Το μέσα μας φως!

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ... ΕΥΓΕΝΙΑΣ

Το βαθύ μολυβί, που επί μέρες σκιάζει τον ελληνικό ουρανό συνοδεύοντας τις ολιγόλεπτες αλλά συχνές μπόρες,  παραμέρισε και τη θέση του πήρε  το λαμπερό γαλάζιο που έφερε ο παγωμένος βοριάς. Ένα περίεργο πράγμα, το πανάκριβο πετρέλαιο που κατεβαίνει και πάλι γρήγορα, δεν είναι σε θέση να μειώσει την αισιοδοξία που προκαλεί ο ήλιος ο οποίος συνεχίζει να λάμπει παρ’ όλα αυτά…

Τα ‘φερε ο καιρός και συμπορεύονται η βαρυχειμωνιά εκτός και εντός μας, μα για τη μία τουλάχιστον είμαστε σίγουροι πως λίγα είναι τα ψωμιά της. Για την άλλη ποιος μπορεί να  μας δώσει, αν όχι με ακρίβεια, στο περίπου έστω ένα χρονοδιάγραμμα;

Θυμάμαι τότε, που ήταν να γεννήσω την πρώτη μου κόρη. Ένα μερόνυχτο πονούσα, έκλαιγα, φώναζα, δεν έκανε λέει διαστολή η μήτρα. «Δε συνεργάζεσαι», μου είχε πει αυστηρά ο γιατρός κι ένιωσα αδικημένη. Τι είδους συνεργασία ήθελε, έτσι στα τυφλά, χωρίς ένα «φως» για το πότε μπορεί να γεννήσω;

Αργά τη δεύτερη μέρα, μετά από άλλη μία εξέταση  μου λέει; «Είμαστε έτοιμοι! Στο χέρι σου είναι να γεννήσεις τώρα  ή…»

Δεν άκουσα τη συνέχεια. Σταμάτησα το κλάμα και τις φωνές, κι έβαλα όση δύναμη είχα. Σε πέντε λεπτά η κοράκλα μου ήταν  έξω. Αργότερα, όταν με ‘ραβε και τα συναφή, γυρίζει και μου λέει  απορημένος: «Έχω μείνει έκπληκτος! Δε φανταζόμουν ότι έκρυβες τόση δύναμη και τόση υπομονή!»

Ούτε οι «γιατροί» της Ελλάδας μας, ντόπιοι και ξένοι,  φαντάζονται ότι μπορεί να κρύβουμε μέσα μας και δύναμη και υπομονή, έτσι που σπασμωδικά αντιδρούμε στα δεινά που περνάμε. Τα διαθέτουμε όμως. Αλλά θέλουμε ένα «φως» για να μπορέσουμε να τα ανασύρουμε κάτω από τα ερείπια  της χθεσινής ζωής μας.  Η ειρωνεία είναι ότι μέσα στη σκοτεινιά που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, αυτό το «φως» θα μπορούσαμε να το διακρίνουμε  εύκολα Δεν το διακρίνουμε όμως. Δεν υπάρχει; Αλίμονο αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο.  Προφανώς είναι καταπλακωμένο κάτω από τις αλλεπάλληλες  αποτυχίες,  τα αλλεπάλληλα ψέματα που συνοδεύουν την έξοδο –ας συνεχίσουμε να την λέμε έτσι –από την κρίση.

Σε λίγο πάμε για εκλογές, αν τελικά πάμε, και τα ψέματα θα  γίνουν ακόμα περισσότερα και μεγαλύτερα. Η αλήθεια ως την «επόμενη ημέρα», θα είναι τόσο βαθιά χωμένη που κανείς δε θα είναι σε θέση να μας την αποκαλύψει μονομιάς, ή σε γενναίες δόσεις έστω. Θα την ανακαλύψουμε μόνοι μας, όπως κάνουμε  και τώρα, κατηφορίζοντας  τη δύσκολη πλαγιά (εύχομαι να οδηγεί στην πεδιάδα, κι όχι στον πάτο του βαρελιού)  πότε βήμα-βήμα, πότε πηδώντας, πότε κατρακυλώντας  και έχοντας κατά νου πως μπορεί κάπου να υπάρχει γκρεμός και θα πρέπει να τον αποφύγουμε.

Πως; Με το μέσα μας φως!!!