Και κανείς δεν μίλησε για το δίκιο αυτών των νεκρών….

>> Της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες Χίου «ΛΑΘΡΑ;»

(Σ' αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ | δεν έχεις τίποτ' ακριβό να παραδώσεις | μόν' τη φλογίτσα που τσιρίζει στις κλειδώσεις  )  

Ούτε ο θάνατός τους δεν μιλά για το δικαίωμα στη ζωή! Γιατί, τι πιο φυσικό; θεωρήθηκε  ατύχημα και όχι έγκλημα ο πνιγμός τους!

Ο λόγος για τους  ήδη  σχεδόν ξεχασμένους μέσα στον καταιγισμό της πληροφορίας, 28 πρόσφυγες που μόλις πριν από μια  εβδομάδα  χάθηκαν  στα κοντινά νερά της Λέσβου. Με θάνατο παράνομο τόσο όσο και η απόπειρα  να ζήσουν!

Και νεκρούς  ακόμη! λαθρομετανάστες τους  ονόμασαν!  οι υβριστές της ζωής… Και οι αρμόδιοι αφού εξέφρασαν τη θλίψη τους δήλωσαν την ανάγκη για καλύτερη  φύλαξη των θαλασσίων συνόρων. Για πιο αποτελεσματική αποτροπή. Δηλαδή να τους  στέλνουν να πεθαίνουν αλλού!

Και καλά, εμείς  το ξέρουμε πια,   αυτοί οι άνθρωποι της εξουσίας είναι  συνειδητά συνένοχοι του εγκλήματος που παράγει παγκόσμιο  πόνο, πολέμους, πείνα, προσφυγιά.

ΟΜΩΣ:

Μέρες πούρχονται,  εν μέσω κρίσης  μάλιστα,   έχει αποκάμει  η όποια γενναιοδωρία μας μαζί με την ανθρωπιά μας;

Νομίζουμε οι περισσότεροι ότι είμαστε κάτι άλλο από τους πρόσφυγες;
Τις μέρες αυτές που οι πολιτικάντηδες και οι δημοσιογράφοι της εξουσίας θα προσπαθήσουν να πουλήσουν εορταστικές φυγές, τους καιρούς αυτούς που τα κράτη, στο όνομα της ιερότητας των συνόρων,  στέλνουν ανθρώπους από άλλες χώρες, πιο τσακισμένες από την δικιά μας,  στον πάτο του Αιγαίου, τις μέρες αυτές, που  εμάς μας τσακίζουν ότι όμορφο είχαμε χτίσει με παλαιότερους  συλλογικούς αγώνες,

Τις μέρες αυτές λοιπόν  είναι ανάγκη να σκεφτούμε  πόσο κοντινές είναι οι ζωές του πρόσφυγα, του μετανάστη, του άνεργου, του άστεγου του απολυμένου, του γέροντα χωρίς φάρμακα. Το ίδιο κρύο νιώθουμε, την ίδια απόγνωση, τον ίδιο θυμό. Και κάποιοι την ίδια πείνα. Να καταλάβουμε λοιπόν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός και πως θα απαλλαγούμε από αυτόν. Να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση .Το πιο άμεσο όμως είναι να χτίσουμε την αλληλεγγύη που έχουμε ανάγκη. Να δώσουμε το αναγκαίο δάκρυ και την ακόμη πιο αναγκαία υπόσχεση  για ελπίδα: Οι άνθρωποι στη Μυτιλήνη που συμπαραστέκονται στους απόκληρους έλληνες, στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, μας δείχνουν τον πολιτισμό που έχουμε ανάγκη!