Η συγκυβέρνηση ως επιτακτικό εθνικό χρέος

>> Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος

Τελευταία, όλο και πληθαίνουν οι φωνές υπέρ της ανάγκης συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας μας ακόμη και  υπέρ της κυβερνητικής σύμπραξης Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, και άλλων μικρότερων κομμάτων.

Τόσο τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών του Μαΐου, όσο και τα ευρήματα πρόσφατων δημοσκοπήσεων, μαρτυρούν ότι ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν πρόκειται να επιτύχει αυτοδυναμία ό,ποτε και αν διεξαχθούν οι επόμενες Βουλευτικές εκλογές.

Ακόμη και στην περίπτωση που αυτό θα μπορούσε να συμβεί, είναι τόσο πολλά και τόσο εκρηκτικά τα προβλήματα της Πατρίδας μας ώστε να απαιτείται μια ευρύτερη σύμπραξη και συνεργασία πολιτικών δυνάμεων για την επιτυχή επίλυσή τους. Επί πλέον, η αντιμετώπιση των δανειστών μας και η αποτροπή ή ο μετριασμός κινδύνων που προβάλουν στον κοντινό μας περίγυρο, απαιτούν, για τα επόμενα λίγα χρόνια, Κυβέρνηση Εθνικής συνεργασίας η οποία θα εκπροσωπεί και θα εκφράζει πολιτικά ποσοστό πολύ πάνω από το 50% του Ελληνικού Λαού.

Μια τέτοιας μορφής και αποστολής Κυβέρνηση, λογικά πρέπει και μπορεί να περιλαμβάνει οπωσδήποτε τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, (τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω) οι οποίες, με την στήριξη και άλλων μικρότερων κομμάτων, με Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής και με προσυμφωνημένη στοχοθεσία θα μπορούσε να επιτύχει πολλά και σημαντικά πράγματα.

Ως εθνικοί στόχοι προς επίτευξη εντός λίγων ετών, θα μπορούσαν π.χ. να τεθούν η επιτυχής διαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος, για το Κυπριακό, το Σκοπιανό αλλά και την ανασυγκρότηση του Κράτους σε καίριους τομείς όπως είναι η Παιδεία, η Υγεία, το Ασφαλιστικό μας σύστημα, το σύστημα επιβολής και είσπραξης φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της Χώρας προς αντιμετώπιση της ανεργίας ακόμη και το πιεστικό πρόβλημα των λαθρομεταναστών που απελπισμένοι φθάνουν σε Ευρωπαϊκό έδαφος όπως είναι τα νησιά μας.

Υπό τις κρατούσες σήμερα συνθήκες και με τις γνώριμες πρακτικές της έντονης αντιπαράθεσης και διχογνωμίας των πολιτικών μας δυνάμεων, η προοπτική που περιέγραψα φαντάζει από πολύ δύσκολη έως ουτοπική.

Προσωπικές φιλοδοξίες (έστω θεμιτές), κομματικές επιδιώξεις και καμουφλαρισμένες σκοπιμότητες υπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων, δείχνουν να καθιστούν αδύνατη κάθε απόπειρα συνεργασίας και Εθνικής συμπόρευσης.

Αν όμως αναλογισθούμε τί έγινε προ εικοσιπενταετίας (1989-1990), τότε μια αχτίδα φωτός και ελπίδας προβάλει στον κοντινό ορίζοντα.

Αν μπόρεσαν το 1989 να συνυπάρξουν, να συνεργασθούν και να συγκυβερνήσουν (έστω λίγους μήνες), δεξιοί και αριστεροί (Κυβέρνηση Τζανετάκη) και ακολούθως, με Πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, να συμπράξουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλες οι τότε τάσεις της Αριστεράς με επικεφαλής τους Χ. Φλωράκη και Λ. Κύρκο, γιατί να μη δεχτούμε ότι κάτι παρόμοιο μπορεί να επιτευχθεί εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης;

Αν τότε συνυπηρέτησαν και, ως Υπουργοί, συνεργάσθηκαν π.χ. οι Αντώνης Σαμαράς, Φώτης Κουβέλης, Γιάννης Δραγασάκης και Νίκος Κωνσταντόπουλος, γιατί άραγε δεν θα το μπορούσαν τώρα χάρη του Ελληνικού Λαού και της Πατρίδας;

Τότε ο Σαμαράς ήταν 38 ετών. Τώρα είναι 63.

Ο Κουβέλης τότε 41. Τώρα 66. Αντίστοιχα ο Δραγασάκης από 42 ετών τότε σήμερα έφθασε τα 67.

Όλοι τους λογικά έχουν γίνει σοφότεροι, έχουν περισσότερη πείρα και λογικά πρέπει να είναι πιο υπεύθυνοι, πιο συνετοί.

Αν λοιπόν οι περιστάσεις το επιβάλουν (και μάλιστα επιτακτικά), γιατί να μη δεχτούμε ότι θα συμπράξουν χάρη του κοινού καλού;

Το αντίθετο θα σήμαινε  μέγιστη Εθνική ζημιά αλλά και ίσως πολιτική και ιστορική καταδίκη των ίδιων και τον κομμάτων τους.

Συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις και τυχόν ακυβερνησία εν μέσω κρίσης, θα ισοδυναμούσε με εθνική καταστροφή. Είναι χρέος ΟΛΩΝ να αποφευχθεί.