Φραγκούλης Κυλαδίτης: Εκμεταλλευτικοί οικονομικοί «θεσμοί» και… άλλα λεκτικά κόλπα

>> Γράφει ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Κραυγαλέα νοούμενα αλλά και μπόλικη θολούρα έφερε η νέα κυβέρνηση όσον αφορά τη διαπραγμάτευσή της  με τους εταίρους στην Ευρώπη. Από εκεί που  θα έσκιζε τα μνημόνια, από εκεί που τα μνημόνια είχαν τελειώσει στις 25 του Γενάρη, διαπιστώσαμε ότι η «συμφωνία – γέφυρα» με την ΕΕ και το ΔΝΤ, που  πέτυχαν με την παράταση της δανειακής σύμβασης δεν είναι κάτι περισσότερο από νέες δεσμεύσεις εις βάρος, όπως  πάντα, των λαϊκών στρωμάτων που πληρώνουν πάντα το μάρμαρο, ενώ  οι δανειακοί νόμοι δε θίχτηκαν ούτε  κατά κεραία.

Eνα  μήνα  μετά τις εκλογές ο λαός αρχίζει να διαπιστώνει ότι «άλλαξε ο Μανολιός  κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς». Έτσι, βαφτίστηκε η τρόικα «θεσμοί», η μνημονιακή λογιστική προσέγγιση «δημιουργική ασάφεια», τα  νέα μέτρα της ατζέντας «λίστα μεταρρυθμίσεων», η αντικατάσταση της ανάγκης για δουλειά «αξιοπρέπεια» κ.ο.κ.

Ας  επικεντρωθούμε όμως  περισσότερο στο κορυφαίο επικοινωνιακό κόλπο της  μετονομασίας της τρόικας σε «θεσμούς» ή «τρίθεσμο» κατ’ άλλους. Είναι πράγματι η τρόικα (κομισιόν – ΔΝΤ – ΕΚΤ) θεσμοί;  Μήπως αποτελεί η μετονομασία της  και μόνο μια μεγάλη και αυθάδη πρόκληση για ένα  λαό που ποιος ξέρει τι άλλο και πόσο ακόμη θα υποφέρει; Ο καθένας ας κρίνει μετά τον ορισμό του θεσμού. Ο θεσμός, λοιπόν,  είναι κανόνας δικαίου ή κοινωνική κατάσταση που διαμορφώνεται είτε  με  κοινή συμφωνία είτε από την παράδοση. Οι βασικοί θεσμοί (οικογενειακοί, θρησκευτικοί, εκπαιδευτικοί, οικονομικοί) δημιουργήθηκαν για  να ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες της  κοινωνίας, όπως η παραγωγή και διανομή αγαθών, η επίκληση στο θεϊκό,  η ανακάλυψη της γνώσης και η μόρφωση, η διαχείριση της εξουσίας, η λήψη αποφάσεων.

Από αυτά γίνεται φανερό πως τα διάφορα συστήματα διακυβέρνησης  και  η εξέλιξη της κοινωνίας επηρεάζουν και αλλάζουν με τη σειρά τους  και τους θεσμούς:

— Ολιγαρχικά  - απολυταρχικά συστήματα, με άκαμπτη πολιτική και σκοπό τον πλουτισμό των εκλεκτών τους εις βάρος  των λαϊκών στρωμάτων, τη στήριξη μονοπωλίων, τη δημιουργία προτεκτοράτων, την ενοχοποίηση της  ιδιοκτησίας μέσω φοροεπιδρομών, τον ενταφιασμό της οικονομικής δραστηριότητας των μικρομεσαίων, δημιουργούν εκμεταλλευτικούςοικονομικούς θεσμούς.

— Δημοκρατικά συστήματα , με φιλολαϊκή  και αντιμονοπωλιακή πολιτική, που προστατεύουν την ιδιοκτησία, που εξασφαλίζουν ισονομία και ισότητα ευκαιριών σε  όλους, που ενθαρρύνουν κάθε οικονομική δραστηριότητα - φτάνει να  μην αποβαίνει εις βάρος της λαϊκής τάξης-, δημιουργούνεξελιγμένους οικονομικούς θεσμούς.

Σε  ποιο από τα δυο παραπάνω συστήματα διακυβέρνησης και σε ποιο είδος θεσμών προσεγγίζει η Ευρωπαϊκή  Ένωση με τους  μονοπωλιακούς και επεκτατικούς εταίρους της ανά την υφήλιο αλλά  προπάντων απέναντι στα κράτη – μέλη της, μέσω  των αντιλαϊκών εξουθενωτικών πολιτικών της, είναι δεδομένο. Οι επονομαζόμενοι «θεσμοί» της Ε.Ε. ανήκουν  στους εκμεταλλευτικούς. Αυτοί οι «θεσμοί»  εποπτεύουν, αξιολογούν,  και προτείνουν στις «συμφωνίες» κάθε αντιλαϊκή «μεταρρύθμιση» και ενίσχυση της ελίτ του  πλούτου, τη δημιουργία ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, τις δεσμεύσεις για επιτυχή  ολοκλήρωση των μνημονίων, που βαφτίστηκαν «προγράμματα».

Για  να δεχτούμε  λοιπόν την τρόικα ως «θεσμό», πρέπει να αποδεχτούμε και το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, που αυτή την στιγμή –είτε το θέλουμε είτε  όχι- εφαρμόζει πάνω στα κράτη – μέλη της η Ευρωπαϊκή  Ένωση. Το να βρίσκεται κανείς μέσα σε λύκους και να υποστηρίζει ότι δε διατρέχει κίνδυνο η ζωή του είναι τουλάχιστο ανόητο. Άλλο τόσο ανόητο είναι να πιστεύει ότι η συμμαχία των κερδοσκόπων θα νοιαστεί για τα ανθρώπινα ή τα εργατικά του δικαιώματα, την ανάκτηση των απωλειών των ασθενεστέρων, την αποκατάσταση της ζωής που του στέρησαν.

Επικροτούμε τους  πολιτικούς  και οικονομικούς  θεσμούς, όπως  και κάθε άλλο είδος θεσμού, μόνο όταν αυτοί είναι εξελιγμένοι· μόνο όταν είναι γνήσια αποκυήματα της δημοκρατίας· μόνο όταν  προέρχονται από το λαό και αποσκοπούν στην ευημερία του. Η τραγικότητα της  κοινωνικοοικονομικής μας κατάστασης δεν μπορεί να απαλυνθεί «βαφτίζοντας το κρέας ψάρι» ή αποκρύπτοντας τα δεσμά στα  οποία βρισκόμαστε δεμένοι. Η μόνη λύση απέναντι στη θολούρα των συνεχιστών των μνημονίων –διαπραγματευτών και διαπραγματευομένων- είναι ο παλλαϊκός αγώνας πρώτα ενάντια στη συνειδησιακή μας διαστρέβλωση και μετά ενάντια στους εκφραστές και συνεχιστές της ανεργίας, της φοροεπιδρομής, της εκμετάλλευσης και της συνεχιζόμενης εξαθλίωσής μας.