Και ένδυμα ουκ έχω...

Χωρίς Τίτλο...Ευγενίας

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Tον νυμφώνα σου βλέπω Σωτήρ μου  κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω...

Το προπέρσινο ταγέρακι θα βάλουμε και φέτος, και του χρόνου, και του αντίχρονου, μη σας πω…

Να μας κάνει τουλάχιστον!

Τα κιλά που δε χάναμε τόσα χρόνια παρά τις δίαιτες που κάναμε, που λέγαμε δηλαδή πως κάναμε, θα αρχίσουν οσονούπω να φεύγουν σα νεράκι από πάνω μας.

Διότι δε φτάνει που αγοράζαμε δέκα κομμάτια στο κάθε είδος, κάθε σεζόν –δέκα φουστάνια, δέκα παντελόνια, δέκα πουκάμισα, και λοιπά –τα παίρναμε και τσίμα, τσίμα. Και χωρίς τράτο από μέσα, για να ‘ναι λέει κομψό το ένδυμα.

Θυμάμαι τη μάνα μου, όταν πηγαίναμε στη μοδίστρα να μου ράψει φουστάνι, παλτό, τέτοια ράβαμε  τότε. Στεκότανε από πάνω της όση ώρα κρατούσε το ψαλίδι, και πρόσεχε μην ξεφύγει από τα σημάδια  που η ίδια έβαζε. Δυο πιθαμές το στρίφωμα και μία από κάθε πλευρά. Γκρίνιαζε η μοδίστρα διότι σου λέει  δε θα στρώνει επάνω της και θα το χρεωθώ εγώ, μα  πού η μάνα μου. Θα παχύνει, θα ψηλώσει το παιδί! Κύκλωπας θα γινόμουνα έτσι και εξαντλούσαμε όλα τα περιθώρια του υφάσματος.

Γι αυτό σας λέω. Με ντουλάπες φίσκα γεμάτες από ρούχα που δεν αντέχουν ούτε μισό κιλό παραπάνω  στο σώμα μας, αλλά που δεν υπάρχει περίπτωση να αντικατασταθούν με καινούρια, τη σιλουέτα την έχουμε στο χέρι. Μη σας πω και στα δύο χέρια, αν δίπλα βάλουμε και τις μειωμένες μερίδες που εξ ανάγκης  θα σερβίρουμε στα πιάτα μας.

Άντε μετά ο διαιτολόγος να σταυρώσει πελατεία.

Γιατί θα σταυρώσει ο έμπορος ρούχων;

Ε, ρε επαγγέλματα που έχουνε να αλλάξουνε!

«Εγώ σχεδιάστρια μόδας σπούδασα, δε θα κάθομαι τώρα να  κάνω τη μοδιστρούλα!», έλεγε με ύφος σαράντα Ασλάνηδων η κόρη στη μάνα, όταν  η γυναίκα της ζητούσε να βάλει ένα χεράκι – να κάνει ένα τρύπωμα, ένα στρίφωμα –να μην γκρινιάζουν και οι πελάτισσες, ειδικά κάθε γιορτινές μέρες,  ότι τις αργούσε.

Η αλήθεια είναι ότι έψαχνε να βρει ένα κορίτσι που να θέλει να μάθει τη μοδιστρική, μα πούν’ την. Στα χρόνια  που μάθαινε εκείνη έπρεπε να βάλεις μέσον για να μαθητεύσει η κόρη σου δίπλα σε μοδίστρα. Αργότερα  η μοδίστρα έγινε είδος προς εξαφάνιση, και μόνο τα τελευταία χρόνια  άρχισε να παίρνει πάλι τα πάνω της.

Από πέρυσι  που η πελατεία αυξήθηκε, μεταποιήσεις να δουν τα μάτια σου, τη «δική» μας μοδίστρα  τρώνε τα νυχτέρια. Ώσπου τα  περασμένα Χριστούγεννα   κατέφθασε  η μοντελίστ  από την πρωτεύουσα με τα φτερά ψαλιδισμένα από την ανεργία. Νιώθει την πίκρα της η μάνα, αλλά σου λέει, πάνω στην αδυναμία της θα πατήσω να τη στρώσω στη δουλειά μας!!!

Τώρα παίρνουν φωτιά οι δακτυλήθρες  κι οι δυο τους  κοιτούν την κρίση με άλλο μάτι, πιο ήμερο βρε παιδί μου. Το βλέπει και παίρνει θάρρος η πελάτισσα, που ζητά απεγνωσμένα να φαρδύνει έστω έναν πόντο τη φούστα του ταγέρ, αλλιώς  δε θα έχει  τι να βάλει στην Ανάσταση, καλή ώρα…