Οι νέοι επιστρέφουν στην πολιτική

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

"Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρονες" Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας!

Έτσι απαντούσαν  οι νέοι της αρχαίας Σπάρτης στους παλαιότερους.

Έτσι απαντούν οι σημερινοί νέοι  σε εμάς τους μεγαλύτερους, όχι βέβαια στην αρχαία γλώσσα, κι  όχι με λόγια ίσως,  αλλά με  όλα τους τα άλλα εκφραστικά μέσα: με την ορμή, την οργή, το πείσμα, την αγανάκτηση, την αμφισβήτηση, τη θέληση να τα καταφέρουν καλύτερα. Να γίνουν καλύτεροι από εμάς.

Για τον εαυτό τους αρχικά και για την κοινωνία συνακόλουθα. Γιατί με αυτή τη σειρά πάνε όλα. Από τον εαυτό σου αρχίζεις την αλλαγή προς το καλύτερο.

Έχουμε πολλά νιάτα στην Πρωτοβουλία. Μαθημένη να παρατηρώ τα βλέπω κι όταν δε με βλέπουνε. Βλέπω τον ενθουσιασμό τους, θαυμάζω τη συγκροτημένη σκέψη τους, τις γνώσεις τους για τα τοπικά ζητήματα και ζηλεύω αφάνταστα που παίζουν  στα δάκτυλά τους την τεχνολογία και μιλούν  άπταιστα, τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα.

Χαίρομαι που μέσα σε αυτή την γενική και πολιτική απαξίωση παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Χαίρομαι και αισθάνομαι πως έχω μόνο μια επιλογή. Να τα στηρίξω. Αν μη τι άλλο, να εξιλεωθώ που η γενιά μου δεν τα κατάφερε και τόσο καλά. Που κάπου έχασε το δρόμο της και παραστράτησε, με όλα τα επακόλουθα που πλήττουν περισσότερο τους νέους.

Στα μικράτα μου ο κόσμος έφευγε πατείς με πατώ σε. Κι η πολιτεία, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα να τους κρατήσει, αλλά άνοιγε διάπλατα και τις πόρτες. Ενδεχομένως να μη μπορούσαμε να ζήσουμε όλοι στα φτωχά χωριά μας, σίγουρα όμως περισσότεροι απ’ όσοι μείναμε.

Η ίδια απειλή υπάρχει και σήμερα. Οι νέοι φεύγουν, η Χίος αδειάζει.  Κι αν η κρίση και  η εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση έχει τις ευθύνες της, οι τοπικές ηγεσίες έχουν τις δικές τους και είναι μεγάλες.

Και να πεις ότι ζούμε σε ένα ξερότοπο που δεν έχει τίποτα να παράξει.  Ζούμε σ’ έναν τόπο που η φύση στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του. Που θα μπορούσε με σωστή πολιτική να είναι σήμερα ένας παράδεισος για εμάς και τους επισκέπτες μας. Υπάρχουν παραδείγματα στην Ελλάδα. Πόλεις και χωριά που δεν τα άγγιξε η κρίση γιατί τον καιρό των παχιών αγελάδων οι άρχοντες μεριμνούσαν να φτιάξουν τις κατάλληλες υποδομές, να γεμίσουν τις αποθήκες για να ‘χουν στους δύσκολους καιρούς.

Εδώ δεν έγινε απολύτως τίποτα. Ένας βιολογικός κι ένας βιολογικός είναι το μοναδικό μεγάλο έργο στη Χίο. Κι έχει πέσει πακτωλός πάνω στο νησί που διασπαθίστηκε σε άλλα αντ’ άλλων.

Σ’ αυτή τη νέα εποχή που έτσι κι αλλιώς έχει ξεκινήσει, δεν έχουν καμιά θέση εκείνοι που δεν έκαναν τίποτα να ανέβουμε ψηλότερα, ενώ έκαναν πάρα πολλά να συντηρήσουν το σάπιο σύστημα.

Δεν είναι τυχαίο που  σε αυτή τη συγκυρία νέοι άνθρωποι σε ηλικία και αυτοδιοικητική εμπειρία μπήκαν μπροστά και διεκδικούν το καλύτερο μέλλον για τη γενιά τους,  για τα παιδιά τους, για τα εγγόνια  μας. Και δεν είναι τυχαίο επίσης που συντάχθηκαν μαζί τους τόσοι πολλοί νέοι.

Νέοι που θα ζυμωθούν με τους παλαιότερους, αυτούς που με καθαρότητα και ανιδιοτέλεια αγωνίζονται, γιατί βεβαίως υπάρχουν και αυτοί –αλίμονο  αν δεν υπήρχαν –για να γίνει το θαύμα.

Υ.Γ. Τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο καταλαβαίνω ότι με προπήρε η αισιοδοξία. Μα ο ενθουσιασμός των νέων είναι μεταδοτικός  και, κατά τη γνώμη μου, γόνιμος.