"Η Μαρία του 11" στο Λωβοκομείο της Χίου

Στο Λωβοκομείο της Χίου και στην Ημέρα Μνήμης που έγινε από τον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής Κοφινά & Σήφι έγινε με επιτυχία η πρεμιέρα της Δραματικής ταινίας μικρού μήκους του Μπάμπη Κοιλιάρη "Η Μαρία του 11".
Πλήθος κόσμου παρακολούθησε και τις δύο προβολές που είχαν προγραμματιστεί το πρωί και το απόγευμα της Κυριακής 12/8/2018 χειροκροτώντας εγκάρδια το αποτέλεσμα.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Στην τραγική αυτή μυθοπλασία, η ηρωίδα μας είναι μια νιόπαντρη κοπέλα 21 χρονών. Η Μαρία. Αμέσως μετά τη διάγνωση της λέπρας, επέλεξε να εισαχθεί στο Χιώτικο άσυλο το 1946, στο δωμάτιο με αριθμό 11. Έζησε εδώ για 11 χρόνια και θάφτηκε στον τάφο με τον ίδιο αριθμό. Το 11, ένα χρόνο πριν ανακαλυφθεί το φάρμακο για την ίαση της νόσου του Χάνσεν. Σημασιολογικά ο αριθμός 11 για μένα, είναι η αρχή και το τέλος. Το κλείσιμο ενός δεκαδικού κύκλου. Το 1 ξαναβρίσκει το 1.
ΟΙ ΡΟΛΟΙ: Όλοι οι συμμετέχοντες είναι ερασιτέχνες μέλη του Συλλόγου Κοφινά, κάτοικοι της γειτονιάς μας με ευαισθησία για το Λωβοκομείο και την περιοχή.
Η κεντρική φιγούρα, που την ενσαρκώνει η Αλεξάνδρα Μοσχούρη ήταν πειστική από την αρχή. Η ίδια, μετά την ανάγνωση του σεναρίου και τις πρώτες υποδείξεις μου, φαινόταν τόσο θλιμμένη και σκεπτική που πίστεψα πως ήταν η ίδια η Μαρία. Κατάφερε να αποδώσει την προσωπικότητα της ηρωίδας τέλεια μέχρι τέλους. Ο ιερέας, Ματθαίος Μαυρογιώργης αποπνέει σεβασμό σε κάθε σκηνή του έργου που εμφανίζεται. Η νοσοκόμα, Ειρήνη Γεωργούλη φαίνεται να κάνει πολύ σωστά και ευσυνείδητα τη δουλειά της στο έργο, όσο καλά την κάνει και στην καθημερινή της εργασία. Ο Γιατρός, Παντελής Γκιάλης, φαίνεται πως συγκινήθηκε στ’ αλήθεια, μόλις διέγνωσε τη λέπρα στην Μαρία και με πραγματικό πόνο υπέγραψε την εισαγωγή της στο ίδρυμα.
Στην κάμερα και το μοντάζ ήταν ο Μιχάλης Κοιλιάρης που έκανε και την επιλογή μουσικής υπόκρουσης. Φροντιστής: η Άννα Μαρία Ζαφειράκη. Αφηγητής ο Μανώλης Λαγκαδούσης. Παραγωγή ΕΕΑΣ Κοφινά, Σήφι Χίου.
ΣΚΟΠΟΣ της ταινίας είναι η προβολή της πλήρους εγκατάλειψης αυτού του σπουδαίου μνημείου, του Λωβικομείου Χίου, του μακροβιότερου σε συνεχή λειτουργία ασύλου Χανσενικών στην Ελλάδα, από το 1378 έως το 1959 και η έγκαιρη διάσωσή του με κάθε τρόπο.