Η ΛΕΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ “ΑΤΡΩΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ”

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Μέρες τώρα προσπαθώ να προσεγγίσω, όσο γίνεται πιο αντικειμενικά, το γνωστό θέμα. Αν δεν είχα αναμειχθεί στα κοινά, θα ήταν δύσκολο έως αδύνατον να κατανοήσω πλήρως τις συνθήκες και το κλίμα εντός του οποίου, η οφθαλμίατρος του Νοσοκομείου Χίου, δρώντας ως επιστήμονας, χορήγησε πιστοποιητικά τυφλότητας ακόμη και σε μη δικαιούχους.

'Ολοι συνομολογούν ότι δεν το έκανε προς χρηματισμό. Είναι γνωστό ότι, αν η Λεμονιά Ζερβούδη-Βαρκάρη επεδίωκε τον πλουτισμό, θα είχε ανοίξει δικό της οφθαλμιατρείο. Εκείνη, λόγω πεποιθήσεων, εξ αρχής στρατεύθηκε στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Υπήρχαν βλέπετε (και υπάρχουν έντονα) μέσα της τα γονίδια από τον αριστερό  αγωνιστή πατέρα της, αείμνηστο Αργύρη Ζερβούδη που την οδήγησαν σε έναν ανηλεή πόλεμο κατά των “δώρων και φακελακιών”.

  'Ομως η Λεμονιά ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ. Ο σύζυγός της, γνωστός γιατρός του ΕΣΥ Γιώργος Βαρκάρης, διετέλεσε Βουλευτής και Δήμαρχος. Γιατί να μη φαντασθεί κανείς ότι η Λεμονιά, χορηγώντας τα εν λόγω πιστοποιητικά, δρούσε ψηφοθηρικά; 'Αλλωστε, κάπως έτσι δρα το “στηθοσκόπιο” διαχρονικά και μάλιστα επιτυχώς.

 Αρκετοί συμπολίτες, αυτό πιστεύουν και αυτό υποστηρίζουν προφορικά ή γραπτά.

Η ίδια η Λεμονιά, με δημόσια δήλωσή της, είπε περίπου ότι, χορηγώντας πιστοποιητικά σε μη δικαιούχους, αλλά ανήμπορους ,“αισθανόταν να δρα φιλανθρωπικά”.

Ρωτούν- δικαίως -πολλοί:

-Φιλανθρωπία με “ξένα κόλλυβα;” Και οι ίδιοι απαντούν:

-“Αν η Λεμονιά ήθελε να κάνει φιλανθρωπίες, ας τις έκανε με δικά της λεφτά”.

Το επιχείρημα και η αντίληψη αυτή στέκουν τόσο νομικά όσο και ηθικά. Μόνο που δείχνουν να αγνοούν ή να ξεχνούν το γενικότερο πολιτικό, οικονομικό και κυρίως κοινωνικό κλίμα εντός του οποίου έδρασαν ακόμη και επιστήμονες όπως η Λεμονιά. Προτού εξηγήσω τί ακριβώς υπονοώ, ας μου επιτραπεί να καταθέσω δημόσια μικρό μέρος της οκτάχρονης Δημαρχιακής μου εμπειρίας (1991-1998).

Φίλοι, γείτονες, συγγενείς αλλά και διάφοροι “παράγοντες”, συχνά με παρακαλούσαν, με προέτρεπαν ή και με πίεζαν διακριτικά να “κάνω κάτι για να προσληφθεί στο Δήμο το τάδε άνεργο παιδί του οποίου η οικογένεια έχει ανάγκη”.

Οι αντιλήψεις μου περί “διορισμών” αλλά και τα άσχημα οικονομικά του Δήμου, δεν επέτρεπαν προσλήψεις, κάτι που, ευγενικά και με ειλικρίνεια, απαντούσα σε όλους.

'Απειρες φορές εισέπραξα -φανερά και κρυφά-τον χαρακτηρισμό του “κοινωνικά ανάλγητου”.

'Εκανα εχθρούς που φρόντισαν να μου στερήσουν ψήφους. 'Οχι σπάνια άκουγα τη γνωστή φράση:

-'Ελα βρε Δήμαρχε εσύ θα σώσεις την κατάσταση; Από την τσέπη σου θα τους πληρώνεις;

Αυτό αγαπητοί φίλοι ήταν το γενικό κλίμα εντός του οποίου κλήθηκε να δράσει και η Λεμονιά. Η πλειοψηφία των πολιτών-ΟΧΙ ΟΛΟΙ- όλων όμως των ιδεολογικών και κομματικών αποχρώσεων, ζητούσε να βοηθηθούν ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, ανήμποροι, άνεργοι, φτωχοί, γέροντες χωρίς σύνταξη, άτομα με ειδικές ανάγκες.

Κάπως έτσι χορηγήθηκαν αγροτικές συντάξεις σε μη αγρότες απλώς για να έχουν και αυτοί “ένα χαρτζιλίκι και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη”.

Το ΝΑΤ, έδωσε συντάξεις σε μη ναυτικούς για “κοινωνικούς λόγους”.

Γιατροί και άλλοι παράγοντες φρόντισαν να λάβουν αναπηρικές συντάξεις ακόμη και άτομα με ελάχιστη αναπηρία επειδή είχαν οικονομικό πρόβλημα.

Εκατοντάδες χιλιάδες προσλήφθηκαν σε Δημόσιο, Τοπική Αυτοδιοίκηση και Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας όχι μόνο για ψηφοθηρία αλλά και για μείωση της ανεργίας.

Πολλές από τις παραπάνω “εξυπηρετήσεις” έγιναν από αιρετούς και δημόσιους λειτουργούς, εν γνώσει και με ανοχή της κοινωνίας, όντως ως “φιλανθρωπίες”, πάντα βέβαια με δημόσιο χρήμα που σήμερα αποδεικνύεται δανεικό και μας έχει γονατίσει.

'Αλλες “εξυπηρετήσεις” έγιναν βέβαια για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους (σου δίνω-μου δίνεις).

Δυστυχώς, άπειρες άλλες έγιναν-από αιρετούς και δημόσιους λειτουργούς-με στόχο και απαίτηση το “δωράκι”, το “γρηγορόσημο” και το “φακελάκι”. 'Ηταν και είναι οι πιο αισχρές.

Στην κατηγορία αυτή, σίγουρα δεν συγκαταλέγεται η Λεμονιά. Το δικό της ατόπημα, μικρό ή μεγάλο, έλαβε τέλος. Η ίδια, επειδή έσφαλε, με κάποιο τρόπο θα τιμωρηθεί. Δεν γνωρίζουμε την τιμωρία.

'Ηδη έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα. Ακούγεται ότι κινδυνεύει να απολυθεί από το ΕΣΥ. Μια τέτοια τιμωρία θα κοστίσει όχι μόνο στην ίδια αλλά και στο Νοσοκομείο μας και στους οικονομικά ανήμπορους συμπατριώτες που, κατά εκατοντάδες και χιλιάδες, ειδικά τούτον τον καιρό της κρίσης, προσέτρεχαν στις ιατρικές της υπηρεσίες.

 Μια τέτοια τιμωρία, θα είναι σκληρή ίσως και άδικη αν μάλιστα αναλογισθούμε πόσα “τρωκτικά” του δημόσιου αλλά και ιδιωτικού χρήματος, συνεχίζουν, όπως ακούμε, ακόμη και σήμερα, να παραμένουν “άτρωτα”, ασύδοτα και δρουν αχόρταγα, προκαλώντας (και μάλιστα γελώντας) την Ελληνική κοινωνία που υποφέρει όσο ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον μεταπολεμικά.

Αυτά τα “τρωκτικά” άραγε μπορεί να τα εξουδετερώσει η Πολιτεία; Αν ναι, ας το αποδείξει.