"Το αυγό του φασισμού δεν το κοιτάς, ούτε το «κλωσάς». Μόνο το ξεριζώνεις..."

Παρέμβαση της Χιακής Συμπολιτείας για τη διαρκή απειλή του φασισμού με αφορμή τον έναν χρόνο από την καταδίκη της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής

Η επέτειος του ενός χρόνου από την ιστορική καταδίκη της Χρυσής Αυγής μάς βρίσκει σε μία πολιτική συγκυρία που κυοφορεί εξελίξεις ραγδαίες και κρίσιμες, καθώς και δυναμικές που απαιτούν τη διαρκή επαγρύπνησή μας.

Τα συνεχή περιστατικά δυναμικής επανεμφάνισης των φασιστών τον τελευταίο καιρό, με τις βίαιες και δολοφονικές επιθέσεις τους, η υπενθύμιση της παρουσίας τους και η προσπάθειά τους να βρουν «ευήκοα ώτα» ανάμεσα στη νεολαία και τα σχολεία της Θεσσαλονίκης (και αλλού) δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Δεν πρόκειται για κάποια επέτειο που μας επιτρέπει να «φυσούμε πανηγυρικά κεράκια», επαναπαυόμενοι σε αμφίβολες δάφνες.

Ο φασισμός είναι εδώ, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να εκκολάψει κι άλλα αυγά, να γεννήσει νέα φίδια.

Το έχουν επιτρέψει αυτό:

 ·         η πλήρης υιοθέτηση της ακροδεξιάς ιδεολογικής ατζέντας εκ μέρους της κυβέρνησης. Συμβολικά, με την κατάληψη καίριων κυβερνητικών θώκων από στελέχη με σεσημασμένο ακροδεξιό παρελθόν (και παρόν φυσικά, παρά το φαινομενικό «λουστράρισμα» του λόγου τους). Πρακτικά, με τον αντιδημοκρατικό κατήφορο και τη λυσσαλέα επίθεση στα δικαιώματα των αδύναμων, των πιο ευάλωτων στόχων: των προσφύγων (pushbacks, πλήρης και συστηματική εξαθλίωση όσων ήδη βρίσκονται εδώ, παγίωση των δομών κράτησης), των γυναικών (νομοσχέδιο Τσιάρα, απάθεια κι αδιαφορία μπροστά στην έξαρση των γυναικοκτονιών), την κατασπατάληση των όποιων πόρων στην περαιτέρω γιγάντωση της Αστυνομίας και των στρατιωτικών εξοπλισμών. Οι στρατηγικές που υποθάλπουν και συστηματοποιούν τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον εθνικισμό και μιλιταρισμό αρδεύουν νομοτελειακά το εκτρωματικό δέντρο του φασισμού.

 ·         η σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα μιας άκρως ταξικής και τοξικής πολιτικής, που κλείνει το μάτι ακόμα πιο εμφατικά στους “λίγους φίλους” του μεγάλου κεφαλαίου, επιτιθέμενη ανελέητα στην πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, σε όσους δυνητικά είναι «εμπόδιο» στα σχέδιά της: τους εργαζόμενους (νομοσχέδιο Χατζηδάκη), τους φοιτητές (Αστυνομία στα Πανεπιστήμια, αποκλεισμός χιλιάδων νέων από την Ανώτατη Εκπαίδευση με τις μεταρρυθμίσεις Κεραμέως), τους εκπαιδευτικούς (αξιολόγηση), τους Υγειονομικούς λειτουργούς κ.α.

Η εικόνα συμπληρώνεται με τις ξεδιάντροπες εκποιήσεις σε ό,τι απέμεινε από τον κοινωνικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας (σκόπιμη απαξίωση και ιδιωτικοποιήσεις σε σύστημα Υγείας, ΔΕΗ, λιμένες κ.λπ.) και με την αντιμετώπιση των πρωτοφανών φυσικών καταστροφών ως «ευκαιρία» για τα επιχειρηματικά συμφέροντα των ολιγαρχών πάνω στις πλάτες των πολλών (χρυσοφόρες μπίζνες και γιγάντιες ανεμογεννήτριες στα καμμένα). 

Αν όλα τα παραπάνω (καταγεγραμμένα ελλιπώς κι ενδεικτικά) συνθέτουν ένα σκηνικό ζοφερό και ικανό να μας βυθίσει σε απαισιοδοξία, οφείλουμε να μην ξεχνούμε ούτε να υποτιμούμε τις σημαντικές νίκες που τα αντιφασιστικά και αυθεντικά αριστερά κινήματα έχουν επιτύχει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο: από την ίδια την καταδίκη της ΧΑ έως τις εργασιακές επιτυχίες των διανομέων και των μεταλλεργατών στη Ναυπηγοεπισκευαστική, την πρακτική ακύρωση στο δρόμο του νόμου Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις, τη συγκεκαλυμμένη αλλά σαφή υποχώρηση της κυβέρνησης για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, την έκρηξη του κινήματος MeToo και τόσα άλλα, όλα κατατείνουν στο προφανές συμπέρασμα πως το σύστημα «ζορίζεται» - τουλάχιστον πολύ παραπάνω από όσο δύο χρόνια πριν. Κι όταν ο επιθετικός καπιταλισμός δυσκολεύεται να σαρώσει τους πάντες και τα πάντα με τον ρυθμό που επιθυμεί, τότε ξαναθυμάται κι επιστρατεύει από το οπλοστάσιο το αγαπημένο του παιδί: τον φασισμό.

Ενδεικτικές του εναγκαλισμού της εξουσίας μαζί του είναι προφανώς κι οι αντιδράσεις της στην πρόσφατη επανεμφάνιση των φασιστών: εξομοίωση θυτών και θυμάτων, ανιστόρητες κι επικίνδυνες δηλώσεις περί «δύο άκρων» (όταν το ένα «άκρο» διαδήλωνε ενώ το άλλο αποπειράθηκε επανειλημμένα να ξανασκοτώσει), «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», προκλητική ανοχή και στήριξη της ΕΛΑΣ στους Χρυσαυγίτες - κοινώς, χάιδεμα της ακροδεξιάς λόγω μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ιδεολογικών συγγενειών.

Όλα αυτά αποτυπώνουν το αυτονόητο: ότι κανένας αστικός θεσμός και καμιά πολιτική ελίτ δεν έχουν συμφέρον και δεν πρόκειται να σταματήσουν το φασισμό, τώρα που επιχειρεί “ολική επαναφορά” από τον ετήσιο λήθαργό του. Αυτό είναι αδήριτο χρέος και υπόθεση δική μας – όσων ανθρώπων δηλαδή στρατεύονται με την Αριστερά, τα αντιφασιστικά κι αντιεξουσιαστικά κινήματα (αλλά κι όσων τίμιων πολιτών διαισθάνονται το μέγεθος του κινδύνου, δίχως να υποκύπτουν σε λογικές «ίσων αποστάσεων»).

Κι είναι ένας αγώνας που οφείλουμε να δώσουμε ανυποχώρητα, με κάθε πρόσφορο μέσο και σε κάθε σημείο: στο δρόμο, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, με τη μέγιστη δυνατή μαζικότητα και χωρίς αποκλεισμούς.

Έναν χρόνο μετά λοιπόν, θυμόμαστε όσα μας δίνουν δύναμη αλλά δεν εφησυχάζουμε: είμαστε ξανά εδώ για να δηλώσουμε πως η πάλη απέναντι στο φασισμό θα είναι διαρκής κι αταλάντευτη για όλους κι όλες μας, καθώς κι ότι η επέτειος της καταδίκης θα τιμάται πραγματικά μόνο μέσα από αυτά που θα πετυχαίνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό απέναντι στο Τέρας…