Η γρίπη, ο ήλιος κι οι φίλοι μας…

Χωρίς τίτλο…Ευγενίας

>> Tης Ευγενίας Ασλανίδη

Στον καιρό έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για να βγούμε από την μαυρίλα του χειμώνα που φέτος ήρθε με τα όλα του, και με τη γρίπη του βεβαίως, και μας αποτέλειωσε. Τέτοια γρίπη είχα να περάσω από παιδί, ευπαθείς ομάδες τα παιδιά και οι άνω των εξήντα λέει ο γιατρός,  δεν τα ‘κλεισα ακόμα του  λέω και διακρίνω στην άκρη των χειλιών του  ένα χαμόγελο σαρδόνιο…

Ο καιρός σαν θέμα ανέκαθεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές σε μια παρέα. Διότι σπάει την αμηχανία της πρώτης στιγμής,  λειώνει τον πάγο της δεύτερης και δίνει πάσα για όλες τις επόμενες. Φέτος όμως έχω προσέξει ότι  έχει αποκτήσει άλλο ενδιαφέρον η συζήτηση γύρω από αυτόν.  Με ρωτά αίφνης η φίλη που με πήρε για να δει πως είμαι  ένεκα της γρίπης που λέγαμε,  αν άκουσα καιρό χθες, διότι της είπαν ότι θα πέσει και πάλι η θερμοκρασία, κι εγώ διέκρινα στη φωνή της ότι ενδιαφερόταν πραγματικά να μάθει κι όχι κουβέντα να γίνεται.

Ναι, θα πέσει η θερμοκρασία, το είπε η τηλεόραση, και όλοι ξέρουμε πλέον ότι οι μετεωρολόγοι δεν κάνουν λάθη όπως παλιά. Ο Μάρτης θα τιμήσει και φέτος το ρόλο του ως παλουκοκαύτης το οποίον σημαίνει ότι θα πρέπει να φυλάξετε τα παλούκια σας, όσοι έχετε, τα ξύλινα εννοώ γιατί τα άλλα ας μην τα συζητάμε, γιατί όλο και κάποιοι στερημένοι θα βγουν στη γύρα…

Εμείς ελπίζουμε να τη βολέψουμε με το λίγο πετρέλαιο που έμεινε στο ντεπόζιτο και τα λίγα ξύλα από το χωράφι του παππού μας. Δε θα το πιστέψετε αλλά ξαφνικά φέτος που επιδοθήκαμε στην ξυλοκοπτική όλα τα παρατημένα εδώ και δεκαετίες δένδρα κλαδεύτηκαν ως δια μαγείας, είτε από τους νοικοκυραίους, είτε από τους… μουσαφιραίους.

Πολλά πράγματα απίστευτα και θαυμαστά συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, πάρτε παράδειγμα το κίνημα της πατάτας, που δε θα συνέβαιναν υπό ομαλές συνθήκες. Τολμώ να πω ότι θα πρέπει να της χρωστάμε χάρη της κρίσης που μας έχει φέρει τόσο κοντά τον έναν στον άλλον.

Όχι δε δίνω συγχωροχάρτι στους άχρηστους που μας έφεραν ως εδώ και μια και το ΄φερε η κουβέντα θέλω να σας εκφράσω τους φόβους μου για τις επικείμενες εκλογές. Φοβάμαι πολύ για το τι θα βγάλει η κάλπη, γιατί αν βγάλει μία από τα ίδια πάει να πει ότι δεν πήραμε το μάθημα μας, για τον καιρό όμως λέγαμε.

Ποτέ άλλοτε δεν περιμέναμε με τόση λαχτάρα την άνοιξη και όχι μόνο για να σταματήσει η οικονομική αφαίμαξη από τα καύσιμα θέρμανσης. Κυρίως για να σηκωθούμε από την κατάθλιψη όπου έχουμε πέσει. Στην Ελλάδα έχουμε δυο πολύ ισχυρά φάρμακα κατά της κατάθλιψης. Τον ήλιο και τους φίλους.

«Τίποτα από τα δύο δε μπορεί να μας στερήσει η κρίση!», παραμιλάω όση ώρα περιμένω να δράσει το αντιπυρετικό  και αυτή η βεβαιότητα επιδρά θετικά στην ανάρρωσή μου. Ακόμα πιο θετικά επιδρά η σκέψη ότι οι  βορειοευρωπαίοι που θα έρθουν το καλοκαίρι, όσοι έρθουν,  θα περιμένουν να μας δουν κακομοίρηδες. Αντ’ αυτού θα δουν γεμάτα τα τραπεζάκια έξω  με ανθρώπους ηλιοκαμένους και γελαστούς και θα τρίβουν τα μάτια τους…