Ο ΛΕΒΙΑΘΑΝ, ΤΟ TRIO STOOGES ...KAI H ΑΥΛΑΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΒΑΣΤΙΚΑ

Ο Λεβιάθαν του Τόμας Χόμπς, στην ελληνική κακέκτυπη version του, γκρεμίζεται μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Η φθορά του, θυμίζει παλιωμένο κοστούμι μιας πολυπαιγμένης παράστασης. Της παράστασης αυτής που πρωτοανέβηκε το 74 και συνεχίζει να παρασταίνει έως και σήμερα, με μόνη αλλαγή τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Κοστούμια, καπέλα με εθνόσημα και σκηνικά, όλα απαράλλακτα. Ακόμη και η μαύρη αυλαία με τη σβάστικα, κρέμεται επιβλητική, σαν ξεχασμένο κατοχικό κειμήλιο. Μιλούμε για εκείνη την παράδοξη παράσταση, όπου αριθμητικά περισσότεροι είναι οι γελωτοποιοί που κάθονται στην πλατεία, από τους τσαρλατάνους που σουλατσάρουν στη σκηνή. Είναι η ίδια παράδοξη παράσταση, όπου γελούν μόνον οι επί της σκηνής, ενώ οι κάτω, βουβοί και σκυθρωποί, .απλώς επιμένουν να τη βλέπουν. Και ποιος -μα την πίστη μου-, δεν παρέλασε από αυτή τη σκηνή και δεν περίμενε τη σειρά του στις κουίντες; Του κόσμου οι πολιτικοί οδοστρωτήρες, που ξεδίπλωσαν το ερμηνευτικό τους ταμπεραμέντο, ίσα με το μπόι των Αριστοφανικών υπερμεγεθών φαλλών. Γνωρίσαμε όλα σχεδόν τα ερπετά. Μαθητευόμενα φίδια της πολιτικής, τους εκπαιδευτές τους, αλλά και αρκετά ατάλαντα και ακίνδυνα σαμιαμίδια, των οποίων η καριέρα δε φτούρησε και δεν είδε τη χαρά που προσφέρει η ευημερία της τετραετούς (και βάλε) θητείας, που γεύονται άλλοι.

 

Από το πλούσιο ζωικό και δουλοπρεπικό βασίλειο που συνθέτουν το πάζλ της επαναλαμβανόμενης παράστασης, γνωρίσαμε ουκ ολίγους σπιούνους, στρουθοκαμήλους, δοσίλογους, απατεώνες, προδότες και μιζαδόρους κομπάρσους. Γνωρίσαμε και ορισμένους άξιους, μετρημένους στα δάχτυλα, που όμως τους έφαγε η μαρμάγκα. Ωστόσο, αν προσέξεις λίγο, μόνο λίγο, θα δεις το Λεβιάθαν να ξηλώνεται σαν πουλόβερ. Πόντο στον πόντο. Μόνο αν προσέξεις και μόνον αν προλάβεις. Κάνε γρήγορα, γιατί οι τρεις εκτελεστικοί διευθυντές του θιάσου, πάνω σε σκάλες που θυμίζουν ξυλοπόδαρα, είναι πάντα σε ετοιμότητα να στρέψουν τα φώτα της σκηνής καρφί στα μάτια των από κάτω, στα δικά μας μάτια, πάντοτε κατόπιν εκτάκτων εντολών των παραγωγών. Το ξήλωμα όμως του πουλόβερ ξήλωμα, αν και τόσο, μα τόσο βασανιστικά αργό.

 

Αυτή η καθυστέρηση, η βασανιστική, είναι η ακριβής στιγμή που ο Χόμπς χαρακτηρίζει ως «παύση της φροντίδας». Γιατί, -αναφέρει ο Άγγλος φιλόσοφος για το έργο του-, πως «όταν ο Λεβιάθαν πάψει να φροντίζει για την ειρήνη και άμυνα των πολιτών, ακυρούται το συμβόλαιο και το κράτος μπορεί να διαλυθεί». Εκεί εν ολίγοις τελειώνει η παράσταση και το κοινό γυρίζει στο φυσικό νόμο, έως να γίνει νέο συμβόλαιο.

 

Στα δύσκολα, όταν η παράσταση κάνει κοιλιά, ίση με εκείνη τους ενός εκ των τριών διευθυντών, ή όταν κάποιοι σκυθρωποί θεατές της πλατείας απογοητευμένοι από το σόου ξεκινούν να ψελλίζουν: «τη δραχμή μας πίσω», οι εκτελεστικοί διευθυντές δασκαλεμένοι ακολουθούν το ordino της παλιάς Γερμανικής θεατρικής σχολής, για να κάνουν διάλειμμα. Είναι η ώρα που τα δημοκρατικά φώτα της πλατείας κοινού ανάβουν και οι θεατές μπορούν να ξεπιαστούν. Το κυλικείο του φουαγιέ έχει μόνον εισαγόμενα και ακριβά προϊόντα, μα η πρόσβαση σε άλλα μαγαζιά αδύνατη. Οι πόρτες εξόδου είναι κλειδωμένες. Κάποιοι προσπαθούν να πηδήξουν από τα παράθυρα, άλλοι προσπαθούν να πηδήξουν από τον εξώστη και μερικοί λίγοι, να πηδήξουν σκέτα. Η ιδανικότερη στιγμή δημιουργίας σύγχυσης, με κάθε μέσο, με κάθε εξωτερική βοήθεια, με κάθε τρόπο, ώστε οι θεατές να αναζητούν δίχως αποτέλεσμα τον ένοχο δίπλα τους, μέσα και όξω τους, πάνω και κάτω τους, πίσω και μπρος τους, έως να ζαλιστούν και να μη συγκεντρώνονται πολλοί στην πλατεία κοινού, εν είδει διαδήλωσης. Μα όσοι σαράντα χρόνια αναζητούν τον ένοχο της ίδιας παρωδίας, στα πρόσωπα της νέας της διανομής, σα φτάσουν να αγγίξουν για λίγο τη λύση του σταυρόλεξου, ενεργοποιείται ο -κακά τα ψέματα απόλυτα επιτυχημένος- μηχανισμός αποπροσανατολισμού. Επιστρατεύονται ναζί ζογκλέρ, οι κακοί τούρκοι, κροκόδειλοι, λιοντάρια, πύρινα στεφάνια, διάφορες μέθοδοι και νούμερα κάθε αξιοπρεπούς τσίρκου, προκειμένου να συνδράμουν στον αποσυντονισμό, στην απόσπαση της προσοχής και στην αδυναμία εστίασης στον έναν και μοναδικό εχθρό, το χειρότερο ίσως όλων: Τον εαυτό μας τον ίδιο.

 

Κουδούνι ήταν αυτό; Ναι, χτυπάει το πρώτο κουδούνι! Λοιπόν, το διάλειμμα λαμβάνει τέλος οσονούπω. Κάποιοι σκέπτονται να ανέβουν στη σκηνή, να πετάξουν χάμω μερικούς και να δώσουν τη δική τους παράσταση. Δεύτερο κουδούνι, δυσκολεύονται. Δεν έχουν κείμενο, είναι απαίδευτοι στους αυτοσχεδιασμούς. Πώς να ερμηνεύσεις το φίδι, με το κεφάλι πάνω;

 

Σσσσς! Τρίτο κουδούν! Τελικώς ανεβαίνουν ξανά στη σκηνή τα εκπαιδευμένα ερπετά. Η μαύρη αυλαία ανοίγει απότομα τυλίγοντας μέσα της όσους αλλοδαπούς βρίσκονται στο θέατρο. Στο προσκήνιο γυαλίζει μια μικρή λίμνη αίματος ενός κάποιου Μπρεχτ. Η παράσταση ξεκινά..

 

Παρακαλούμε απενεργοποιείστε εγκεφάλους και κινητά τηλέφωνα.