«Γι’ αυτό θα πάω να ψηφίσω»

>> Γράφει ο Νίκος Δανιήλ Γεωργούλης

Είναι αργά, Πέμπτη βράδυ και η εκλογή θα γίνει Κυριακή. Ούτε ένα σποτ μέχρι τώρα που να ενημερώνει και να παρακινεί τους Δημοκρατικούς πολίτες να ψηφίσουν τον (την) επικεφαλή του νέου προοδευτικού φορέα. Έμαθα, όποιος ψηφίζει θα καταβάλει 3 ευρώ για να καλυφθούν τα αναγκαία έξοδα που απαιτεί αυτή η διαδικασία. Ίσως δεν υπάρχουν χρήματα. . . καλό σημάδι.

Εννέα υποψήφιοι δέχθηκαν να σχηματίσουν έναν ενιαίο φορέα κάτω από τους κανόνες και την επιτήρηση του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου. Στην ψηφοφορία αυτή καλούνται να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, χωρίς αυτό να σημαίνει εκ μέρους τους καμία δέσμευση ή εγγραφή τους στο νέο πολιτικό φορέα. 

Πρωτόγνωρη διαδικασία, καλό ξεκίνημα. Να θυμάστε, στο μέλλον και άλλα κόμματα θα επιλέγουν έτσι τον πρόεδρό τους. Αυτά για τα διαδικαστικά.

Δυο λόγια όπως τα αισθάνομαι. Κατ΄ αρχή θέλω να πιστεύω ότι η Κυριακή 12 Νοεμβρίου θα είναι η απαρχή της επιστροφής μας στην κανονικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν μπορούν στο κανονικό, δεν το θέλουν. Το φώναζαν άλλωστε «Ή αυτοί ή εμείς». Είναι διαφορετικοί οι άνθρωποι, με άλλες πολιτικές ιδεοληψίες και αντιλήψεις.

 Από τον εμφύλιο ζούμε ένα μύθο, το μύθο της αριστεράς. Τον ζήσαμε και μέσα στο ΠΑΣΟΚ με τις «αριστερές τάσεις» και «αριστερές πρωτοβουλίες», με τους αχόρταγους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες τους. Ευτυχώς είχαμε μεγάλους και άξιους ηγέτες διαφορετικά θα είχαμε φαινόμενα ΣΥΡΙΖΑ. Με το αφήγημα «το Έθνος μας το πάντα αδικημένο από τους ισχυρούς της Δύσης, καταφέρνει να μένει αδούλωτο χάρις στον αντιστασιακό Έλληνα που ο τράχηλος του ζυγό δεν υπομένει», έτσι πορευτήκαμε και μεγαλώσαμε. Μεθερμηνευόμενο εντέχνως, όλα τα καλά αριστερά, όλα τα κακά δεξιά.

Βέβαια την αριστερά δεν την είχαμε δει να κυβερνά. Μόνο να διαμαρτύρεται και να απαιτεί. Τώρα που κυβερνούν, διαπιστώνουμε πόσο απέχουν τα λόγια από τις πράξεις. Αριστερά θέλαμε, αριστερά ζούμε. «Αυταπάτες» είχανε, είπαν. Κι όμως παρά τις «κωλοτούμπες» το παραμύθι τους τελείωσε ως ένα ακόμη παραμύθι του «Γυμνού Βασιλιά».

Χάσαμε χρόνο, χάσαμε χρήμα ναι, μα ήταν αναγκαίο πολιτικό μάθημα για την εθνική μας προσγείωση. Το πληρώσαμε. Κάποτε θα το πληρώναμε.

Αυτά μέχρι σήμερα.

Τώρα την Κυριακή καλείται ο δημοκρατικός λαός να κερδίσει το στοίχημα δίνοντας το μαζικό του παρών, εκλέγοντας τον (την) επικεφαλή της Δημοκρατικής Παράταξης.  Μόνο μια ισχυρή κεντρώα δύναμη μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Αυτό έχει αποδειχθεί σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και πρωτίστως έχει αποδειχθεί στη χώρα μας. Γιατί το Κέντρο φέρει μετριοπάθεια και ισορροπία στο πολιτικό σύστημα που είναι απαραίτητη ανάμεσα στα άκρα. Ο ρόλος του κέντρου δεν είναι δεύτερος, ούτε συμπληρωματικός. Είναι πρωταγωνιστικός και απαραίτητος. Είναι η φωνή της λογικής και του αυτονόητου, που σήμερα μας λείπει.

Ούτε άγονες αντιπαραθέσεις, με τους δεξιούς να λένε «ο εχθρός είναι το κράτος» και τους αριστερούς «το κράτος είναι η λύση». Το κέντρο θα ζητούσε το αυτονόητο, συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, εκμεταλλευόμενο τις αγορές και καθοδηγούμενο από το δημόσιο συμφέρον.

Ο τρίτος δρόμος είναι η μόνη ολοκληρωμένη πρόταση στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Η ιστορική κεντρώα προοδευτική παράταξη είναι υποχρεωμένη να ανανεώνεται διαρκώς, με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον.

Γι αυτό θα πάω να ψηφίσω.