Γεροντοκρατία, συντηρητισμός και οι "πατριώτες"

>> Του Γιάννη Ζαφείρη

Δύο μήνες μετά τις εκλογές, η αποτίμηση των πολιτικών τεκταινομένων στέκεται μεταξύ άλλων και στη σθεναρή παρουσία του κλασσικού -πλέον- Ελληνικού παλαιοσυντηρητισμού (ενισχυμένου υπό το διαρκές καθεστώς της φοβίας και της απειλής). Η γεροντοκρατία και ο συντηρητισμός, απλώνουν πλοκάμια που συντελούν μεθοδικά στην εξέλιξη φαινομένων «νεοσυντηρητισμού». 

Ειδικότερα στην ελληνική περιφέρεια, η πλειοψηφούσα «παλαιά συντηρητική γενιά», μαζί -δυστυχώς- με κάποιες νέες, (ανάλογες και εξαρτημένες από το μεγάλωμά τους), σε συνδυασμό με την υποτιθέμενη «Σταθερότητα» και «Σοβαρότητα» που προβάλλουν στη βιτρίνα τους -διόλου τυχαία- παλαιο-συντηρητικά κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, αλλά και της ανορθόδοξης συνέχειας στήριξης των «κληρονομούμενων οικογενειακών ιδεολογιών», έφτασαν δίχως καλά να το καταλάβουν να συστήσουν τους λεγόμενους «νεοσυντηρητικούς», ή ακόμη χειρότερα τους «πατριώτες». 

Μέσα από τη νέα αυτή φατρία, ελλοχεύουν (και αποτυπώνονται) οι κίνδυνοι πολιτικών «φάλτσων» και ακραίων επιλογών. Των «φάλτσων επιλογών» εκείνων, που σπρώχνουν με ορμή σε ναζιστικά βράχια όσους αφελείς ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν ανάμεσα στις πεταλίδες, την πολιτική «διόρθωση» και «αποκατάσταση», ενώ απέναντι αρρωσταίνει όλο και περισσότερο ο ηθικά και οικονομικά εξαθλιωμένος –κυρίως- της μεγαλούπολης. Όσο για την περιφέρεια; Περί άλλα τυρβάζει. 

Η απουσία προσπάθειας του μεγαλύτερου ποσοστού των γηραιών/συντηρητικών πολιτών για απεγκλωβισμό και για «σκεπτικό άνοιγμα» (ή ενδεχομένως η άρνηση ή και η αδυναμία να το πράξουν), στέλνουν κατευθείαν τον εαυτό τους, μαζί με τις νέο συντηρητικές φατρίες, στην αγκαλιά των κομμάτων που καμουφλάρονται πίσω από τη συντηρητική «φιλοσοφία», στοχεύοντας όμως ξεκάθαρα στην αδυναμία τους να προχωρήσουν πραγματικά μπροστά. 

Και είναι λογικό, εφόσον η πορεία των έως τώρα κομμάτων εξουσίας στο χρόνο, απέδειξε ότι η συνταγή του καμουφλάζ: «σοβαρότητα - σταθερότητα», πέτυχε, αν αναλογιστεί κανείς τον αριθμό των θυμάτων τους. 

Είναι απορίας άξιο, αν οι «γραβάτες» των παρατάξεων εκείνων που αντιπροσωπεύουν στο απόλυτο τη συντριπτική μερίδα των γηραιών της χώρας, αρχίζουν να ξεφτίζουν; Αν αρχίζουν να τσαλακώνονται; Γιατί αν συμβαίνει αυτό, τότε απαιτείται λίγη ακόμη ψυχραιμία και αντοχή όσων έχουν ήδη ανοίξει τα μάτια καιρό πριν. Όλων εκείνων δηλαδή, των οποίων οι ζωές εξαρτώνται από τα «φάλτσα» των άλλων, παρά τη θέλησή τους.

Ωστόσο, ποια ψυχική μεθοδολογία να επικαλεστείς στον ευνουχισμό της νέας ιδέας; Εκείνης που εκφράζεται κυρίως από νέους ανθρώπους και από μυαλά που ξέρουν να προβληματίζονται και να ανησυχούν, όχι μοναχά για το τομάρι τους, αλλά για το τομάρι τους σε απόλυτο συνδυασμό με την τύχη του τόπου; 

Η πλειοψηφία των πολιτικών που ανέλαβαν εξουσία έως τώρα, υπήρξαν καλά ασκημένοι και άριστοι γνώστες ελέγχου και διαχείρισης ψυχοσυνθέσεων. Δε χρειάστηκαν ιδιαίτερες ικανότητες για αυτό, παρά μόνο τη δική μας αφέλεια. Τρανή απόδειξη η χρήση του φόβου, όπου εύκολα έβρισκαν (και συνεχίζουν να βρίσκουν) έδαφος, στοχεύοντας στις προβλεπόμενες αντιδράσεις – αδυναμίες, του συντηρητισμού και της γεροντοκρατικής αντιλήψεως. Μέσα από φόβο, δημαγωγήσανε γενιές που «έχτιζαν μέλλοντα» …δημιουργώντας όμως στην ουσία τα επόμενα γερασμένα και παρηκμασμένα θύματά τους. 

Ο κυριότερος συνεργός αυτού του φαινομένου, είναι η συρρίκνωση της νεολαίας στη χώρα -και άρα της νέας ιδέας-, εξαιτίας της υπογεννητικότητας. Γιατί, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η υπογεννητικότητα είναι ακριβώς εκείνη, που όχι μονάχα έχτισε μια χώρα κουρασμένων γηραιών, αλλά που δυνάμωσε παράλληλα και τις γεροντοκρατικές πεποιθήσεις, δίνοντας χώρο στο φαινόμενο του «ιδεολογικού μουλαρώματος» και της αγκύλωσης. Έτσι, ενώ η γεροντοκρατία ισχυροποιεί τον παραλογισμό για εμάς, …μεγιστοποιεί το συντηρητισμό και την εξασφάλιση για τον εαυτό της, οχυρωμένη πίσω από την πλειοψηφία της. 

Γιάννης Ζαφείρης