Ο ΡΟΥΚΕΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ – Η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΧΙ

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

  Έχοντας καταγράψει το 1973 το έθιμο του ρουκετοπόλεμου, είχα τη χαρά να δω δημοσιευμένη αυτήν την εργασία μου στο βιβλίο του ΦΟΒ “ΑΝΑΛΕΚΤΑ” (Χίος 1976).

  Έκτοτε, χωρίς να το επιδιώξω, θεωρήθηκα από πολλούς ως ο “ειδικός” επί του εθίμου και ας μην είχα φτιάξει ή ρίξει ποτέ μου ρουκέτες, αν και Αγιομαρκούσης. Κάπως έτσι, συχνά-πυκνά, Μ.Μ.Ε (ντόπια και μη), μου ζητούσαν να πω ή να γράψω κάτι σχετικό μ'αυτό το μοναδικό έθιμο που έγινε παγκοσμίως γνωστό. Αυτό συνεχίσθηκε και επί Δημαρχίας μου στο Δήμο Ομηρούπολης (1991-1998) αλλά και μετά απ' αυτήν.

  Ο πρόλογος που έκανα, προσπαθεί να αιτιολογήσει και να δικαιολογήσει το παρόν κείμενο το οποίο γράφω και υπογράφω “μετά λόγου γνώσεως” μετά από προτροπή αρκετών συμπολιτών.

  Όλα όσα ακούμε, διαβάζουμε ή βιώνουμε από πέρσι τέτοιον καιρό, πιστοποιούν ότι, ο ρουκετόπολεμος όπως τον γνωρίσαμε (είτε ως απλό έθιμο, είτε ως τουριστική ατραξιόν και φιέστα), έχει πεθάνει. Και έχει πεθάνει επειδή η υπερβολή, ως ήταν αναμενόμενο, έφερε την δικαιολογημένη αντίδραση θιγομένων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία).

  Είναι σε όλους γνωστόν ότι, ανέκαθεν, η Πολιτεία, δια του νομοθέτη, είχε χαρακτηρίσει την κατασκευή, κατοχή και ρίψη βεγγαλικών (άρα και ρουκετών) ως πράξη παράνομη που διώκεται και τιμωρείται. Πάνω σ' αυτό ακριβώς το νομικό υπόβαθρο, στηρίζονται οι θιγόμενοι και ζητούν την προστασία της συντεταγμένης Πολιτείας θέτοντας ταυτόχρονα τις αρμόδιες Αρχές προ των ευθυνών τους για τυχόν μη τήρηση του νόμου. Κάπως έτσι, “δια της πλαγίας”, θέτουν και τους επίδοξους ρουκετατζήδες προ των δικών τους ευθυνών αν τυχόν συλληφθούν φτιάχνοντας, κατέχοντας ή ρίχνοντας ρουκέτες.

  Μετά τα περσινά και φετινά εξώδικα, οι αρμόδιες τοπικές (και των Αθηνών βέβαια) Αρχές, δεν μπορούν πλέον να δείξουν ανοχή κάνοντας -όπως παλιά- τα “στραβά μάτια”.

  Προσωπικά εκτιμώ ότι, και οι ρουκετατζήδες (αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι) δεν θα ρισκάρουν τυχόν σύλληψη και καταδίκη τους ρίχνοντας φανερά ρουκέτες. Άρα ούτε και φέτος θα γίνει ρουκετόπολεμος μεταξύ των ενοριών Αγίου Μάρκου και Παναγίας Ερειθιανής. Όλοι πλέον κατανοούμε ότι, το έθιμο αυτό μας “άφησε χρόνους”. Πέθανε.

  Πέθανε όπως και τόσα άλλα παλαιά δρώμενα του συλλογικού βίου κάθε περιοχής. Όμως, με τα χρόνια, αρκετά απ' αυτά, με άλλη πλέον μορφή, παραπλήσια προς την αρχική, έχουν αναβιώσει, προσελκύοντας κόσμο προς παρακολούθησή τους.

  Κάπως έτσι έχουν προκύψει “αναπαραστάσεις” εθίμων τόσο στη Χίο όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

  Ακριβώς το ίδιο μπορεί να γίνει και με τον ρουκετοπόλεμο. ΄Ηδη, έχουν ριχθεί, δια του τύπου, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες. Νομίζω ότι, κανέναν δεν θα ενοχλούσε αν γινόταν αναπαράσταση του παραδοσιακού ρουκετοπόλεμου π.χ. στην παραλιακή ζώνη του Βροντάδου (από την στεριά προς την θάλασσα).

  Οι περιοχές Γούβι- Αφανής ή Αφανής - Τρεις Μύλοι, σίγουρα προσφέρονται για “διασταύρωση πυρών”, αλλά προς ανατολάς.

  Οι Ιεροί Ναοί Παναγίας Μούτσαινας και Προφήτη Ηλία είναι τόσο κοντά, ώστε πανεύκολα, οι κώδωνες και οι ψαλμωδίες του “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ”, θα δίνουν το σήμα για την έναρξη των “πυρών”. Ο παραλιακός δρόμος (που έχει εναλλακτική εσωτερική οδό) μπορεί να καταληφθεί από χιλιάδες θεατές που, με ασφάλεια, θα μπορούν να σταθμεύσουν τα οχήματά τους, να δουν το θέαμα και να το φωτογραφίσουν ή να το βιντεοσκοπήσουν.

  Τεχνικά δεν είναι καθόλου δύσκολο να “ποντισθούν”, εντός θαλάσσης και σε ύψος αρκετών μέτρων, οι δύο αντίπαλοι στόχοι με τα πυρά να έχουν κατεύθυνση Β.Α και Ν.Α.

   Επ' αυτού υπάρχουν αρκετές ιδέες που θα μπορούσαν να εξετασθούν από ειδικούς.

 Βέβαια θα υπάρχει πρόβλημα περιστασιακής “ρύπανσης” του θαλάσσιου χώρου της περιοχής. Όπως υπάρχει και το πρόβλημα με το “νόμιμο” της κατασκευής, κατοχής και ρίψης των ρουκετών.

 Επ' αυτού, τον λόγο έχουν οι Αρχές και οι ίδιοι οι ρουκετατζήδες. Με την αναγκαία ανοχή, την λήψη προστατευτικών μέτρων κατά τη ρίψη και την καλή διάθεση ρουκετατζήδων και μη, η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ του ρουκετοπόλεμου μπορεί να είναι ΓΕΓΟΝΟΣ (και τουριστικό) αν όχι από φέτος, σίγουρα από το επόμενο έτος.

  Ο λόγος πλέον (και η ευθύνη) στους ρεαλιστές του τόπου μας και όχι σε όσους θα ήθελαν να δώσουν “γροθιά στο μαχαίρι”.