρίως εσωκομματικές συγκρούσεις φιλόδοξων πολιτικών (Ανδρέας Παπανδρέου- Κ. Μητσοτάκης και βεβαίως ιδιοτέλεια και διαφθορά (Τσοχατζόπουλος και λοιποί).

΄Αξιο μάλιστα επισήμανσης είναι ότι, τα κατά καιρούς “λαμόγια” της πολιτικής, οι μεγάλοι απατεώνες, φρόντιζαν να κρύβονται πίσω α πό τις μάσκες του “ιδεολόγου λαϊκού ηγέτη”, του “πολιτικού μάγκα” που ταυτόχρονα πουλούσε “τσαμπουκά” αλλά και ψεύτικες υποσχέσεις και ελπίδες.

Αυτά τα, κατά Γκάτσο, “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, θα ήταν ευχής έργο να τα εντοπίζουμε έγκαιρα και να στρέφουμε την πλάτη σε όσους και όποιους τα εκστομίζουν με ευκολία.

Επιχειρώντας σήμερα ένα ιδιότυπο “προσκλητήριο ψυχών”, ας μου επιτραπεί να ανακαλέσω στη μνήμη συγγενικά, φιλικά και άλλα πρόσωπα που, μαζί με χιλιάδες ανά τη Χώρα, επίσης αγνούς, ανιδιοτελείς πολίτες, έδωσαν επί χρόνια το ΕΙΝΑΙ τους στηρίζοντας την Κεντροαριστερά ενίοτε με τρόπο φανατικό.

Για τις ιδέες και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, (τούτο το τονίζω ιδιαίτερα), έτρεξαν, πάλαιψαν, έδωσαν αγώνες, έτρεξαν σπίτι-σπίτι, χάλασαν καρδιές, ξόδεψαν την τσέπη τους... Βλέπετε υπήρξαν και υπάρχουν και τέτοιοι “τύποι”. Και ευτυχώς.......

Άνθρωποι πολιτικοποιημένοι σαν τους αείμνηστους Μιχάλη Βιτάκη, Γιώργη Γαρή, Δάνο Γεωργούλη, Γιώργη Κουτσούδη, Νίκο Κριμιζή, Γιάννη Μαλαχιά, Σιδερή Μαμουζέλο, Κήρυκα Μπουμπούλη, Γιώργη Νικολάου, Λευτέρη Ντόγρη, Κώστα Παντελίδη, Γιώργη Προγούλη, Ανδρέα Τζούμα, Γιώργη Τσατσαρώνη, Σιδερή Ψυλλά.

Αναφέρω πεθαμένους και όχι ζωντανούς για ευνόητους λόγους. Σίγουρα κάποιους έχω ξεχάσει. Ας μου συγχωρεθεί. Σε κάθε περίπτωση αυτοί “έφυγαν νωρίς”. Ίσως ήταν “τυχεροί”. Δεν πρόλαβαν να νοιώσουν ούτε την τραγικότητα που έφερε η κρίση ούτε και την απογοήτευση και την ντροπή από τα “καμώματα” του Άκη και των ομοίων του.

Καθένας απ' αυτούς τους “μεταστάντες σε άλλον κόσμο” αλλά και τους ζωντανούς, παραφράζοντας γνωστούς στίχους του μεγάλου ποιητή Νίκου Γκάτσου, με πόνο και οργή θα ξεσπούσε άδοντας: “Σε πότισα ροδόσταμο, με πότισες φαρμάκι...” Και θα είχε απόλυτο δίκιο.