Παλιά Ποταμιά: Εδώ να δεις Πλούτο!

>> Της Ευγενίας Ασλανίδη

Δεκαετία του '60 καταχείμωνο. Έριχνε καρεκλοπόδαρα την ώρα που το λεωφορείο της γραμμής έβγαλε στις Πέντε Αχλάδες τα γυμνασιόπαιδα από τη Βολισσό. Από το τζάμι του λεωφορείου που συνέχιζε προς Κουρούνια έβλεπα τα κεφαλάκια των συμμαθητών μου εκτεθιμένα στον παλιόκαιρο, να χάνονται στην κατηφόρα για το χωριό τους, την  Ποταμιά.  Τότε ακόμα δεν είχε καθιερωθεί ως Παλιά, αν και κτιζόταν η Νέα. Πίστευα, ήλπιζα πως λίγο παρακάτω θα τα περίμενε η ζεστασιά και ασφάλεια του σπιτιού τους...

Η εικόνα δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου, γι αυτό και λυπήθηκα αναδρομικά, όταν μισόν αιώνα περίπου μετά έμαθα από πρώτο χέρι  πως το χωριό ήταν  πολύ μακριά από τον αμαξωτό, πως εκείνη την ημέρα (και πόσες άλλες ακόμα!)  τα Ποταμουσάκια  θα είχαν φτάσει στο σπίτι τους μουσκεμένα ως το κόκαλο, ίσως να είχαν αρπάξει και καμιά πούντα…

Την Τρίτη 20  Αυγούστου που η Θεατρική Ομάδα έπαιζε στην Παλιά Ποτάμια τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη  επισκεπτόμουν για πρώτη φορά  το χωριό της Αλεξάνδρας, του Δημήτρη, του Νικόλα, του Βαγγέλη, της Δέσποινας, του Στέλιου, της Παρασκευής…Με εξέπληξε θετικά που είδα τα βασικά κτίσματα του χωριού, το σχολείο και την εκκλησία, με εξαιρετική φροντίδα αναπαλαιωμένα. Δεν είχα ποτέ την τύχη να παρευρεθώ, έχω ακουστά όμως ότι η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου πανηγυρίζει με την ίδια λαμπρότητα, όπως και τότε που είχε ζωή το χωριό, κι όσο για το σχολείο είναι έτοιμο θαρρείς να υποδεχτεί νέους μαθητές…

Δεν ξέρω αν το σχολειό λειτουργήσει ξανά, αν και ποτέ κανείς δεν ξέρει, αλλά το χωριό, η Παλιά Ποτάμια, μπορεί να ξαναζήσει. Είδα γραμμένη την αποφασιστικότητα στα μάτια και στις πράξεις  των Ποταμούσων, που επιλέγουν, όχι τυχαία, να κάνουν εδώ τις πολιτιστικές εκδηλώσεις τους.  Είδα επίσης και  στο μαυροπίνακα γραμμένο εν είδει ερώτησης  τον διακαή τους πόθο: «Μπορώ να ξαναζήσω;  Πως;»

Εν αρχή ειν’ ο δρόμος, όπως γράφω και στο βιβλίο, όπου κάθε επισκέπτης καλείται, εφόσον το επιθυμεί να πει την γνώμη του, να κάνει πρόταση.

Ένας στενός χωματόδρομος  για σκληρά νεύρα –έχασκε κάτωθέ μας η λαγκαδιά  και μια προστατευτική μπάρα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα –δε βοηθά και μάλλον αναστέλλει το όραμα για αναζωογόνηση του χωριού.

Ένας δρόμος λοιπόν. Να τον διασχίζουν με ασφάλεια ακόμα και εκδρομικά πούλμαν και να δεις που  ο τόπος  θα γεμίζει εκδρομείς έτσι που σφύζει από φυσικό κάλλος.

Το δεύτερο είναι η ηλεκτροδότηση από τη ΔΕΗ. Σήμερα το κενό, στο βαθμό που μπορεί, το καλύπτει η γεννήτρια.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο στις μέρες μας να ενδιαφερθεί η πολιτεία  για ένα «νεκρό» χωριό, όταν τα ζωντανά έχουν τόσες ανικανοποίητες ανάγκες, μα δε βλέπω άλλον  τρόπο παρά αυτόν της διεκδίκησης.

Θέλω να πω κάτι ακόμα: Η Θεατρική Ομάδα Χίου για περισσότερο από τριάντα χρόνια παίζει θέατρο σε χωριά και σε πόλεις και έχει μάθει  να ξεχωρίζει την καλή φιλοξενία, το καλό κοινό.  Τα απόλαυσε και τα δύο στην Παλιά Ποταμιά.