Τα καλαμπούρια τελείωσαν

>> Tου Νίκου Δαν. Γεωργούλη

«.  .  .  Μην  περιμένεις  οι  αρχηγοί  να  ‘ναι  πάντα  όπως  τους  φαντάστηκες,  οι σύντροφοι όπως τους γνώρισες στην αρχή, ο πιστός να ‘ναι πάντα πιστός, ο εχθρός πάντα  να  νικιέται,  οι  ήρωες  να  μένουν  πάντα  ήρωες.  Όλα  ισχύουν  για  κάποια στιγμή,  για κάποια ώρα, για κάποιο χρόνο.  Εσύ να είσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό  σου,  να  ξέρεις  ότι  έκανες  το  καθήκον  σου  απέναντι  στο  δίκιο  και  τονάνθρωπο. . .», όλα τα άλλα ο χρόνος τα ξεκαθαρίζει.

Είναι κάποιες στιγμές που δεν αντέχεις, κουράζεσαι. Δίνεις τον αγώνα σου, αυτόν που  μπορείς  τέλος  πάντων,  κι  έρχονται  κάποιες  άλλες  που  διαπιστώνεις  ότι  η προσπάθειά  σου  είναι  χαμένος  κόπος.  Αναρωτιέσαι  μήπως  εσύ  είσαι  λάθος. Μετράς,  ξαναμετράς,  το  ζυγίζεις  μια  και  δυο  φορές,  ώσπου  καταλήγεις  ότι  δεν κάνεις λάθος, παίρνεις βαθειά ανάσα και συνεχίζεις.

Από  τη  μια,  οι  δημιουργικές  δυνάμεις  που  έχουν  καταλάβει  το  πρόβλημα  και αγωνίζονται να ξεπεράσουν μια ώρα αρχύτερα τούτο τον πόλεμο. Κι από την άλλη, οι «άλλοι», που δεν πήραν χαμπάρι το τι μας συνέβη, που πιστεύουν σε παραμύθια, ονειρεύονται χαμένους παραδείσους με καλές νεράιδες.

Τί να φταίει; Η «ανωριμότητά» μας; Μα επί τέλους πότε θα μεγαλώσομε;

Να φταίει η «ανικανότητά» μας;  Κι αν ναι, πότε θα διδαχθούμε από τα αμέτρητα ιστορικά μας λάθη; 

Τις τελευταίες μέρες φαίνεται πως το παιχνίδι  των εκλογών των δύο μονομάχων στην κορυφή, έχει κριθεί. Έτσι το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στην τρίτη θέση.

Αυτό το ερώτημα γίνεται  όλο και ποιο αγωνιώδες καθώς έρχεται η Κυριακή. Θα είναι ένα κόμμα που εμπνέει εμπιστοσύνη και σιγουριά ή θα προστεθεί ένας ακόμη αστάθμητος παράγοντας στην αλυσίδα του μετέωρου και αβέβαιου; 

Μπορεί να είναι το «Ποτάμι»; Μπορεί. ‘Ομως, αυτό το νέο κόμμα στην προσπάθειά του  να  αυξήσει  τα  ποσοστά,  μάζεψε  στελέχη  ετερόκλητα  δίχως  πολιτική  και ιδεολογική  ταύτιση.  Το  35% των  ψηφοφόρων  που  ρωτήθηκαν  αδυνατούν  να  το κατατάξουν πολιτικά. Μια απόλυτα απολίτικη, πολιτική θολούρα. Κανείς δε γνωρίζει από πού πηγάζει και πού εκβάλει αυτό το «ποτάμι». 

Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να χάσει την τρίτη θέση για δυο βασικούς λόγους: Ο πρώτος οφείλεται  στην  ανιστόρητη  διάσπασή  του  και  ο  δεύτερος,  ότι  παραδοσιακοί ψηφοφόροι του, φοβούμενοι το ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζουν Ν.Δ.

Κι όμως αυτή την ώρα το ΠΑΣΟΚ είναι η πλέον αξιόπιστη πολιτική σταθερά. Το πιο χρήσιμο και  πολυτιμότερο κόμμα στη δύσκολη πολιτική εξίσωση.  Η σκοπιμότητα πρέπει να υποτάσσεται στη λογική. Το ΠΑΣΟΚ απέδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης  το  σταθεροποιητικό   του  ρόλο.  «Πρώτα  και  πάνω  απ’  όλα  η  πατρίδα».Σύνθημα και η πολιτική του από το ‘74. Η ιστορική του διαδρομή δίδαξε στα στελέχη του ότι υπερισχύει η εθνική ευθύνη από τη κομματική σκοπιμότητα. Το απέδειξε στην πράξη.  Προτίμησε  να  ακρωτηριαστεί  σαν  παράταξη  για  να  κρατήσει  όρθια  την Ελλάδα.  Δε  λογάριασε  «υστερόβουλα»,  δεν  είχε  «κομματική  μεζούρα»,  δεν εγκατέλειψε όπως άλλοι. Από την αρχή μέχρι το τέλος στη πρώτη γραμμή κι ας ήταν αγώνας άνισος, μοναχικός και ψυχοφθόρος, με την ανευθυνότητα των άλλων.

Όμως  μέχρι  εδώ  ήταν.  Το  παιχνίδι  τελείωσε.  Τα  καλαμπούρια  και  τα  ψέματα τελείωσαν. Όλοι πλέον ας αναμετρηθούν με τις δυνατότητές τους, με την ιστορία, με την ίδια τη σκληρή πραγματικότητα που συχνά – πυκνά εκδικείται και τιμωρεί. Το κακό είναι ότι «το μάρμαρο» το πληρώνει πάντα ο λαός, που όμως και αυτός δεν είναι άμοιρος ευθυνών.