Στην εποχή του μνημονίου

 Να λοιπόν που η χώρα ξαφνικά απέκτησε ‘σωτήρα’ και το όνομα αυτού Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος θα μας οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση με αναδιαπραγμάτευση, με ισοδύναμα μέτρα και χωρίς οριζόντιες περικοπές.

Έγινε πρωθυπουργός ως το μικρότερο κακό, όχι, φυσικά για το καλό πρόγραμμα του κόμματος του, ούτε αποκτώντας την πλειοψηφική επιδοκιμασία  του ελληνικού λαού, αλλά από εθνική ανάγκη για να αποφύγει η χώρα την καταστροφική ακυβερνησία που πόνταρε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα όρια της πολιτικής του ‘οξυδέρκειας’ χαράχθηκαν όταν υιοθέτησε την αντιμνημονιακή πολιτική ενάντια στην προηγούμενη κυβέρνηση – αντί να βάλει πλάτη και ίσως να μην χρειάζονταν άλλα μνημόνια – άλλωστε πολιτικό του τέκνο σ’ αυτή την απόφαση είναι οι κάθε λογής ΚΑΜΜΕΝΟΙ, την επιμονή του για τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών στην πιο κρίσιμη στιγμή για τον τόπο και την υπέρμετρη φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός, την προεκλογική ρητορική του κατά του μνημονίου και των μέτρων, που η αποδοχή του επέβαλε και την σε πλήρη αντίθεση, πειθήνια εφαρμογή τους την ίδια ημέρα ανάληψης της εξουσίας.

Είναι ο άνθρωπος που καλείται να λάβει τα σκληρότερα μέτρα (οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά) στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής, μέτρα που γυρίζουν μισθωτούς, συνταξιούχους και μεσαία εισοδήματα 35 χρόνια πίσω και μάλιστα χωρίς να έχει πλέον ενστάσεις και αντιρρήσεις. Έχοντας ξεχάσει  τα ισοδύναμα μέτρα και την κατηγορηματική άρνηση οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Έχοντας ξεχάσει την προεκλογική του δέσμευση για τα περίφημα «18 σημεία», από τα οποία τα μισά περίπου αφορούσαν την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, την οποία μόλις έγινε πρωθυπουργός απώλεσε από τη μνήμη του. Οι κορώνες περί σκληρής διαπραγμάτευσης ξεχάστηκαν στα έδρανά της Αξ. Αντιπολίτευσης .

Σήμερα, με τον κ. Σαμαρά πρωθυπουργό και στην προσπάθεια οριστικοποίησης του πακέτου των 11,5 δις πετάγονται στο τραπέζι μέτρα «χωρίς ηθική και πολιτική τεκμηρίωση».

Δυστυχώς μέχρι σήμερα το κόστος της προσπάθειας διάσωσης της χώρας δεν έγινε με δίκαιη κατανομή. Στην ίδια ακριβώς λογική κινείται και το πακέτο των 11,5 δις. Για άλλη μια φορά όλο το βάρος ρίχνεται σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές. Και είναι η Τρίτη στη σειρά χρονιά που επιλέγονται τέτοιου είδους περικοπές. Καταργούνται τα «δώρα», μειώνεται κι άλλο το εφάπαξ, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μαζί αυξάνονται οι φορολογικές απαιτήσεις του κράτους. Τι θα γίνει, όμως, όταν θα πρέπει να έρθει το επόμενο πακέτο; Το ίδιο; Η κατάσταση έχει στραβώσει αρκετά! Οδηγεί με πρωτοφανή βαρβαρότητα σε μια άδικη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των οικονομικά δυνατών, ενώ παράλληλα η κατάργηση του εργατικού δικαίου, των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η ασφαλιστική απορρύθμιση έχουν ως αποτέλεσμα την «κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων και όλα αυτά την στιγμή που ως μέτρα  έχουν αποδειχθεί και αποδεικνύονται καθημερινά αναποτελεσματικά. Η οικονομία μέρα με τη μέρα βυθίζεται σε όλο και πιο βαθιά ύφεση και η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά γίνεται ασφυκτική. Για να μη θυμίσουμε την ανεργία, που μέχρι σήμερα «θέριζε» μεταξύ των νέων και ήδη έχει αρχίσει να επεκτείνεται και στις μεγαλύτερες ηλικίες.

Είναι δεδομένο ότι αν δεν προτάξουμε ένα νέο, ώριμο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, θα χαθεί εντελώς η ισορροπία. Σε λίγο θα καταλήξουμε να μην πληρώνουν φόρους ακόμη και αυτοί, που μέχρι χθες ήταν κατά το δυνατό συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Γιατί τα σκληρά μέτρα χωρίς εσωτερική δικαιοσύνη και ανταποδοτική πολιτική δεν αντέχονται. Στην ουσία αν επιθυμούμε να εντοπίσουμε ισοδύναμα μέτρα, που θα φέρουν στον προϋπολογισμό εκατοντάδες εκατομμύρια, ενδεχομένως και πάνω από δύο δισεκατομμύρια, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε προς την πλευρά των φοροφυγάδων. Πρόκειται για τα μόνα ισοδύναμα, που, μαζί με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, υπηρετούν το στόχο για μείωση του ελλείμματος, είναι οικονομικά ορθά, αφού δεν τροφοδοτούν την ύφεση και ικανοποιούν το αίσθημα δικαιοσύνης των πολιτών.

Προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να κινηθεί με αποφασιστικότητα το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να θεωρείται ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Δυστυχώς σήμερα η εντύπωση που δίνει στους πολίτες είναι ότι κινείται κυκλοθυμικά πότε στηρίζοντας μια ακραία δεξιά κυβέρνηση και πότε ασκώντας έντονη κριτική στους ίδιους αυτούς, που στηρίζει και διατηρεί στην εξουσία.

Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι μια συμπληρωματική δύναμη και σίγουρα κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι, παρά την πτώση των ποσοστών του, έχει πεθάνει. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, αλλά δεν μπορεί να πορεύεται χωρίς στίγμα, χωρίς κανείς να επιχειρεί να κατονομάσει ποιες κοινωνικές ομάδες θέλει να εκπροσωπήσει. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι μια κυνική πολιτική συνεργασία, αλλά ο τρόπος να ξαναβρεί τους παραδοσιακούς κοινωνικούς του συμμάχους, να σταθεί δίπλα στις ευπαθείς πλέον κοινωνικές ομάδες των μισθωτών και των συνταξιούχων. Να στηρίξει τα μεσαία εισοδήματα, που πλήττονται από την κρίση και κυρίως να υπερασπιστεί το κοινωνικό κράτος, που εκείνο δημιούργησε και τα κεκτημένα των πολιτών στην υγεία, παιδεία, εργασία, ασφάλιση.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να συντάξει και να προτείνει ένα σχέδιο νέας διαπραγμάτευσης, που να συγκρούεται με ότι στοχεύει στη διάλυση της παραγωγικής βάσης, την κατασπατάληση των πόρων, την φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, την κερδοσκοπία κλπ.  Παράλληλα πρέπει να στηρίξει την προάσπιση των δικτύων κοινωνικής προστασίας, των δημόσιων αγαθών και της πραγματικής οικονομίας.

Αυτός είναι ο ρόλος ενός σύγχρονου κεντροαριστερού κόμματος και μόνο έτσι θα μπορέσει να βοηθήσει τους πολίτες και τη χώρα. Ο ρόλος της κεντροαριστεράς είναι και πρέπει να είναι αυτός της εμπροσθοφυλακής και όχι η συμμετοχή σε ένα σχέδιο αντιμετώπισης των προβλημάτων της κρίσης με βαθιά συντηρητική κατεύθυνση από μια ακόμη πιο συντηρητική κυβέρνηση, που ενδεχομένως να την στηρίζει, αλλά και να την «φοβάται» ταυτόχρονα!    

 

 

 

                                                                                                                                        Με εκτίμηση 

 

                                                                                                                               Ηλίας Κ.Κλεισσάς