Παναγιώτης Καρασούλης: Ο αγωνιστής που “δεν έπιανε το μάτι μου”

>> Tου Αριστείδη Ζαννίκου

Τον αείμνηστο Παναγιώτη (Πάνο) Καρασούλη γνώρισα στα εικοσιτρία μου χρόνια. Ο αδελφός μου Μάρκος, περί το 1970, έχοντας τελειώσει σχολή ηλεκτρονικών, λίγο πριν στρατευθεί, μαθήτευσε στο, τότε, πασίγνωστο κατάστημα ηλεκτρονικών του πενηντάχρονου “Κυρίου Καρασούλη”, ο οποίος, ως άριστος τεχνίτης και απόλυτα σωστός επαγγελματίας, δεχόταν καθημερινά δεκάδες συμπολίτες, τα ραδιόφωνα των οποίων και, στη συνέχεια, οι τηλεοράσεις, χρειαζόταν επισκευή. Από τότε που ο “κύριος Πάνος” έγινε οικείο πρόσωπο της οικογένειάς μας, άκουγα συχνά για τα αντιστασιακά του κατορθώματα κυρίως από τον αείμνηστο πατέρα μου Γιώργη, άσημο και άγνωστο πολεμιστή (όπως χιλιάδες άλλοι) του Αλβανικού Μετώπου και της Μέσης Ανατολής. Όμως, η έμφυτη νεανική δυσπιστία στα λεγόμενα των μεγάλων, με έκανε συχνά να αναρωτιέμαι από μέσα μου :

- Μα είναι ποτέ δυνατόν, αυτός ο μικρόσωμος τεχνίτης, ο καλότατος, πράος, μειλίχιος, συνετός και ευγενικός άνθρωπος, να έκανε ανδραγαθίες έξω από τα συνήθη ανθρώπινα όρια;

Μόνος μου απαντούσα πως όσα λεγόταν,  είναι οι συνήθεις υπερβολές των μεγάλων. Το μάτι μου “δεν τον έπιανε” για τόσο γενναίο αγωνιστή τον “κύριο Καρασούλη”. Άλλωστε, όταν ο ίδιος διηγόταν τις ηρωϊκές ιστορίες που έζησε ως πρωταγωνιστής, το έκανε χωρίς έπαρση και κομπορυμοσύνη, λές και αναφερόταν σε κάποιο τρίτο πρόσωπο.

Τελικά το λάθος το είχα εγώ. Τα φαινόμενα, όχι σπάνια, απατούν. Ο αείμνηστος Παν/της Καρασούλης, όντως ήταν μεγάλος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, κατά τη διάρκεια μιας τραγικής, για την Πατρίδα μας, περιόδου. Σε πολύ μικρή ηλικία, όταν το απαίτησαν οι περιστάσεις, είπε ΝΑΙ στη στράτευσή του κατά του σκληρού Γερμανού κατακτητή φανερώνοντας πίστη σε αρχές και ιδανικά θέτοντας έτσι το καλό της υπόδουλης Πατρίδας υπεράνω κάθε προσωπικού υπολογισμού. Στρατεύθηκε δίπλα στον μεγάλο ήρωα της Αντίστασης Ιάσονα Καλαμπόκα, μετέχοντας μαζί του σε “αποστολές αυτοκτονίας”.

Του νεαρού Καλαμπόκα η μοίρα επιφύλαξε άδικο και αναπάντεχο θάνατο αφού ουσιαστικά δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς, λίγο πριν αυτοί, ηττημένοι, φύγουν από τη Χίο. Η μοίρα, το “γραφτό”, προέβλεψε για τον Καρασούλη φυσικό θάνατο στα 94 χρόνια του όχι όμως στη γενέτειρα Χίο αλλά στο Βανκούβερ του Καναδά όπου πέρασε τα στερνά του στη θυγατρική ζεστασιά της μονάκριβης και λατρεμένης του Σοφίας και των οικίων της.

Ο γλυκύτατος και πάντα ήρεμος “κύριος Πάνος”, κατά την επιθυμία του, τάφηκε στην Χιακή γη το βροχερό απόγευμα της Παρασκευής 24 Οκτωβρίου 2014. Ταξίδεψε σε ουράνιους κόσμους για να ανταμώσει εκεί την επίσης γλυκύτατη και πρόσχαρη σύντροφο της ζωής του, την αείμνηστη “κυρία Πόπη”, το γένος Χαβιάρα, της οποίας τον πρόωρο χαμό θρήνησε στωϊκά πριν από χρόνια.

Αυτό το θαυμάσιο, το ζηλευτό ζευγάρι, τον “κύριο Πάνο” και την “κυρία Πόπη” θα το θυμόμαστε πάντα ως καλό παράδειγμα απλότητας, πραότητας, ευγένειας, καταδεχτικότητας και γλυκύτητας. Προτερήματα που διέθεταν εκ φύσεως γι'αυτό και ήταν αγαπητοί από την Χιακή κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ και κανένας δεν τους κακολόγησε.

Στο εξής, οι μεν ζώντες θα έχουν να θυμούνται πολλά, εφ' όσον βέβαια τον γνώρισαν από κοντά. Για τους επιγενόμενους όμως, για τους νέους μας τους μη γνωρίζοντες, προς παραδειγματισμό και ως απόδοση ελάχιστου φόρου τιμής, ο Δήμος Χϊου πρέπει να στήσει κάπου την προτομή του Παν/τη Καρασούλη. Βιαστικά, σκέπτομαι (και προτείνω) μήπως πρέπει να συντροφέψει τον ανδριάντα του συναγωνιστή του Καλαμπόκα αφού όμως, κι' αυτός βρει μια πιο κατάλληλη θέση για οριστική τοποθέτηση μιας και στο σημείο που βρίσκεται σήμερα σχεδόν όλοι τον προσπερνούν βιαστικά έως αδιάφορα. Κανείς δεν τον προσέχει.

Το κείμενο τούτο, βγαλμένο από καρδιάς, γράφεται ως απόδοση φόρου τιμής τόσο στον αείμνηστο αγωνιστή της Εθνικής μας Αντίστασης Παν/τη Καρασούλη όσο και στη γυναίκα που, επί χρόνια, στάθηκε, ως σύντροφος, στο πλευρό του.

Η μνήμη τους, ας είναι ΑΙΩΝΙΑ.