Ιστορική προσέγγιση της προσωπικότητας του Στρατηγού Πλαστήρα από το ΚΚΕ

Τονίζοντας ότι «το ΚΚΕ στέκεται πάντα με υπευθυνότητα και επιστημονική πολιτική προσέγγιση σε κάθε γεγονός, προσωπικότητα ή θέση. Κατά συνέπεια κατανοεί την αδυναμία πολλών «παραγόντων» της τοπικής πολιτικής ζωής να σταθούν με θέσεις και να μην εγκλωβίζονται σε αντικομμουνιστικές αρχές» αναφέρει αναλυτικά:

«Με βάση τη δική μας μεθοδολογική θεώρηση, κάθε ιστορική προσωπικότητα κρίνεται σε άμεση συνάρτηση με την εποχή της και κυρίως με το ρόλο που διαδραμάτισε στη συγκεκριμένη περίοδο, στη συγκεκριμένη κοινωνία, της οποίας βασικό χαρα¬κτηριστικό αποτελεί η ύπαρξη ταξικών αντιθέσεων και αντίστοι¬χων πολιτικών κομμάτων.

Σ' αυτό το πλαίσιο κρίνουμε και το Στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα. Απ' αυτήν την άποψη, το Κομ¬μουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν υιοθετεί το γνωστό «ο νεκρός δεδικαίωται». 

Ο πρώην Πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας λειτούργησε μέσα στο ιδεολογικοπολιτικό πνεύμα και την παράταξη που εκπροσώπησε, είτε ως επικεφαλής κομματικού σχηματισμού είτε ως στρατιωτικός με κατ' εξοχήν πολιτική και όχι μόνο στρα¬τιωτική δράση. Εξέφρασε τον αστικό φιλελευθερισμό και ακρι¬βώς απ' αυτήν την σκοπιά, εξυπηρέτησε τα πολιτικά συμφέρο¬ντα της κυρίαρχης τάξης.

Έτσι εξετάζοντας τα πράγματα, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο Νικόλαος Πλαστήρας επεδίωκε περισσότερο από άλλους το προχώρημα ενός αστικού εκσυγχρονισμού, γεγονός που εκδήλωσε σε διάφορες στιγμές της πολιτικής του ιστορίας.

Βεβαίως τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το θρύλο που περιέβαλε το Νικόλαο Πλαστήρα, σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τη συνεπή ταξική πορεία του. Η φήμη του «Μαύρου Καβαλάρη» δημιουργήθηκε την εποχή που η αστική τάξη, έχο¬ντας στόχο τη δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας.

Αυτή η εκστρατεία που επέφερε το θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και συνετέλεσε στον ξεριζωμό ακόμα περισσότερων, προετοιμάστηκε και ξεκίνησε από την Κυβέρνη¬ση Βενιζέλου και είχε αρχικά την αντίθεση του Λαϊκού Κόμμα¬τος. Μόλις, όμως, το τελευταίο ανέβηκε στην κυβερνητική εξου¬σία, έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Στο μεταξύ, οι συμμαχίες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα αναδιατάχθηκαν και η Ελλάδα βρέθηκε σε υποδεέστερη θέση σε σύγκριση με την Τουρκία. Και τα απο¬τελέσματα είναι γνωστά σ’ όλους μας.

Τότε ακριβώς, με το στρατιωτικό κίνημα του 1922, έσωσε τη βουτηγμένη στο έγκλημα και στο αίμα πλουτοκρατική ολιγαρχία, που με τον τυχοδιωκτισμό της, στη Μικρά Ασία για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών συμφερόντων των ιμπεριαλιστών στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, οδήγησε το λαό σε τραγωδία και στον ξεριζωμό του ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Με τα γεγονότα που ακολούθησαν στην Αθήνα, δημιουργήθηκε η υπό τον Πλαστήρα λεγόμενη «επανα¬στατική κυβέρνηση». Ακολούθησε η εκτέλεση των έξι, που είχε σαφή στόχο να εμφανίσουν ότι δεν ήταν δύο οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής τραγωδίας, δηλαδή οι δύο αστικές παρατάξεις, αλλά μόνο η μία, η αντιβενιζελική.

Έτσι πίστευαν ότι θα καθησύχαζαν την αγανάκτηση των προ¬σφύγων. Φυσικά, οι ευθύνες βαρύνουν και την άλλη παράταξη της αστικής τάξης. Ήταν, όμως, η εποχή που η αντιπαράθεση βενιζελικών - αντιβενιζελικών πήρε εκρηκτικές διαστάσεις και είχε χωρίσει το λαό σε μια άγονη για τον ίδιο αντιπαράθεση.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο Νικόλαος Πλαστήρας και γενικότε¬ρα η αντιβασιλική ηγεσία κατέλαβαν περίοπτη θέση. Συνετέλε¬σε σ' αυτό και η εξαγγελία για το μοίρασμα της γης στους αγρότες ορισμένων περιοχών της χώρας. Άλλωστε, αυτό ήταν ένα λαϊκό αίτημα πολύχρονο και υπερώριμο για λύση, ενώ τη συγκεκριμένη στιγμή χρησίμευσε και ως ένα μέτρο εκτονωτικό των διαθέσεων των αγανακτισμένων προσφύγων στη Βόρεια Ελλάδα.

Όμως, την ίδια στιγμή, την ίδια περίοδο, η επίθεση στο εργα¬τικό κίνημα ήταν σκληρότατη. Αποσιωπάται, όμως, το γεγονός, ότι ο Ν. Πλαστήρας, ως αρχηγός της επανάστασης και με Πρωθυπουργό της το Στυλιανό Γονατά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής μερίδας του βενιζελισμού, εξαπέλυσε επίθεση, με την τρομοκρατία και με την ένοπλη καταστολή, κατά της εργατικής τάξης και των εξαθλιωμένων προσφύγων που αγωνίζονταν για τη δικαιώματά τους. Στις 23 και 24 Αυγούστου του 1923 στο Πασσαλιμάνι δολοφονήθηκαν έντεκα εργάτες και τραυματίστηκαν άλλοι εκατό, ενώ οι συλλήψεις σε Αθήνα και Πειραιά ξεπέρασαν τις πεντακόσιες, ύστερα από μια πολύ μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των εργατών του Πειραιά και της Αθήνας

Ο Νικόλαος Πλαστήρας συγκαταλέγεται στους απόντες από την Ελλάδα στα χρόνια της τριπλής Κατοχής '41-'44, ενώ τον έχει στιγματίσει η επιστολή του που διενεμήθη τον Απρίλιο του '41, με την οποία καλούσε το λαό να υποταχθεί και συνιστούσε τη δημιουργία φιλογερμανικής κυβέρνησης:

"Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)".

Αυτά έγραψε από τη Νίκαια της Γαλλίας, στις 21 του Απρίλη 1941, ο Νικόλαος Πλαστήρας, απευθυνόμενος, κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τον Γεράσιμο Αποστολάτο, προς τον Κομνηνό Πυρομάγλου, στενό φίλο και συνεργάτη του, υπαρχηγόν αργότερα του ΕΔΕΣ.

Η άκρως ενδιαφέρουσα αυτή επιστολή του Ν. Πλαστήρα, που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο Γεράσιμος Αποστολάτος, πρώην υπουργός (βλ. εφημερίδα "Καθημερινή" της Κυριακής 14 Σεπτέμβρη), γράφτηκε σε μια από τις κρίσιμες για την Ελλάδα και το λαό της στιγμές της νεότερης ιστορίας του. Γράφτηκε, δηλαδή, τις μέρες που οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και προχωρούσαν ακάθεκτοι προς την Αθήνα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι η παραπάνω επιστολή του Ν. Πλαστήρα γράφτηκε την ίδια ακριβώς μέρα που στο Βοτονόσι - Μετσόβου υπογραφόταν "Πρωτόκολλον παραδόσεως διά την Ανωτάτην Γερμανικήν Διοίκησιν" από τον αντιστράτηγο Γκρίφεμπεργκ και "διά την Ελληνικήν Στρατιάν Ηπείρου - Μακεδονίας" από τον στρατηγό Τσολάκογλου, ενώ στην Αθήνα, μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή, ορκιζόταν άλλη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Εμμανουήλ Τσουδερό, η οποία 4 μέρες πριν πέσει η Αθήνα στα χέρια των Γερμανών, στις 23 του Απρίλη, μαζί με το βασιλιά Γεώργιο Β, έφυγε για την Κρήτη και από κει για την Αίγυπτο, αφήνοντας σαν οπισθοφυλακή τον υφυπουργό Ασφάλειας Κ. Μανιαδάκη. Ο Μανιαδάκης είχε επωμιστεί τη φροντίδα να παραδώσει, όπως και έγινε, τους 1.600 φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές πολιτικούς αντιπάλους του δικτατορικού καθεστώτος, στους φασίστες κατακτητές.

Ο Πλαστήρας βρέθηκε απέναντι από το ΕΑΜ και στις μέρες του Δεκέμβρη, καθώς και ως Πρωθυπουργός από το 1945. Υπογραμμίζουμε τις ιστορικές ευθύνες του Πλαστήρα στην υπόθεση Μπελογιάννη. Στην εξουσία βρισκόταν η Κυβέρνησή του το 1952, όταν εκτελέστη¬καν ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης.

Όσα γράφτηκαν από τότε για εκείνα τα γεγονότα με σκοπό να αποσείσουν τις ευθύνες του, στερούνται πραγματικής βάσης. Μια κυβέρνηση που βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τέτοιο έγκλημα, αν δεν μπορεί να το αποτρέψει, οφείλει να παραιτηθεί. Είναι πρόσχημα η δικαιολογία που έχει προβληθεί επανειλημμένα ότι δεν παραιτήθηκε, επειδή έτσι θα διευκόλυνε το σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερι¬κής να έρθει η δεξιά στην Κυβέρνηση. Διότι λίγους μήνες αργό¬τερα, το Κόμμα της ΕΠΕΚ, του οποίου ηγείτο ο Πλαστήρας, συναίνεσε στην ψήφιση του πλειοψηφικού συστήματος, με απο¬τέλεσμα στις εκλογές του '52 η ΕΔΑ παρά το γεγονός ότι είχε πάρει 9,5%, να μείνει εκτός Βουλής, ενώ ο Ελληνικός Συναγερ¬μός υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο κατέλαβε την απόλυτη πλειο¬ψηφία στη Βουλή.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας δεν φάνηκε συνεπής ως το τέλος ούτε στις εξαγγελίες του περί μέτρων ειρηνεύσεως μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. 

Ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αξιολογούμε τα ιστορικά γεγονότα και τα πρόσωπα, τη συνολική στάση και προσφορά τους για να βγάζουμε χρήσιμα διδάγματα για τον αγώνα του λαού μας σήμερα.

Για τους υβριστές μας που αναμασάν το γνωστό, οχετό, υβρίζοντας 22 εκατομμύρια Σοβιετικούς που έπεσαν στον αγώνα ενάντια στο Φασισμό και εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές σ’ όλο τον κόσμο, φτύνοντας για συγκεκριμένους λόγους πάνω στο κόμμα που ίδρυσε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, αλλά και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας όταν ο «Μαύρος Καβαλάρης» προσκυνούσε, ισχύει το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Χίος, 4/3/2012