Με καταγωγή από Χίο η «βασίλισσα» των μεταναστών της Αργεντινής

>> Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

Σε μια εποχή που πρόσφυγες και μετανάστες δαιμονοποιούνται και γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι κάθε εθνικισμού, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας -όπως έχουμε βιώσει και στην Ελλάδα-, στη μακρινή Αργεντινή κάθε χρόνο γίνεται μια μεγάλη λαϊκή γιορτή των μεταναστών για να τιμήσουν τις πολυάριθμες εθνότητες που μπόλιασαν τον πληθυσμό της χώρας συνεισφέροντας στην πολυπολιτισμικότητά της. 

Φέτος «σε απόσταση μεγαλύτερη των 12.000 χιλιομέτρων, μια νέα κοπέλα 21 ετών γέμισε περηφάνια τα στήθη ολόκληρης της ελληνικής κοινότητας. Η Λουισίνα Πιλάρ Δεληκώστα εξελέγη Βασίλισσα των Μεταναστών της Επαρχίας, στην 40ή γιορτή που έγινε στο Μπερίσο του Μπουένος Αϊρες», γράφει η ελληνική κοινότητα «Πλάτων» σε ανοιχτή επιστολή της προς τον λαό της Ελλάδας, θέλοντας να μοιραστεί τη συγκίνησή της με τους συμπατριώτες της. 

Η Λουισίνα είναι τέταρτης γενιάς μετανάστρια. Ηταν οι προπάπποι της, η Βασιλεία Γιαλούρη και ο Ζαχαρίας Δεληκώστας που έφτασαν από τη Χίο στην Αργεντινή το 1906 και εγκαταστάθηκαν στο Μπερίσο.

Εκεί, πλάι στο σπίτι όπου γεννήθηκαν οι πέντε τους γιοι έχτισαν κι ένα δεύτερο για να υποδέχονται και να στηρίζουν άλλους Ελληνες μετανάστες που έφταναν χωρίς υλικά αγαθά αλλά γεμάτοι πίστη και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Ο Ζαχαρίας υπήρξε από τους ιδρυτές, το 1910, της κοινότητας «Πλάτων», κι ήταν έτσι που οι παραδόσεις και τα έθιμα μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά, φτάνοντας έναν αιώνα μετά ώς τη Λουισίνα. 

Θύμα του Βιντέλα 

Είναι αυτή η ιστορία ψυχικού σθένους απέναντι στις αντιξοότητες, αλληλεγγύης και συνύπαρξης, η οποία χαρακτήρισε τους Ελληνες μετανάστες που τιμήθηκε στο πρόσωπό της. Μαζί κι ένα κομμάτι του ελληνισμού που «χάθηκε» εξοντωμένο από τη δικτατορία.

Ο θείος της Λουισίνα, Γιώργος Δεληκώστας, είναι ένα από τα θύματα της χούντας του Βιντέλα.

Στις 3 Ιουλίου του 1976, πάνοπλοι στρατιωτικοί των ταγμάτων θανάτου τον πήραν βίαια από το σπίτι του, μπροστά στα μάτια των γονιών του, της γυναίκας του και των δυο κοριτσιών του πέντε και δύο ετών.

Μια εβδομάδα μετά βρέθηκε δολοφονημένος. Το πτώμα του πεταμένο σε έναν αυτοκινητόδρομο. Ηταν 29 ετών.

Ο αδελφός του Σέρχιο, πατέρας της Λουισίνα, έκανε επίσημη καταγγελία και το όνομα του Γιώργου Δεληκώστα περιλαμβάνεται σε αρκετές από τις ανοιχτές δικαστικές υποθέσεις που έχουν κινήσει οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

Αγνοούμενοι Ελληνες 

Το 2005 έπειτα από δημοσιογραφική έρευνα εξακριβώσαμε την ύπαρξη 12 ελληνικής καταγωγής αγνοουμένων ή δολοφονημένων και πέντε παιδιών που γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία και πιθανόν δόθηκαν για υιοθεσία σε οικογένειες χουντικών.

Η λίστα κατατέθηκε στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μαζί με άλλη μία που περιλαμβάνει δεκάδες ακόμη ονόματα, για τα οποία έπρεπε να διακριβωθεί ότι είναι ελληνικής καταγωγής, ώστε να διερευνηθούν αυτές οι υποθέσεις και να αναληφθούν σχετικές πρωτοβουλίες. 

Εκτοτε τίποτε δεν έχει γίνει. Ούτε καν χειρονομίες απλές, αλλά με μεγάλη πολιτική σημασία: η αναγνώριση της συνεισφοράς των ελληνικής καταγωγής αγνοούμενων και δολοφονημένων στον αγώνα για τη δημοκρατία, μια τιμητική πλακέτα με τα ονόματά τους στην Ελληνική Πρεσβεία, συνδρομή και παράσταση -όπως έχουν κάνει τόσες ευρωπαϊκές χώρες- στις πολύχρονες δικαστικές μάχες για να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και να βρεθούν τα παιδιά που γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία. 

Βράβευση της ιστορίας 

Οι ελληνικές αρχές δεν ήταν παρούσες στις δύσκολες στιγμές. Ούτε όμως και στις χαρμόσυνες, όπως ήταν η εκλογή -στο πρόσωπο της Λουισίνα- της Ελλάδας ως τιμώμενης κοινότητας μεταναστών.

Η βράβευσή της δεν έγινε σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς, αλλά σε μια γιορτή ανάδειξης των αξιών της αλληλεγγύης, της ένταξης και της διατήρησης των παραδόσεων των διάφορων εθνοτήτων που συμβιώνουν στην Αργεντινή μέσα από τις ιστορίες και τα όνειρα της νέας γενιάς των μελών τους.

Δεν σήμανε απλά τη βράβευση της κοινότητας των Ελλήνων στην Αργεντινή, αλλά και της ίδιας της ιστορίας αυτής της οικογένειας, που όπως κι άλλες ελληνικές, πλήρωσαν το τίμημα της αντίστασης σε μια από τις πιο στυγνές δικτατορίες του 20ού αιώνα. 

Η οικογένεια Δεληκώστα είναι μία από τις πολλές που ακόμη περιμένουν κάποια χειρονομία από αυτή τη μακρινή πατρίδα.

Δεν ξέρω αν η Λουισίνα νιώθει πως για τη στάση της ελληνικής πολιτείας ταιριάζει εκείνο το απόσπασμα από το Αξιον Εστί «τις ημέρες μου άθροισα και δεν σε βρήκα πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!».

Αλλά εκείνη δεν έστρεψε ποτέ την πλάτη της στις ρίζες της και μπορεί άξια να επαναλαμβάνει τον στίχο του Ελύτη «της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα». 

«Η Φωνή της Ελλάδας» 

Παράλληλα με τις σπουδές της στη Διατροφολογία και τον κλασικό χορό, μαθαίνει ελληνικά και παραδοσιακούς χορούς στην κοινότητα που ίδρυσε ο προπάππος της. Μετέχει στην ομάδα της ραδιοφωνικής εκπομπής «Η Φωνή της Ελλάδας».

Κι ελπίζει πως μέσα στον επόμενο χρόνο -κατά τον οποίο θα επισκέπτεται διάφορες πόλεις της Αργεντινής μεταφέροντας ιστορίες και αξίες από τη γη των προπαππούδων της- θα καταφέρει να ταξιδέψει στην Ελλάδα και να φτάσει στη Χίο, εκεί από όπου ξεκίνησε η δική της ιστορία.

Πηγή: efsyn.gr