«ΚΕ.Π.Α.: Σύγχρονος Καιάδας»

Τη ζοφερή κατάσταση της λειτουργίας του ΚΕΠΑ Χίου περιγράφει συνεργάτης του Π.Σ.Α.μεΑ., με το κείμενο που ακολουθεί και η οποία αντανακλά στη λειτουργία των ΚΕΠΑ όλης της χώρας:

Εδώ και 3 χρόνια περίπου ιδρύθηκαν στην Ελλάδα τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), έχοντας ως στόχο τους την εκ νέου πιστοποίηση όλων των ατόμων με αναπηρία, προκειμένου να επαληθευτεί ο αριθμός, ώστε να επιδοτούνται από την πολιτεία οι πραγματικά ανάπηροι και να παύσει το φαινόμενο των πλασματικών Α.μεΑ. Αναμφισβήτητα σωστή και θεμιτή η δημιουργία αυτού του ελεγκτικού οργανισμού, που αν λειτουργούσε ορθά και οργανωμένα, μόνο όφελος θα μπορούσε να παράγει για το κράτος και τους πολίτες του.

Αντ’ αυτού έχει καταφέρει να ταλαιπωρήσει υπέρμετρα κάποιους από τους απευθυνόμενους πολίτες στα ΚΕ.Π.Α. Ανθρώπους, οι οποίοι για μια ολόκληρη ζωή θεωρούνταν Α.μεΑ., ζούσαν ως Α.μεΑ. και γενικά είχαν αναπτύξει το δυναμικό τους και τις δεξιότητές τους βάσει αυτού, και ξαφνικά τους χαρακτηρίζει υγιείς!!!

Πολίτες που μέχρι τα 50-55 τους επιδοτούνταν από κρατικούς φορείς λόγω αναπηρίας και είχαν περάσει άπειρες φορές στο παρελθόν από Υγειονομικές Επιτροπές, εν μία νυκτί ιάθηκαν πλήρως και πλέον θεωρούνται ικανοί για εργασία. Δηλαδή δεν μπορούσαν να ασκήσουν βιοποριστικό επάγγελμα στα 20 – 30 – 40, δεν μπορούσαν ούτε να καταταγούν στον Ελληνικό Στρατό στις περισσότερες περιπτώσεις (ούτε ως Ι4 έστω), λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας και ξάφνου, ξανάνιωσαν, ξεπέρασαν κάθε ασθένεια, ανέκτησαν δυνάμεις και η αγορά εργασίας τους αναμένει πώς και πώς για να τους προσφέρει σημαντικές θέσεις εργασίας, έτσι ώστε να διαβιούν αξιοπρεπώς….

Μόνο ως θαύμα και μάλιστα μαζικό μπορεί να χαρακτηριστεί όλη η ανωτέρω περιγραφή που άρχεται και βασίζεται κυρίως σε ένα νόμο ΦΕΚ αρ. φ. 1506/2012 εν ονόματι «Ενιαίος Πίνακας Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας», που συνυπογράφουν υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας. Δηλαδή υπάρχει αυτός ο πίνακας που περιέχει όλες τις ασθένειες και τους δίνει κι έναν χαρακτηρισμό – ταμπελάκι – ποσοστό (π.χ. έχεις σχιζοφρένεια και δεν νοσηλεύτηκες τα τελευταία δύο χρόνια, τότε σου αναλογεί, βάσει του πίνακα, 50%, τελειώσαμε, ο επόμενος στη σειρά ασθενής… κ.ο.κ.). Δεν εξετάζεται δυστυχώς καθόλου η εξατομικευμένη περίπτωση του κάθε αναπήρου, οι περιβαλλοντολογικοί και κοινωνικοί παράμετροι της ζωής του, παρά μόνο οι Ιατρικές Γνωματεύσεις και είθισται να δίδεται το ποσοστό αναπηρίας στον ασθενή, χωρίς να του γίνει ούτε μια ερώτηση σχετικά… μόνο ό,τι λένε τα χαρτιά…

Επιπροσθέτως, μια ουσιώδης παράμετρος που δεν προσμετράται καθόλου, ενώ αφορά πολλά Α.μεΑ. και κυρίως τα άτομα με Νοητική Υστέρηση (αν και υπάρχει σχετική αναφορά στον Ενιαίο Πίνακα στην κατηγορία των Ψυχικών Ασθενειών) είναι η βιοποριστική ικανότητα του κάθε ατόμου, βάσει των δικών του δεδομένων στη ζωή, που έχουν διαμορφωθεί με τα χρόνια, τις κοινωνικές και περιβαλλοντολογικές συνθήκες που αναπτύχθηκε και τις δεξιότητες – ικανότητές του, που συχνά δεν συνάδει με το ποσοστό που τους αναλογεί βάσει του Πίνακα.

Τα ανωτέρω οφείλουν να επισημανθούν ως μια μεγάλη αδικία έναντι μιας αδύναμης να υπερασπιστεί τον εαυτό της πληθυσμιακής ομάδας, των πασχόντων από Νοητική Υστέρηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως τα ποσοστά σ’ αυτήν την πάθηση δίνονται βάσει του δείκτη νοημοσύνης τους και βάσει του Πίνακα μόνο όσοι έχουν δείκτη 45 και κάτω παίρνουν ποσοστό αναπηρίας 67% και θεωρούνται ανίκανοι προς εργασία (σημειωτέον ότι 45 ως 65 δείκτης νοημοσύνης σημαίνει ότι έχεις ελάχιστες δεξιότητες, βάσει της διεθνούς βιβλιογραφίας).

Δηλαδή μόνο όσοι έχουν βαριά νοητική υστέρηση και δεν αυτοεξυπηρετούνται, οι υπόλοιποι που έχουν μέση ή ελαφρά κι έχουν επίσης πολύ περιορισμένες ικανότητες (π.χ. δεν ξέρουν να διαβάζουν καλά και καθόλου μαθηματικά, αδυνατούν να φέρουν εις πέρας μια εργασία χωρίς συνεχή καθοδήγηση, δεν διαχειρίζονταν καλά ή καθόλου τα χρήματα, δεν έχουν δίπλωμα οδήγησης, δεν είναι ικανοί για καμιά δικαιοπραξία, συνήθως δεν ξέρουν να κινούνται αυτόνομοι και μόνοι σε μια πόλη, δεν έχουν κρίση και πρωτοβουλία και γενικά η όλη εμφάνιση και το στήσιμό τους μαρτυρά τις δυσκολίες τους) τους αναλογεί ένα εξευτελιστικά μικρό ποσοστό που τους κρίνει ως ικανούς να βγουν στην αγορά εργασίας και ν’ ανταγωνιστούν στα ίσα (γιατί πλέον δεν δίνεται κανενός είδους κίνητρο στους εργοδότες για να τους προλάβουν) τους άπειρους ανέργους πτυχιούχους. Κι όλα αυτά χωρίς να προμετρούνται και οι συνοδοί νόσοι, που συνήθως συνυπάρχουν και δεν συνυπολογίζονται στο ποσοστό αναπηρίας, όπως η ψυχική νόσος.

Εν κατακλείδι, με τις επιτροπές των ΚΕ.Π.Α., το κράτος κατάφερε να μειώσει τα άτομα με περιορισμένη ή σχεδόν μηδενική ικανότητα προς εργασία, που επιδοτούσε στις περισσότερες περιπτώσεις με το υποτυπώδες ποσό της τάξης των 200 ευρώ περίπου το μήνα από την Πρόνοια… και τους άφησε εντελώς άπορους, να κινδυνεύουν καθημερινά, να υποσιτίζονται, να ψάχνουν κυριολεκτικά στα σκουπίδια για την κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών τους, αφού δεν υπάρχει κανένας μα κανένας φορέας, να προνοεί γι’ αυτούς, ενώ πολλές φορές τυγχάνει να μην έχουν ούτε συγγενείς ούτε οικογένεια να τους συνδράμει!!

ΠΟΙΟΣ;; Σας παρακαλώ, υποδείξτε μας ποιος φορέας θ’ αναλάβει την ευθύνη για τον πραγματικό κίνδυνο της ζωής αυτών των ανυπεράσπιστων, αδύναμων πολιτών, που δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους;;;