Πολυτεχνείο 1973 "Ήμουν και εγώ εκεί"....

Εάν υπήρχε μπλουζάκι με τέτοιο σύνθημα, παίζει και να το φόραγαν γύρω στα 2 εκατομμύρια άτομα σε αυτή την χώρα. Για μένα που είμαι τέκνο της μεταπολίτευσης, ΟΛΟΙ, ήταν στο Πολυτεχνείο. Αλλά όλοι όμως. Όποιον (κατά βάση, όποιον έχει οποιαδήποτε σχέση με το ΠΑΣΟΚ) και να ρωτήσεις εκείνης της γενιάς που τότε ζούσε στην Αθήνα, με κάποιον τρόπο, ήταν στο Πολυτεχνείο. Είτε μέσα, είτε έξω, είτε στις διαδηλώσεις, είτε είχε περάσει μια βόλτα, είτε πήγε για τσιγάρα και έκατσε δέκα λεπτά να κάνει χάζι.

Όταν έφυγε η χούντα και ήρθε η ένδοξη δημοκρατία μας, το «ήμουν στο Πολυτεχνείο», άρχισε σε κάποια φάση να ανοίγει πόρτες. Οπότε ξαφνικά, οι κάποιες δεκάδες χιλιάδες κόσμου που βρίσκονταν στην κατάληψη και συγκρούονταν στους γύρω δρόμους, πολλαπλασιάστηκαν, κατόπιν εορτής, σε εκατομμύρια «αγωνιστών». Ας μην πέσω όμως στην παγίδα της γενικότητας: Τεράστιο κομμάτι από αυτούς που πραγματικά ήταν στο πολυτεχνείο, που έφαγαν πραγματικό ξύλο και έκαναν πραγματικές θυσίες, διάλεξε να μην ανοίξει αυτές τις πόρτες. Άλλοι που δεν έκαναν τίποτα, έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι του «αγώνα» και φυσικά, τις ανταμοιβές του.

Αλλά το Πολυτεχνείο μας κληροδότησε και ψωμί, και παιδεία, και ελευθερία. Λέμε τώρα, αλλά στην τελική, 2+2=5 σύμφωνα με τον Όργουελ. Αν όλοι πιστεύουμε σε ένα ψέμα, στο τέλος το ψέμα παίρνει την θέση της πραγματικότητας.

Ψωμί, δεν είχαμε όλοι. Απλά, παλιότερα, οι πολλοί τρώγανε, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο. Αυτοί που δεν έτρωγαν δεν ήταν λίγοι, αλλά δεν μπορούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα. To ίδιο ισχύει και για την παιδεία. Σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, υπήρχαν και υπάρχουν οι χαμηλές τάξεις, οι άνθρωποι που δεν ευνοήθηκαν από το σύστημα ποτέ. Απλά ήταν υπαρκτή μεν κατηγορία, αλλά μειοψηφία. Σε γενικές γραμμές όμως, ψωμί υπήρχε στην μεγάλη πλειοψηφία των τραπεζιών (μέχρι τώρα) καθώς και πρόσβαση στην Παιδεία. Σε γενικές γραμμές πάλι, τα δύο πρώτα αιτήματα του συνθήματος ήταν πραγματικότητα για τους πολλούς. Στο τρίτο όμως, το Ελληνικό κράτος τα χάλαγε λίγο.

Η Ελλάδα πατούσε πάντα σε δύο βάρκες: από την μία αυτή της αστικής δημοκρατίας, από την άλλη αυτή του ολοκληρωτισμού. Η δημοκρατία, έστω και η αστική, δεν εφαρμόστηκε ποτέ ουσιαστικά σε αυτόν τον τόπο. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει αυτό; Ακόμα και στην οικονομική ζωή του τόπου (πόσο μάλλον στην πολιτική), οι ελίτ της Ελλάδας παρασιτούσαν με κλεψιές, βρωμιές, λαμογιές, υποταγή στα ξένα χέρια που τους ταϊζουν, κομπίνες και κάθε είδους αγαθοεργίες.

Αυτά όμως δεν είναι καινούργιες ιστορίες, αλλά παλιές, και πάνε πιο πίσω από το Πολυτεχνείο. Παρόλα αυτά, η μεγάλη «Αλλαγή» σήκωσε ένα πολύ ωραίο σκηνικό «δημοκρατίας» και «λαϊκής κυριαρχίας» , αλλά από πίσω του ο εξοπλισμός ενός κράτους, έτοιμου να δείξει τα δόντια του όταν χρειαστεί, παρέμεινε. Στην γωνία βέβαια να σκονίζεται, αλλά ήταν εκεί. Το οπλοστάσιο της δημοκρατίας εμπλουτιζόταν σιγά σιγά με νόμους, διατάξεις, συνταγματικές αλλαγές και συνεχόμενη προπαγάνδα, μόνο που τότε σφυρίζαμε αδιάφορα.

Μια μικρή ανασκόπηση από πέρσυ τέτοια περίπου εποχή τα λέει όλα: Είχαμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος ψηφίστηκε για ένα πρόγραμμα που το πέταξε στα σκουπίδια με το που βγήκε, και πήρε  σοβαρότατες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας χωρίς την πραγματική έγκριση. Σε κάποια φάση, για αδιευκρίνηστους λόγους, αλλάξαμε πρωθυπουργό και κυβέρνηση χωρίς εκλογές. Άλλον βάλαμε πρωθυπουργό, με άλλον καταλήξαμε. Η ΝΔ και το ΛΑΟΣ μπήκαν στην κυβέρνηση χωρίς να έχουν κάποια τέτοια εντολή. Το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης δεν το είχε ψηφίσει κανένας. Η συρρίκνωση της δημοκρατίας μπροστά στον «εθνικό κίνδυνο» είναι βέβαια παλιό κεκτημένο του Ελληνικού κράτους.

Οι πρόσφατες εκλογές και ειδικά αυτές του Ιουνίου, ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικές για την λειτουργία του πολιτεύματος. Αφήνοντας στην άκρη την τηλετρομοκρατία, την προπαγάνδα και την με κάθε τρόπο προσπάθεια υφαρπαγής της ψήφου, η μνημονιακή παράταξη (δηλαδή το κράτος) πέτυχε μια μεγάλη νίκη. Αφού ξαφνικά εμφανίστηκε η περίφημη δημοκρατικότατη διάταξη με τις 50 έδρες μπόνους που από όλο το πολιτικό σύστημα, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να πάρει, τελικά οι μνημονιακοί κατάφεραν όχι μόνο να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά να βγάλουν και περισσότερους βουλευτές από την προηγούμενη φορά και μάλιστα (λόγω λίστας) αυτούς που ήθελαν να βγάλουν. Κοινώς, ουσιαστικά καταργήθηκαν και οι εκλόγες, όταν αυτές ξεπερνούν τα προβλεπόμενα από το κράτος «όρια».

Το τρίτο μέρος του συνθήματος που δεν δικαιώθηκε ποτέ, μας φέρνει στην σημερινή κατάσταση. Η (βίαιη κατά κάποιο τρόπο) αποκόλληση των πολιτών από την ουσία της άσκησης εξουσίας στην χώρα και η ψευδαίσθηση της επιλογής κάθε τόσα χρόνια ανάμεσα σε μια πολιτική με δύο χρώματα, σήμερα μας στερεί (εν μέσω κρίσης) και το ψωμί, και την (όποια) Παιδεία. Ειρωνία δε, άνθρωποι που συμμετείχαν στα τότε γεγονότα για την δημοκρατία και την ελευθερία, σήμερα να βάζουν τις υπογραφές τους στο ξήλωμα τους και στην νέα χώρα που ανατέλλει.

Τα Πολυτεχνεία του σήμερα  δεν έχουν έρθει ακόμα, παρά μόνο οι αντανακλάσεις τους από το μέλλον. Το αντίστοιχο Πολυτεχνείο, δηλαδή ένας σεισμός που δημιουργείται από την απελευθέρωση της συσσωρευμένης κοινωνικής έντασης και δημιουργεί ρήγματα και μετατοπίσεις, θα έρθει κάποια στιγμή. Αυτό είναι σίγουρο. Το ερώτημα δηλαδή, δεν είναι αν θα γίνει, αλλά το πότε και (κυρίως), το τι θα βγεί από αυτό. Οι άνεμοι πνέουν αλλιώς στον 21ο αιώνα, και η αλλαγή δεν μπορεί να περνάει μόνο από το στήσιμο ενός «κράτους πρόνοιας»: είδαμε που κατέληξε αυτό. Η αλλαγή κυβέρνησης δεν μας καλύπτει πιά: αυτό που είναι αναγκαίο είναι το πέρασμα σε άλλη μορφή «πολιτεύματος», σε μια δημοκρατία που θα ελέγχεται από πολίτες (και όχι τους σημερινούς υπηκόους) και που θα λειτουργεί μέσω αυτών. Αλλιώς, η εξέγερση από μόνη της, καταλήγει στην σημερινή μουσειακή μορφή με μεγάλους λόγους, εθιμοτυπίες και αναμνήσεις που μένουν μόνο στο παρελθόν και δεν προβάλλονται ποτέ στο σήμερα. Με την διαφορά ότι στους πολιτικούς του μέλλοντος, το Πολυτεχνείο θα έχει αντικατασταθεί από τους αγανακτισμένους των πλατειών, την 28η Οκτωβρίου 2011 και την γενική απεργία του Φλεβάρη και μια ακόμη μελλοντκή ημερομηνία. Όπως και σήμερα, για τους τότε νέους θα ήταν όλοι στις πλατείες, στις παρελάσεις και στις απεργίες και πάνω στο ξύλο που έφαγε κόσμος και κοσμάκης  θα χτιστούν πάλι καριέρες. Εν αναμονή της νέας επετείου, ας μην χτίσουμε πάλι ένα ψέμα. Ας αλλάξουμε (αυτή τη φορά για τα καλά) την πραγματικότητα.