"Η Φαύστα" του Μποστ από τους «Σκηνοβάτες» σε Καλαμωτή, Νένητα, Λαγκάδα και θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παυλιδάκης

Πιάνο: Μιχάλης Μάγνης

σε διασκευές του, από τη σύνθεση του Β. ∆ηµητρίου “Βόλτα στο Φάληρο”

Φωτισμός: Ανδρέας Απέσσος

Χορογραφία: Μαργαρίτα Καμαράτου

Σκηνογραφία, Ενδυµατολογία και κατασκευές:Γιώργος Παυλιδάκης

παίζουν

Μαρία Ζαννίκου, Ειρήνη Τσίχλα, ∆ηµήτρης Μπαχάς, Ειρήνη Κρεατσούλα, Μαρκέλλα Γιοβανάκη, Γρηγόρης Παπαµικρούλης, Μαρία Αυγουστίδη

Παραγωγή βίντεο: Focus Studio

Σκηνοθέσια: Γιώργος Παυλιδάκης

Φωτογραφία - Μοντάζ: Ανδρέας Απέσσος

Πρόγραμμα παραστάσεων

31 Ιουλίου, Καλαμωτή

3 Αυγούστου, Νένητα

12 Αυγούστου, Λαγκάδα

16 Αυγούστου,   Ανοιχτό θέατρο “Μίκης Θεοδωράκης” (Καστρομηνά)

Ωρα έναρξης  9:00 μ.μ.

Ολίγα λόγια για το έργον από τον συγγραφέα

Είθισται ,προ πάσης παραστάσεως, ο θεατρικός συγγραφεύς να απολογείται προς το κοινόν ,είτε με σύντομο σημείωμα εντός του διαφημιστικού προγράμματος, είτε με φλύαρον διατριβήν  εις τας φιλοξένους εφημερίδας, δια να κάνει κατανοητήν την «θέσιν» του. Στην «Φαύστα» θέσις δεν υπάρχει. Το έργο γράφτηκε σε στιγμή κεφιού και ούτε θυμάμαι να με «κούρασε», ούτε το «θέμα της να με απασχολούσε χρόνια». Το έγραψα το καλοκαίρι του ’63, φιλοδοξώντας να έχω στο συρτάρι κι ένα έργο που να μην είναι επίκαιρο και να μπορεί να παίζεται ανεξαρτήτως εποχής. Την ιδέα την πήρα από μια τραγική ιστορία που είχα δώσει προ ετων ως σκίτσο στον «Θεατή», τότε που ένας καρχαρίας στο Κερατσίνι έφαγε κάποιο παιδί που κολυμπούσε. Αυτός στάθηκε ο πυρήνας της «Φαύστας», της «απολεσθείς κόρης». Ποιητική αδεία, ο συγγραφεύς ,το παιδί το έκανε κοριτσάκι και το εβάπτισε «Ριτσάκι», επειδή ήδη το δραματούργημα το είχε αρχίσει σε δεκαπεντασύλλαβο και τον εξυπηρετεί η πρωτότυπος ρίμα (αν του εχρειάζετο αγοράκι, να είσθε βέβαιοι, ότι κατόπιν ωρίμου σκέψεως ,θα το έβγαζε Γρηγοράκη).  Αυτή ήταν η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισε ο δραματουργός. Στο Κερατσίνι, το παιδί εξαφανίστηκε. Στην «Φαύστα» το  «Ριτσάκι» ξαναβρίσκεται με τους γονείς του, έπειτα από 20 έτη, βγαίνοντας από την κοιλιά του κήτους που ψαρεύει ο μανιώδης ψαράς πατέρας. Παρ’ όλο που κατ’ αρχήν το έργο γράφτηκε ως «σκηνικό παιγνίδι», στο σημείο αυτό όπου η κόρη αφηγείται για τις χώρες που είδε ταξιδεύοντας χρόνια σ’ όλες τις θάλασσες, θα γινόταν «πολιτικό» με την παρεμβολή μερικών στίχων τρεχούσης επικαιρότητας, και το Ριτσάκι θα έλεγε στους γονείς του γνώμες για το Βιετνάμ,για την Κύπρο και τον Άγιο Δομίνικο, που υποτίθεται ότι γνώρισε παραπλέοντας τις ακτές τους. Ο σκηνοθέτης όμως δεν ήθελε πολιτική και ο συγγραφεύς δεν επέμεινε. Τελικά το Ριτσάκι είπε μερικά ανώδυνα πράγματα για το Θιβέτ και τη Μογγολία και έτσι συγγραφεύς και σκηνοθέτης έμειναν φίλοι. Αυτό το καλο έχει η «Φαύστα». Συσφίγγει τους δεσμούς σκηνοθετών και δημιουργών. Επιπροσθέτως έχει τας εξής πρωτοτυπίας και προσόντα: α)Με την παρεμβολή 17 τραγουδιών γίνεται μιούζικαλ διαρκείας 2 ωρών. β)Αφαιρουμένων  των τραγουδιών γίνεται μονόπρακτο μιας ώρας γ)Δια της  προσθέσεως 30-40 στίχων μεταβάλλεται  εις έργον «πολιτικό» και δ) Δια της αφαιρέσεως των πολιτικών αιχμών γίνεται «σκηνικό παιγνίδι». Είναι ,δηλαδή, έργον αυξομειούμενον  εις  διάρκειαν,  κατάλληλον  δι’ όλους τους θιάσους και δι’ όλας τας σκηνάς, πράγμα που ουδείς συγγραφεύς  κατάφερεν  εις την παγκόσμιον  δραματογραφίαν. Αισθάνομαι δε ιδιαιτέρως υπερήφανος, διότι αυτό που ο Σαίξπηρ και ο Αισχύλος δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν το κατόρθωσα εγώ χωρίς να κουρασθώ  πολύ.  Έτερον δεν έχω να προσθέσω.

ΜΠΟΣΤ.