Η αχαριστία πρέπει να γίνει ποινικό αδίκημα;

Όλα στην ζωή μας πρέπει  να συγχωρούνται, έτσι θα έχουμε μια κοινωνία πολύ πιο καλή από αυτή που προσδοκούμε και θέλουμε.

Αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι, η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ πρέπει να συγχωρείται; Ειλικρινά έχω νιώσει στο πετσί μου μεγάλη αχαριστία από ανθρώπους που δεν το περίμενα, από ανθρώπους που βοήθησα και υπηρέτησα με όλες μου τις δυνάμεις. Αγαπητοί φίλοι, είναι ότι χειρότερο απ’ όλα  τα αμαρτήματα ,είναι ότι χειρότερο απ’ όλες τις πράξεις  της καθημερινής ζωής μας  .

  Θυμάμαι, όταν ο πολιτικός χώρος ο οποίος ανήκω, με παρεκάλεσε να στηρίξω ένα άτομο για υποψήφιο  βουλευτή Χίου του  ΠΑΣΟΚ  τον στηρίξαμε στη Χίο και  τον βγάλαμε βουλευτή, παρά το γεγονός ότι  δεν τον ήξερε κανείς ούτε καν οι συγχωριανοί του. Τον τίμησε το ΠΑΣΟΚ φτάνοντας τον στα ανώτερα κλιμάκια (εκτός από αυτό του Πρωθυπουργού), πήρε την συνταξάρα του χωρίς να έχει δουλέψει  ποτέ στη ζωή του, και τώρα στα δύσκολα, εγκαταλείπει  σαν του ποντικούς το πλοίο πριν βουλιάξει.

 Στην προεκλογική ομιλία του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλατεία, είδα ανθρώπους άνεργους και μικροσυνταξιούχους. Τι να πω γι’ αυτούς  που έχουν όραμα την ελπίδα;  Λυπούμαι όμως γιατί είδα και ανθρώπους  διορισμένους από το ΠΑΣΟΚ, ανθρώπους που έχουν ανέλθει  στα ψηλότερα  κλιμάκια της ιεραρχίας χωρίς να το αξίζουν,μόνο και μόνο επειδή ήταν  παρατρεχάμενοι του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί είναι γενίτσαροι, είναι «Εφιάλτες» και θέλουν απομόνωση. Ειλικρινά όλους αυτούς σας τους χαρίζουμε, να τους χαίρεστε, δεν τους θέλουμε.

Σύντροφοι, θυμάμαι το 1974  που με την έγκυο τότε γυναίκα μου, και χιλιάδες κόσμο, συνοδέψαμε τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου από το Αεροδρόμιο του Ελληνικού στο Καστρί , επενδύοντας στην ελπίδα, και στο καλύτερο αύριο.

Ξεχάσαμε δυστυχώς ότι επί ΠΑΣΟΚ οι εργαζόμενοι είδαν καλύτερες μέρες.

Ξεχάσαμε ότι κάθε σπίτι είχε τρία αυτοκίνητα

Ξεχάσαμε ότι οι γάτες είχαν μπουχτίσει τα ψάρια

Τώρα φταίει για όλα το ΠΑΣΟΚ!

Φταίει για το μνημόνιο της Πορτογαλίας - Ιρλανδίας, πρόσφατα της Ισπανίας – Ιταλίας ακόμα και γι’ αυτήν  την οικονομία της Αμερικής.

Σύντροφοι το 1974 ήμασταν 12 % αλλά φτάσαμε  κοντά στο 50 %. Έτσι και τώρα ας ξεκινήσουμε από το 13% αλλά να δώσουμε τη μάχη μας  πάλι γιατί η μόνη πολιτική δύναμη ελπίδας είναι το ΠΑΣΟΚ.

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα μας, και  τον τόπο μας, η Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού μπορεί να βοηθήσει  σημαντικά, γιατί όντως πρέπει να βοηθηθούν, συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη περίθαλψης.

Δικαίωμα στην ζωή έχουν ΟΛΟΙ όπου και να ανήκουν. Ας δείξει η τοπική αυτοδιοίκηση πιο έντονα το κοινωνικό της πρόσωπο. Προτάσεις υπάρχουν.

                                                                                                            ΦΛΑΜΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

                                                                                                Δημοτικός Σύμβουλος