Η νεκρολογία της Μαρίκας Σαραντή - Ψώρα

>> Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος

ΜΑΡΙΚΑ ΣΑΡΑΝΤΗ-ΨΩΡΑ

(η δασκάλα μας)

Απογευματινές ώρες της Νέας Τετάρτης 15 Απριλίου 2015.

Μια μικρή παρέα παλαιών συμμαθητών, χάνει τη διάθεση της μεταπασχαλινής όμορφης συνάντησης, πληροφορούμενη το θάνατο της “κυρίας Μαρίκας” της πρώτης μας δασκάλας. Για όλους εμάς, τα μικρά αγόρια και κορίτσια του σχολικού έτους 1953-1954, στο Γ' Δημοτικό Σχολείο Βροντάδου (Αγίου Μάρκου), η νεοδιορισμένη δασκάλα μας φάνταζε ως “δεύτερη μάνα”. Στα μάτια της ψυχής μας, ήταν η καλύτερη δασκάλα, γιατί, στα πραγματικά μάτια μας, φάνταζε ακριβώς ως μάνα ! Μάνα που, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μας αγκάλιαζε όλους και όλες σαν παιδιά της επί τρία συνεχόμενα σχολικά έτη (1953-1956) με την πηγαία καλοσύνη και την απεριόριστη στοργή της.

 Ακριβώς το ίδιο έγινε με όλα τα παιδιά που “πέρασαν από τα διδασκαλικά χέρια της” μέχρι τη συνταξιοδότησή της ως Δ/ντρια πλέον,

  Τότε, για μας τα πιτσιρίκια,ήταν το καλύτερο ξεκίνημα της σχολικής ζωής μας. Και σίγουρα η πλέον πολύτιμη βοήθεια στο δύσκολο έργο των γονιών μας, κυρίως των μανάδων μας, μιας και οι περισσότεροι πατεράδες ήταν ναυτικοί ή μετανάστες.

 Χρόνια δύσκολα τα χρόνια της δεκαετίας του πενήντα τόσο για τους ναυτικούς και απόδημους πατεράδες όσο και για τους στεριανούς, με μικρή χρονική απόσταση να χωρίζει εκείνα τα χρόνια από τη δυστυχία της Γερμανικής κατοχής και την κατάρα του εμφυλίου.

  Αυτά ακριβώς τα δύσκολα νεανικά μας χρόνια των άπειρων υλικών στερήσεων, καλύφθηκαν επαρκώς τόσο από τη στοργή και φροντίδα των γονιών μας όσο και από την αγάπη που μας πρόσφερε απλόχερα η δασκάλα μας, η “κυρία Μαρίκα”, η μετέπειτα σύζυγος του Δ/ντή του Σχολείου μας, επίσης αείμνηστου δασκάλου μας Μάρκου Δ. Ψώρα και μητέρα τριών αγαπητών  παιδιών της.

  Σ' αυτά τα παιδιά και τους λοιπούς οικείους της αείμνηστης δασκάλας μας, απευθύνω κι' εγώ τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια που, πιστεύω ακράδαντα, είναι και συλλυπητήρια όλων των αγοριών και κοριτσιών που δέχτηκαν τη διδασκαλική φροντίδα και αγάπη της.

  Η αξιαγάπητη δασκάλα μας αφήνει πίσω της “Μνήμη αγαθή”, γι αυτό και “ΑΙΩΝΙΑ”.

  Ο Θεός ας την αναπαύσει.