Στη γειτονιά των αγγέλων ο Γιώργος Χαλάτσης

Ανείπωτη θλίψη σκόρπισε στη χιακή κοινωνία η είδηση θανάτου του Γιώργου Χαλάτση.  Ο Γιώργος Χαλάτσης, συνταξιούχος καθηγητής φυσικής αγωγής, άφησε την τελευταία του πνοή ύστερα από σοβαρή περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του. Μακεδόνας στην καταγωγή, εγκαταστάθηκε στη Χίο το 1976.

Στο πλευρό της συζύγου του Φιλίας, δημιούργησε μια όμορφη οικογένεια, ενώ παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στο χώρο του αθλητισμού, της εκπαίδευσης και της πεζοπορίας.

Για δύο δεκαετίες αφοσιώθηκε στην ανάδειξη της φυσικής και ιστορικής κληρονομιάς του νησιού. Μετά από ενδελεχή έρευνα εντόπισε ξεχασμένα μονοπάτια, ενώ χαρτογράφησε και καθάρισε πάνω από 140 πεζοπορικές διαδρομές. Διαδρομές που αποδεικνύουν  για ακόμα μια φορά ότι η Χίος είναι ένας πεζοπορικός παράδεισος, με φυσικές ομορφιές και ιστορία . 

«Μόνον όταν περπατήσεις σ' έναν τόπο μπορείς να πείς ότι τον γνωρίζεις», έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος

Ακολουθεί το αφιέρωμα στον Γιώργο Χαλάτση, ως Πρόεδρο του Συλλόγου "Φίλοι Μονοπατιών Χίου", από την εφημερίδα Καθημερινή της Ελένης Βαρβιτσιώτη:

Καθημερινοί ήρωες 2020: Ο δάσκαλος που άνοιξε νέα μονοπάτια στη Χίο

Λίγοι είναι αυτοί που έχουν ένα πάθος τόσο έντονο όπως ο Γιώργος Χαλάτσης με την πεζοπορία. Ο συνταξιούχος πλέον δάσκαλος φυσικής αγωγής έχει αφοσιωθεί τα τελευταία 17 χρόνια στα 400 χλμ. ξεχασμένων μονοπατιών που εντόπισε ο ίδιος στην Χίο, αφού έκανε ενδελεχή έρευνα. Οι ανακαλύψεις του σπουδαίες: βρήκε μονοπάτια από την Τουρκοκρατία, το Βυζάντιο ακόμα και από την αρχαιότητα, τα οποία με τους αιώνες αφέθηκαν στο έλεος της λήθης. Εξαιτίας των προσπαθειών του, η Χίος μπορεί πλέον να υπερηφανευτεί ότι είναι ένας πεζοπορικός παράδεισος, καθώς ο ίδιος ανέδειξε 140 διαδρομές, στις οποίες ξενάγησε χιλιάδες παιδιά, τουρίστες ακόμα και ΑΜΕΑ.

«Η μάνα μου μού έλεγε να είσαι όσο μπορείς χρήσιμος στους άλλους και για μένα ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να αρχίσω να ψάχνω τα παλιά μονοπάτια στην Χίο», λέει ο Γιώργος Χαλάτσης στην «Κ». Και αυτό μπορεί να ακούγεται πιο απλό από ό,τι ήταν καθώς λίγα ήταν γνωστά για το ποια είναι αυτά και που βρίσκονται. Ο ίδιος ξεκίνησε μελετώντας όλους τους παλιούς χάρτες του νησιού, διαβάζοντας βιβλία που είχαν γραφτεί για χωριά της Χίου αλλά και αποσπώντας πληροφορίες από τους ντόπιους. Πέρα από το πάθος του για την πεζοπορία οπλίστηκε με υπομονή, επιμονή και πολύ πείσμα, καθώς κατέληγε να περπατάει πάνω από 120 χιλιόμετρα την εβδομάδα. «Έγινα φίλος με τσομπάνηδες, τους παλιούς αγωγιάτες, τους καλόγερους και πάρα πολλές ώρες μοναχικής αναζήτησης, καθώς άλλο να το βρεις σε ένα βιβλίο, σε έναν χάρτη και άλλο να το εντοπίσεις όταν έχει να περάσει 60-70 χρόνια άνθρωπος από εκεί».

Η αγάπη του για την φύση ήρθε νωρίς. Γεννημένος σε ένα χωριό ανάμεσα στην Αμφίπολη και τους Φιλίππους, μεγαλωμένος στα βουνά και στα ποτάμια, αγάπησε την ορειβασία όταν δίδαξε σε ελληνικό σχολείο στις Γερμανικές Άλπεις. Όταν πρωτοδιορισμένος δάσκαλος φυσικής αγωγής έφτασε στη Χίο το 1976 δεν ήξερε πολλά για το νησί. Και επειδή με την θάλασσα δεν είχε και πολλές σχέσεις πήρε τα βουνά. «Βρήκα καταπληκτικές διαδρομές που όταν περπατήσει κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι σε ένα νησί που έχει αστικό προφίλ, βρήκα διαδρομές που είχαν ξεχάσει και οι ντόπιοι».

Οι Χιώτες τον θεωρούσαν τρελό, αφελή, καιροσκόπο ή στην καλύτερη τουρίστα. «Ε ρε τρέλα που έχει ο κόσμος», ήταν μία φράση που άκουγε συχνά όταν έλεγε ότι είχε αυτοκίνητο αλλά ο ίδιος επέλεγε να πάει στον προορισμό του με τα πόδια. «Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι νόημα είχε αυτό που έκανα, ειδικά αφού δεν κέρδιζα χρήματα». Ο ίδιος όμως ανακάλυψε κάτι που τα λεφτά δεν αγοράζουν: «Βρήκα την ψυχική μου ηρεμία και ικανοποιώ και τη μάνα μου, καθώς προσφέρω κάτι στους επόμενους, κάτι να μην χαθεί».

Οι ντόπιοι αφού ξεπέρασαν την αρχική τους καχυποψία προς τον βορειοελλαδίτη πεζοπόρο κατάλαβαν την αξία του να σκαλίζει κάποιος μνήμες της οικογένειας ή του χωριού τους και σιγά σιγά άρχιζαν να τον εμπιστεύονται και να τον υποστηρίζουν.

Συγχρόνως ως δάσκαλος έβλεπε ότι οι σχολικές εκδρομές ήταν ανέμπνευστες με τα παιδιά να πηγαίνουν για μερικές ώρες στην παραλία και το 2006 ζήτησε από την προϊσταμένη του να θεσπίσουν την «αλλιώτικη εκδρομή», εξοικειώνοντας τα παιδιά με την πεζοπορία. Με ασφάλεια και δημιουργώντας ένα τύπου κυνήγι χαμένου θησαυρού ο Χαλάτσης κατέληξε να γνωρίζει τα μονοπάτια του σε χιλιάδες παιδιά. «Πέρυσι κάναμε και το πρώτο σεμινάριο εκπαίδευσης πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών», μας λέει, και τονίζει ότι από το νηπιαγωγείο πρέπει να ξεκινήσει η πεζοπορική εκπαίδευση των παιδιών.

Σήμερα ο Χαλάτσης όχι μόνο δεν είναι ο «τρελός του χωριού» αλλά εδώ και τέσσερα χρόνια έχει ιδρύσει και τον Σύλλογο Φίλων Μονοπατιών Χίου, καθώς πλέον «υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που βγαίνει και περπατάει, μάς παίρνει, μάς ρωτάει, και βγάζουμε κόσμο έξω εθελοντικά με την καλή μας την καρδιά» μάς λέει.

Γιατί να ξεκινήσει κανείς την πεζοπορία, τον ρωτάμε. «Όποιος θέλει να δει τους Θεούς και μέσα του και να επικοινωνήσει με τη μάνα φύση πρέπει να βάλει τα παπούτσια του, να βγει έξω, να γίνει ένας άλλος άνθρωπος».

φώτο-βίντεο: Καθημερινή