Το μεγάλο ΟΧΙ του Πυργίου

>> Γράφει ο Γιάννης Νομικός

Είχα τη χαρά και ευτυχία να παρακολουθήσω, από την αρχή μέχρι το τέλος της, τη δοξολογία για το μεγάλο ΟΧΙ του ελληνικού λαού ενάντια στον ιταλικό φασισμό του 1940. Δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στην παρέλαση και την κατάθεση στεφάνων, λόγω ενός αρκετά σοβαρού προβλήματος υγείας που με ταλαιπωρεί αυτήν την περίοδο και μου επέβαλλε να επιστρέψω στο σπίτι μου. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν λόγω ιδίας αντίληψης, στο βαθμό που σας ανέφερα να κάνω τα παρακάτω σχόλια σε σχέση με το διάλογο που αναπτύχθηκε από τα ντόπια ΜΜΕ και που αφορά τον πανηγυρικό της ημέρας.

Αθρόα ήταν η συμμετοχή των Πυργουσών, νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, θείας λειτουργίας και πανηγυρικού της ημέρας. Στο βαθμό που υπέπεσε στην αντίληψή μου, γιατί κύρια παρακολουθούσα την εκδήλωση και παρεμπιπτόντως τα τεκταινόμενα γύρω μου διαπίστωσα τα ακόλουθα. Ο εκπρόσωπος του στρατού, με απόλυτη σοβαρότητα και σεμνότητα τίμησε την εκδήλωση σ’ όλη τη διάρκεια της. Δεν αντιλήφθηκα τον πρόεδρο της δημοτικής κοινότητας Πυργίου να αποχωρεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας από την εκδήλωση.  Δεν αντιλήφθηκα άλλους επισήμους να τιμούν την εκδήλωση.

Άκρα θρησκευτική κατάνυξη επικράτησε σε ολόκληρη τη διάρκεια της εκδήλωσης, κάτι σπάνιο αφού ως γνωστό,  συχνά πυκνά οι ιερείς αναγκάζονται να διακόπτουν τις λειτουργίες απευθύνοντας προτροπές προς το ποίμνιο τους να μην ομιλούν. Αρκετοί συμπολίτες μας κατά τη διάρκεια της αποχώρησης από τον Ιερό Ναό  της Άνω Παναγιάς Πυργίου, συνέχαιραν τον ομιλητή για την ομιλία του. Μια ομιλία που στόχο είχε να καταδείξει τον τιτάνιο αγώνα του ελληνικού λαού στην αντιμετώπιση του κοινού εχθρού, του ντόπιου και ξένου φασισμού και ναζισμού από την πρώτη μέρα του στις 28 Οκτωβρίου 1940, έναν αγώνα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και να εξυψώσει το φρόνημα των Ελλήνων μπροστά στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

Εάν όλα όσα ειπώθηκαν δεν άρεσαν στον κ. πρόεδρο, είναι πρόβλημά του και βέβαια η συμπεριφορά του δεν τον τιμά. Και εγώ έχω ακούσει ομιλίες που δεν με εκπροσωπούσαν, μέχρι και εμετικές, δε συμπεριφέρθηκα ποτέ όμως απρεπώς. Δυστυχώς προχώρησε ακόμα περισσότερο, προχώρησε σε απειλές ενάντια στο Δάσκαλο (με Δ κεφαλαίο) κ. Δημήτρη Νομικό, πράγμα που δείχνει τη δημοκρατικότητά του. Δεν ξέρω τις διασυνδέσεις του, ώστε να απειλεί το δάσκαλο ότι θα τον διώξει από το χωριό. Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι αν επικρατήσουν οι ομοϊδεάτες, των ράληδων, των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των κουκουλοφόρων, των συνεργατών των γερμανών της περιόδου της κατοχής και ξαναγίνουν εξουσία, μέσα από τα σύγχρονα μορφώματά τους, τότε θα έχει και αυτήν την ευκαιρία, ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες που βίωσε ο ελληνικός λαός πριν και μετά τον πόλεμο.

Στο διάλογο παρενέβη και ο κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος.  Επειδή τιμώ, σέβομαι και αγαπώ τον πατέρα του, στο μικρό είναι η αλήθεια βαθμό που τον γνωρίζω, δε θα του απαντήσω. Θα του πω όμως τρία πράγματα, που ίσως τον προβληματίσουν και διαβάσει όχι μόνο την ιστορία των νικητών. Στο πλευρό του ΕΑΜ τάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του κατώτερου κλήρου, πάνω από 3500 ιερείς και ελάχιστοι από τον ανώτερο κλήρο, κάτι ανάλογο μ’ αυτό που συνέβη στην επανάσταση του 1821. Μετά την απελευθέρωση της χώρας αυτοί οι ελάχιστοι ανώτεροι κληρικοί τιμώρηθηκαν με έκπτωση από την εκκλησία. Λίγα χρόνια αργότερα αποκαταστάθηκαν όλοι πλην του Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή, γεγονός που αποτελεί διαχρονική ντροπή για τον ανώτερο κλήρο και την πολιτειακή ηγεσία του νησιού.

Έναν ολόκληρο χρόνο πριν την   γερμανική εκστρατεία ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και αμέσως μετά την ιταλική επιδρομή εναντίον της Ελλάδας, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης απέστειλε 2 επιστολές στο δικτάτορα Μεταξά, από τη φυλακή στην οποία βρισκόταν, λόγω των ιδεών του, με τις οποίες του ζητούσε να στείλει όλους τους φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή του μετώπου για να υπερασπισθούν σαν νέοι 300 του Λεωνίδα την πατρίδα από τους βάρβαρους φασίστες. Κάλεσε μάλιστα και όλον τον ελληνικό λαό να πάρει μέρος στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας. Ο δικτάτορας Μεταξάς το αρνήθηκε κατηγορηματικά και προτίμησε μέσω των επιγόνων του να τους παραδώσει στους ναζιστές.

Ελάχιστοι μόνο κομμουνιστές όταν η πολιτική ηγεσία της χώρας πατείς με πατώσε την κοπανούσε από την Ελλάδα, κατόρθωσαν να δραπετεύσουν. Οι περισσότεροι πάνω από 2000 άνθρωποι παραδόθηκαν στους Γερμανούς ναζιστές οι οποίοι τους δολοφόνησαν. Τελευταία ομαδική δολοφονία ήταν αυτή των 200 της Καισαριανής. Τέλος να του θυμίσω ότι ο μεγάλος δημοκράτης Γεώργιος Παπανδρέου, ο κύριος υπεύθυνος από ελληνικής πλευράς για το εμφύλιο αιματοκύλισμα, προτού και αυτός την κοπανήσει στη Μέση Ανατολή, κλήθηκε από το ΕΑΜ να αναλάβει την αρχηγία του αγώνα ενάντια στους κατακτητές. Το αρνήθηκε κατηγορηματικά, όπως και ο δεύτερος υπεύθυνος του εμφυλίου στρατηγός Πλαστήρας, απο το Βισύ στο οποίο πέρασε τις δύσκολες μέρες του πολέμου, ο οποίος μάλιστα καλούσε τους Έλληνες πατριώτες να κάτσουν στα αυγά τους. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω σ’ όλα τα παραπάνω είναι ετούτο:

Κύριε, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.

Με τιμή

Γιάννης Νομικός

Σημείωση: Με τον κ. Δημήτρη Νομικό δεν μας συνδέει κανένας συγγενικός δεσμός, πρόκειται περί απλής συνωνυμίας.