Εκλογή προέδρου; Αδιάφορο!
>> Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Είναι γνωστή η ρήση που αποδίδεται σε πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας που μας λέει πως «υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται». Αυτή είναι το «ευκαίρως λέγειν» των αρχαίων. Θεωρώ λοιπόν πως κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται γιατί –πιθανόν- να ωφελούν χωρίς να «φέρουν τινά βλάβην». Σήμερα όντως μπορεί όποιος έχει κάτι να πει, να το πει ευθέως αρκεί να έχει το θάρρος και να το υποστηρίξει… χωρίς να νοιώθει ότι είναι «υποχρεωμένος» να μην λέει περισσότερα από αυτά που του επιτρέπουν!
Για να δούμε όμως έτσι είναι τα πράγματα; ή αν έτσι πρέπει να είναι… Ας μην προτρέξει κανείς να μας πει, πως αφού δεν έχουμε Προεδρική Δημοκρατία οι αρμοδιότητες του προέδρου που ορίζει το σύνταγμα αυτές είναι∙ και επομένως δρα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του. Γιατί τότε θα αντιτείνει ο κάθε κακόπιστος, πως αφού αυτές είναι (δηλ. καθόλου) οι αρμοδιότητές του, τότε δεν μας χρειάζεται!
Αν λοιπόν ο θεσμός αυτός «δεν μας χρειάζεται» τότε είναι περιττός. Η λογική μάς λέει πως αυτός που πληρώνεται και μάλιστα από χρήματα του δημοσίου θα πρέπει να προσφέρει υπηρεσίες ανάλογες των χρημάτων που παίρνει*. Όμως….
Να υπενθυμίσω πως κάποτε είχαμε τον «θεσμό» της «Βασιλευομένης Δημοκρατίας» με μοναδική ευθύνη του «ανωτάτου άρχοντος» την παρουσία στις παρελάσεις ή σε συναντήσεις- εκδηλώσεις «υψηλού επιπέδου».**
Θεωρητικά λέγεται ότι ο πρόεδρος ή ο βασιλιάς κάποτε «συμβόλιζε την ενότητα του έθνους»∙ σήμερα όμως τί; Αν κάποτε ο «ανώτατος άρχων» ήταν «ανεύθυνος» για την εφαρμοζόμενη πολιτική, ρωτώ ευθέως, σήμερα τι είναι; αλλά και γιατί πρέπει να είναι έτσι; Εφ’ όσον δεν έχει εξουσίες εκτός από τις προαναφερθείσες…τουλάχιστο να φροντίσει να κάνει θετικά αισθητή αλλά και απαραίτητη την παρουσία του.
Τα πράγματα όμως δείχνουν πως η σκοπιμότητα; ανευθυνότητα; έχει γίνει θεσμός∙ και είτε αυτά είναι του προέδρου ή του πρωθυπουργού λειτουργούν αποσταθεροποιητικά και διαλυτικά στην κοινωνία και οπωσδήποτε δεν βοηθούν στην «εξεύρεση συναινετικών λύσεων».
Τέλος να σημειώσω, πως η εθνική συνεννόηση είναι απαραίτητη για να βοηθά και να δίνει διέξοδο στη λύση προβλημάτων που όντως απασχολούν την κοινωνία που υποφέρει και δεινοπαθεί για να ξεφύγει από τη μέγγενη της ανεργίας της φτώχιας και τελικά της εθνικής ταπείνωσης.
Η οικονομική δυσπραγία όμως όχι μόνο δεν βοηθά στη λύση κοινωνικών προβλημάτων, αλλά επιτείνει τις διαλυτικές τάσεις της κοινωνίας την οποία ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρει…ποιόν θα πληρώνει περισσότερο. Αντίθετα την ενδιαφέρει να ζη αξιοπρεπώς, δείχνοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτόν που δεν αρκείται στον όρκο τής γλώσσας αλλά της συνείδησης.
* γιατί η θεωρία της ίσης μεταχείρισης αυτό λέει∙ και δυστυχώς η εφαρμογή της βρίσκει χώρο μόνο στους εργαζόμενους που φυτοζωούν.
**Δεν μπορεί βέβαια να παραβλέψει κανείς την όντως ανευθυνότητα των βασιλιάδων με την απροκάλυπτη ανάμιξή τους σε θέματα που τους έφερναν σε αντίθεση με την θέληση του Λαού. Σχετικά δε με την σημερινή εθνικοοικονομικοκοινωνική κατρακύλα είναι ανάγκη το κύρος που παρέχει ο θεσμός στον πρόεδρο να διοχετεύεται στην ενότητα, αλλά και στην υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας και του Λαού της. Θα ήταν όμως παράλογο να σκεφτεί κανείς να συσχετίσει τις δύο ανευθυνότητες.
knafpl@hotmail.com
- Προσθήκη νέου σχολίου
- 1243 εμφανίσεις