Ύμνος στη ζωή

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Ο τίτλος μοιάζει παραπλανητικός, όμως είναι ουσιαστικός γιατί αναφέρεται στη γυναίκα ως γονιμοποιού πυρήνα της επιθυμίας το ανθρώπου να ζήσει.

Είναι φανερό πως η αναφορά αυτή γίνεται με αφορμή την ημέρα της 8^ης  Μαρτίου, που πριν 105 χρόνια καθιερώθηκε παγκόσμια ως «Ημέρα της Γυναίκας», αλλά και 63 χρόνια μετά την αναγνώριση ψήφου στις γυναίκες στη χώρα μας.

Επειδή όμως ο ύμνος –κάθε ύμνος- θεωρώ πως είναι λογικό να συγκινεί, παρουσιάζοντας έστω ένα στοιχείo χαρμολύπης «εν αναμονή» μιας τελικής νίκης ή αν θέλετε επικράτησης τής λογικής, να σημειώσουμε, ότι η γυναίκα είναι (και όχι πρέπει να είναι) κεντρική και αναγκαία παρουσία στη ζωή το ανθρώπου.

Η γυναίκα αποτελεί την πηγή της ζωής και αυτός είναι ο λόγος που ως άλλος Έρως έρχεται να σώσει τη ζωή από τον θάνατο. Εξ αυτού του λόγου μπορούμε να πούμε ευθέως, πως πέραν της βιολογικής εκπλήρωσης μιας ερωτικής επιθυμίας, η γυναίκα είναι ο δρόμος απ’ όπου περνά η παράταση της ζωής.

Όμως το θέμα μας εκτός από φιλοσοφικό είναι λογικό να στηρίζεται και σε κοινωνικές αντιλήψεις από τις οποίες δημιουργούνται  κοινωνικά δεδομένα.

Ξενίζει το γεγονός πως ακόμα και σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι η γυναίκα οφείλει να αποδείξει πως είναι ικανή να ζήσει κοινωνικά ισότιμα δίπλα στον άντρα αναλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, σε αντίθεση με τον άντρα, που μπορεί να τα κάνει όλα! Δεν είναι άσχετο, πως η όποια ανάθεση ευθύνης ακόμα και σήμερα συνοδεύεται με φράσεις όπως: «άρωμα γυναίκας», «καλά τα πάει…» ακόμα και οι ποσοστώσεις  σε διάφορες πολιτικές θέσεις π.χ στη βουλή κ.α. Και μόνο η αναφορά πως κάποτε η γυναίκα εθεωρείτο res, όπως και σήμερα συμβαίνει σε χώρες του Τρίτου κόσμου όπου οι γυναίκες είναι όχι μόνο παραμελημένες, αλλά τις κακοποιούν και τις εκμεταλλεύονται κυρίως με βάσει θρησκευτικά δόγματα, δεν πρέπει να αναστείλει τον αγώνα για την όντως ισοτιμία των δύο φύλλων.  

Ίσως μπορεί να προσθέσει κανείς, πως τίποτα δεν χαρίζεται όμως όλα μπορεί να κατακτηθούν∙ και θα έχει δίκιο. Έτσι η θέση της γυναίκας στην κοινωνία δεν είναι θέμα παραχώρησης από οποιαδήποτε κυβερνητική εξουσία, ούτε και η αληθινή χειραφέτηση  είναι να κάνει η γυναίκα «όλες τις δουλειές», ακόμα και της αντρικές

-όπως βλέπαμε στις πάλαι ποτέ «σοσιαλιστικές χώρες»-, όπως οδοκαθαρίστριες, εργαζόμενες σε βαριές βιομηχανίες, σε αγροτικές εργασίες κ.π.α

Η δημοκρατική λογική λέει, πως η γυναίκα είναι ή πρέπει να είναι ισότιμο μέλος μιας κοινωνίας, και όχι χάριν της ισοτιμίας να φέρει διπλά βάρη. Δεδομένου ότι καλείται να παίξει διπλό ρόλο∙ αυτόν της μητέρας – ν-οικοκυράς αλλά και της εργαζόμενης.

Ως εκ τούτου λοιπόν η προσφορά της γυναίκας στην κοινωνία είναι όχι μόνο διπλή, αλλά καθοριστική. Καθ’ ότι είναι ανάγκη να ανταποκριθεί και στην κοινωνική λειτουργία από τη θέση της εργαζόμενης, αλλά και αυτήν της μοναδικής ύπαρξης που συνδέεται με την αναπαραγωγική διαδικασία και διαιωνίζει το ανθρώπινο γένος ξεπερνώντας την απελπισία μέσω της ερωτικής έκστασης τού δημιουργικού έρωτα.

Τέλος η γυναίκα είναι αυτή που όχι μόνο συμβάλει, αλλά και εξασφαλίζει όχι μόνο την ομαλή κοινωνική λειτουργία, αλλά και τη συνέχεια της ζωής…