«Ενοικιάζονται» όνειρα…

>> Της Βαγγελίτσας Αμέντα

Μέλος τη Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Χίου

Κοιτάζοντας πίσω,  στο κοντινό παρελθόν, βλέπω ότι είμαστε μια  ευνοημένη γενιά, καθώς είχαμε απλόχερα , τις περισσότερες φορές , εργασιακά δικαιώματα, ( για τα οποία κάποιοι «γραφικοί» χρόνια πριν αγωνίστηκαν), αξιοπρεπή βασικό μισθό, ωράριο και πενθήμερη εργασία. Χτίσαμε την ζωή μας , με αυτά τα δεδομένα, μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με αυτά τα δεδομένα, τα  εφοδιάσαμε με γνώσεις, πτυχία και τα μάθαμε να  αναζητούν ακόμη ένα καλύτερο μέλλον από μας, όπως άλλωστε είχαν κάνει και οι γονείς μας…

Όμως η κατάσταση άλλαξε  με μια «πολεμική» βιαιότητα που  ήταν τόσο καλά καμουφλαρισμένη αρχικά , που μας ξεγέλασε….

Βρεθήκαμε , στην καλύτερη περίπτωση, χαμηλόμισθοι, με ανύπαρκτα ή ακόμη χειρότερα ανεφάρμοστα εργασιακά δικαιώματα , καθώς η διεκδίκηση τους πιθανά να σημαίνει απόλυση, και με εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας.

Τα επακόλουθα τα γνωρίζουμε και δεν έχει νόημα να περιγράφουμε μια κατάσταση που όλοι μας την βιώνουμε , σχεδόν με τον ίδιο τρόπο.

Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι μας , και προσπαθώντας να επιβιώσουμε , να κατανοήσουμε και να προσαρμοστούμε στις αλλαγές, «ξεχάσαμε» τα παιδιά μας…

 Το πώς βιώνουν την αλλαγή, και όχι σε  επίπεδο υλικών αγαθών , που μοιραία στερήθηκαν… Ίσως αυτό να έχει και την θετική του πλευρά κατά πολλούς. Ίσως να αποτελεί και μια ευκαιρία για μια άλλη οπτική της ζωής… Ίσως απλά όλα αυτά , τα παραπάνω , να είναι μια παρηγοριά στην συνείδηση μας…για τις δικές μας επιλογές , την δική μας πορεία , την δική μας ανοχή…

Τούτες τις μέρες , μετά από μια  περίοδο αγωνίας , βγήκαν τα   αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων, μόνο που…. η αγωνία παρέμεινε διαφοροποιημένη, καθώς  έχει να κάνει  όχι πια τόσο ως προς το  αντικείμενο των σπουδών αλλά ως προς το πώς θα ανταποκριθεί  οικονομικά η οικογένεια του φοιτητή στα έξοδα της φοίτησης.

Και το μετά…. Ύπουλο να ταράζει τα όνειρα μας.  Ένα ΜΕΤΑ, αμφίβολο και σημαδεμένο και  από  δικές μας λάθος επιλογές… Ένα εργασιακό μέλλον, όχι μόνο αβέβαιο, αλλά και αναξιοπρεπές… Με ψίχουλα  για επιβίωση, και ένα χέρι απλωμένο στον εκάστοτε πολιτευτή, πολιτικό, αιρετό για να τα προσφέρει….

Και μείς  να στεκόμαστε ανήμποροι να κύπταμε τα παιδιά μας,  να κρύβουν την γνώση τους , να απαρνιουνται τα όνειρα τους και να παρακαλάνε για μια θέση εργασίας , αμφίβολη, ανάξια της μόρφωσης και των δυνατοτήτων τους.

Κι όλα αυτά γιατί εμείς ξεχάσαμε, να αγωνιστούμε… να φωνάξουμε … Κρυφτήκαμε , στο σπίτι μας, προσαρμοστήκαμε στην μιζέρια που μας επέβαλαν και   γίναμε συνένοχοι , από φόβο να μην γίνουμε γραφικοί…..

Είναι βράδια που κλείνοντας τα μάτια να κοιμηθώ, βλέπω το παιδί μου , να φοράει ένα νούμερο στην πλάτη και να περιμένει σε ένα «στρατόπεδο» ανέργων να έρθει ένας «φύλακας» για να του προσφέρει προσωρινά μια απασχόληση, και μετά να ξαναγυρίσει στο κελί του, φοβούμενο να αντιδράσει, γιατί θα ξεχαστεί εκεί μέσα….  

Η διαφορά του  εφιάλτη από την πραγματικότητα… Τον «φύλακα» τον καθορίζουμε  εμείς, όταν σταματήσουμε να σιωπούμε …..