Σκληρή επισήμανση και δίκαιη απογοήτευση (με το θάρρος της γνώμης)

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Αυτά που θα γράψω παρακάτω, έχω τη γνώμη πως εκφράζουν το παράπονο (μόνο;) τουλάχιστον των ανθρώπων περί την εκκλησία. Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς κάποιος θεωρώ πως είναι αναγκαίο όχι μόνο να τα ‘πει αλλά και να τα γράψει για να γίνουν γνωστά σε περισσότερους∙ μια και ένας λαϊκός λόγος μάς υπενθυμίζει ότι όποιος λέει την αλήθεια έχει το Θεό βοήθεια∙ σε αντίθεση με τον παροιμιακό λόγο που μας υπενθυμίζει πως η αλήθεια ειν’ μαλώτρια.

Είναι γνωστό πως ο γράφων έχει αναφερθεί περί τα εκκλησιαστικά και άλλες φορές μια και πιστεύει στην ρήση ότι: ο λαλών παρρησία ειρηνοποιεί∙ όπως εξ’ άλλου  και ο Χριστός αποκρινόταν «Εγώ πάντοτε παρρησία ελάλησα…».

Το βέβαιον είναι πως δεν ανήκω στους  πραείς οι οποίοι θα κληρονομήσουν τη γη.

Γιατί δεν είναι πράος αυτός που ποτέ δεν οργίζεται ή από ιδιοσυγκρασία δεν ανησυχεί για τίποτε και έχει σκυμμένο το κεφάλι. Μια και αυτός που δεν ξέρει τι είναι οργή και θυμός, λέγεται αναίσθητος και αδιάφορος. Ας μην ξεχνάμε πως η οργή επιβάλλεται σε περιπτώσεις, στις οποίες ακόμα και ο Κύριος οργίστηκε πολλές φορές ως άνθρωπος και άρπαξε το φραγγέλιο (καμτσίκι, μαστίγιο) για να ελέγξει την υποκρισία των φαρισαίων…

Δεν γνωρίζω πόσοι άνθρωποι αποδέχονται το μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε, εν τούτοις προσωπικά δεν επιθυμώ να αποφύγω την κριτική και να σημειώσω μετά λύπης και επί του θέματος, πως η άφιξη του Παναγιότατου Πατριάρχη έπρεπε να γίνει γνωστή και πέραν από τις οργανωμένες παράτες στους απλούς και πιστούς ανθρώπους που περίμεναν στα χωριά τους ή στα σταυροδρόμια χωριών απ’ όπου θα περνούσε η πομπή… Και ας μην προτρέξει κάποιος για να πει, πως ο χρόνος ήταν περιορισμένος και γι’ αυτό… Γιατί οι πιστοί όπως ο καθένας μας γνωρίζει, είναι αδύνατο να θελήσουν…να πιούν καφέ  με τον Πατριάρχη! Όμως γι’ αυτούς ήταν αρκετή η ευλογία του και ένας παρηγορητικός λόγος. Δυστυχώς και στην περίπτωση αυτή οι κοσμικότητες και η μέριμνα των τύπων και του προγράμματος υπερίσχυσαν, και οι πιστοί παρά την απογοήτευσή τους έψαχναν…δικαιολογίες.

Πού να γνώριζαν ακόμα, πως ο Χριστός κατηγορήθηκε γιατί εκτός του ότι κυκλοφορούσε και συνέτρωγε με τον φτωχό λαό, έκανε παρέα και με τις μοιχαλίδες και τις πόρνες. Το ζητούμενο όμως για Εκείνον δεν ήταν πώς να μην κατηγορηθεί, αλλά πως θα  σώσει έστω και μια ψυχή όχι μόνο από τον βιολογικό θάνατο, αλλά πολύ περισσότερο από τον πνευματικό ο οποίος ως ο πραγματικός θάνατος, οδηγεί στην απώλεια της ψυχής.

Τέλος, αν και ο κρίνων κρίνεται, εν τούτοις με τα ανθρώπινα μέτρα η κριτική αν είναι καλοπροαίρετη και δίκαια, είναι και αληθινή∙ γιατί βρίσκεται στο μυαλό των πιστών και όχι μόνο…

                                                                                                  knafpl@hotmail.com