Ψυχρολουσία από την κυβερνώσα αριστερά. Όμως…

>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Η αριστερά δεν μας είχε συνηθίσει να την βλέπουμε στην κυβέρνηση ή αν το θέλετε να κυβερνά. Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της ήταν σχεδόν μόνιμες μέχρι που έγιναν «εχθρικές» από την περίοδο της διάσπασης (1968) ως και σήμερα.

Απ’ ότι έδειξαν τα πράγματα οι συγκρούσεις αυτές ήταν ουσιαστικές στο εσωτερικό της∙ και είναι φανερό πως από τότε μέχρι και σήμερα παραμένουν, αλλά και γίνονται ακόμα πιο ουσιαστικές και ίσως πιο εχθρικές.  Ίσως γιατί κάποιοι δεν έμαθαν πως, το να προσπαθείς  να νικήσεις τον εχθρό πετροβολώντας τον μόνο, αυτό σημαίνει ότι δεν συμμετέχεις ουσιαστικά στη μάχη, μια και η πέτρα γίνεται το τείχος που σε εμποδίζει να βλέπεις τον πραγματικό εχθρό.

Ας μιλήσουμε όμως για την συμμετέχουσα και μαχόμενη αριστερά∙ την πραγματική αριστερά. Αυτήν που δεν θέλει να καθορίζουν οι άλλοι την τύχη της χώρας γιατί η θέση της είναι στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αυτήν που δεν πέφτει στην παγίδα των διλλημάτων του πάνω και κάτω, του μέσα και του έξω…αυτήν που γνωρίζει καλά ότι κάθε πολιτική δύναμη πρέπει πρώτα να αναμετράται με τον εαυτό της, στην ουσία με τα λάθη της, και όχι να παραμένει στην ασφάλεια τής αποχής από την ουσιαστική δράση∙ γιατί φοβάται να τα υπερασπίσει και να αναμετρηθεί με την σύγχρονη πραγματικότητα. Όσο και να αμφιβάλλει κανείς για τις ικανότητες της σύγχρονης αριστεράς να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά φαινόμενα στις νέες συνθήκες, ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπισή τους υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση με «αριστερό πρόσημο».

Όσο και αν οι καταστάσεις δείχνουν πως τα πράγματα είναι όντως δύσκολα, δεν πρέπει να μας καταβάλουν οι αποτυχίες, γιατί η χώρα έχει ανάγκη από βαθιές δημοκρατικές και κοινωνικές αλλαγές, που μόνο η συμμετοχή της μαχόμενης αριστεράς στην πρώτη γραμμή του αγώνα μπορεί να τις πραγματοποιήσει και να αντιπαλέψει το δίλημμα τού μέσα ή έξω. Αν κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως τα σημερινά; προβλήματα αντιμετωπίζονται στο πλαίσιο του εθνικού κράτους, ή δεν ξέρουν τι λένε ή τους ενδιαφέρει μόνο το να φοράνε τη ζώνη της αγνότητας, νομίζοντας πως έτσι θα προστατέψουν την τιμή τους. Σίγουρα όμως δεν προστατεύουν τους εργαζόμενους. Γιατί όποιος στον πόλεμο πάει για να πεθάνει σίγουρα τον πόλεμο τον χάνει. Και έχω τη γνώμη πως η σημερινή κυβέρνηση δεν πάει για να πεθάνει, αλλά για να αγωνιστεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου για να υπερασπίσει τα συμφέροντα τής πατρίδας και των εργαζομένων. Ίσως κάποιοι θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι το περιεχόμενο της ταξικής πάλης έχει νόημα, μόνο όταν γίνεται στο πεδίο της μάχης δηλ. μέσα στην Ευρώπη με την ενεργοποίηση των εργαζομένων στις χώρες τους υπέρ των συμφερόντων τους (των εργαζομένων), και όχι με την θεμελίωση ενός αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού στις χώρες της Ευρώπης, πράγμα που θα σημάνει ότι μέσα στη «λυκοσυμμαχία» δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα υπέρ των εργαζομένων, γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης. Και εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε το γνωστό, ότι χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δίνεται.

Όμως, γνωρίζοντας ότι η πολιτική εκτός από τέχνη του εφικτού όπως την είπαν, εκφράζει και την αγωνία  ως συναίσθημα καταπίεσης και στενοχώριας∙ και μέσα απ’ αυτήν το ζητούμενο είναι, οι καταστάσεις να μη μας οδηγήσουν στην αδιαφορία και την αδράνεια. Γιατί σύμφωνα με τον Θουκυδίδη αυτόν που αδιαφορεί και δεν συμμετέχει σε καμιά πολιτική δραστηριότητα, δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο… και γι’ αυτό μου είναι δύσκολο να πιστέψω τα περί «προδοσίας» , ανεντιμότητας και έλλειψης ήθους. Θα μου πείτε, ότι αυτά έχουν σχέση με τα βάσανα και την πείνα του λαού∙ γιατί το άριστο θα ήταν η συμφωνία λόγων και έργων. Και χωρίς να θέλω να οξύνω καταστάσεις, όπως ακριβώς δεν επιθυμώ να τις ωραιοποιήσω, ας ερευνήσει ο καθένας μας και είναι σίγουρο πως θα βρει τους πραγματικά υπεύθυνους.  Όμως ο ίδιος ο λαός μας, λέει πως δεν είναι σωστό να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, αλλά να προσέχουμε πριν το χύσουμε.

Στην περίπτωσή μας η συμφορά θεωρώ πως δεν πρέπει να σταθεί ικανή να μας οδηγήσει ούτε σε πισωγυρίσματα πολύ δε περισσότερο σε ιδιώτευση. Γιατί τότε ούτε οι εκλογές δεν θα είναι ικανές να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα.

Knafpl@hotmai.com