«…Τίποτα δεν είναι πιο πικρό»

>> Του Νίκου Δαν. Γεωργούλη

Γράψε. Τί να γράψω, ότι είμαι πολύ θυμωμένος και πικραμένος με τους πολιτικούς μας; Όλους. Παρόντες, απόντες, δεξιούς κι αριστερούς, κεντρώους και συντηρητικούς, ψεκασμένους και κωλοτούμπες. Οι τελευταίοι, σκέτη απογοήτευση. Τους αντιμετωπίσαμε ως μαθητευόμενους μάγους, θα φύγουν ως κομπογιαννίτες.

Ντρέπομαι για τη χώρα μας. Ζητιάνα κι ανυπόληπτη. Του λυπημού. Και  το χειρότερο φεύγουν τα παιδιά μας, το μέλλον μας. Πέσαμε στα τάρταρα. Λένε πως «Τον φτωχό άνθρωπο τον βγάζεις έξω με τις κλωτσιές, τον εξαθλιωμένο τον βγάζεις με τη σκούπα». Το είχα διαβάσει παλιά, αισθάνομαι να το ζω τώρα. «Η Ελλάδα σέρνεται σαν σφουγγαρόπανο σε βρώμικα πατώματα». Πρόσφατο ανάγνωσμα.

Λόγια πολλά, φλυαρίες ατέλειωτες. Την αλήθεια δεν την ακούσαμε. Την κρύβουν. Να ντρέπονται; Έχομε και το χούι, το λέει κι ο Σαββόπουλος «. . .αφού δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις καλλίτερα να μη μας πεις κανένα». Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν οι πολιτικοί έδιναν το καλό παράδειγμα και είχαν την πατρίδα πάνω απ’ το εγώ τους.

Γράψε. Τί να γράψω, ότι έπρεπε να κυβερνήσει ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ; Δεν τους πίστεψα ούτε στιγμή. Έτερον εκάτερον. Πίστεψα αυτούς που είπαν «. . . Μέχρις εδώ. Πρέπει να αλλάξουμε γιατί θα βουλιάξουμε. . .». Θα μας έσωνε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αστείο πράγμα. Στους παλιούς «συντρόφους» αναφέρομε, που τρέξανε μη χαλάσουν το αριστερό τους image. Στασίδι ήθελαν να πιάσουν. «Άλλοι ζουν για τις ιδέες κι άλλοι ζουν απ’ τις ιδέες». Παλιά τέχνη.

Κι όμως με αρκετό θράσος και ανευθυνότητα με τη μάσκα του «αγανακτισμένου» και συνθήματα όπως «το νέο εναντίο του παλιού», «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω», «οι Έλληνες εναντίον των ξένων», «εμείς ή οι προσκυνημένοι», «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Η αριστερά έγινε μαγκιά και η μαγκιά μόδα. Αλόγιστες υποσχέσεις, φρούδες ελπίδες, διχόνοια και μίσος. Η ρεβάνς του εμφυλίου; Σήμερα θερίζουν τα σπαρμένα. Όλα τα λούστηκαν (χαιρέκακα το αναφέρω).

Τον πληρώσαμε και θα τον πληρώνουμε ακριβά τον ΣΥΡΙΖΑ. Μα ήταν αναγκαίο κακό, παιδαγωγικό μάθημα, απαραίτητη στραβοτιμονιά για την εθνική προσγείωση στην πραγματικότητα. Σήμερα το σκηνικό διαφέρει. Οι δύσπιστοι πείστηκαν, οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν, ο λαϊκισμός αναχαιτίστηκε, το αριστερόστροφο λεξιλόγιο εξαϋλώθηκε.

Μας μένει να διαλέξομε ποιο δρόμο θα πάρουμε. Ο πρώτος είναι γνώριμος, είναι αυτός που μας έφερε εδώ, τον αναπαλαιώνουμε και προχωράμε. Ο δεύτερος είναι πιο δύσκολος, θέλει προσπάθεια, απαιτεί να αλλάξουμε. Πρέπει να ανεβούμε κατηγορία. Να γίνομε σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα, με κοινωνική ευημερία, παραγωγή και δημιουργία. Το μπορούμε και το αξίζουμε.

Γράψε. Τί να γράψω, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κατιούσα και η  Δεξιά την ανιούσα; Κι εμείς; Οι ψηφοφόροι της μεγάλης Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης; Άφωνοι, καθηλωμένοι, περιμένομε να τα βρουν οι «τιμαριούχοι». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δε συμφωνούμε σε όλα. Η εμπιστοσύνη είναι ζητούμενο, μεσολάβησαν και πολλά. Οι φιλοδοξίες υπαρκτές και θεμιτές. Αλλά τί θα γίνει; Ο μεσαίος χώρος είναι απαραίτητος, κουβαλάει το σπέρμα της μετριοπάθειας, συνθέτει, ισορροπεί, ο καταλύτης των άκρων. Ρόλος απαραίτητος για να δουλέψει η Δημοκρατία.

Να γράψω, τί να γράψω, αυτό που ακούω; Ότι «. . .αν δεν τα βρουν, αναγκαστικά, θα ψηφίσουμε δεξιά για να φύγει με σιγουριά ο ΣΥΡΙΖΑ»; Ο κόσμος παραμένει μακριά και περιμένει. Ένα 15% είναι αναποφάσιστοι και ένα άλλο 18% σκέπτεται για λευκό.

 Όλοι θέλομε να ψηφίσομε τον καλλίτερο, αλλά ποτέ δεν είναι υποψήφιος. Τί να κάνει και ο Λαός, ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Μπορεί να  έρθουν καλλίτερες εποχές,  μπορεί, αλλά τούτη εδώ είναι η δική μας και αισθάνομαι βαθιά μέσα μου τα λόγια του Σεφέρη «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».