Δημήτρης Μελαχροινούδης: ένα επίκαιρο άρθρο για τη γλώσσα

"Η γλώσσα σε τελευταία ανάλυση, σε συνδυασμό με τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, αποτελεί προϋπόθεση για τη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας", τόνιζε ο Δ. Μελαχροινούδης σε επιστολή του προς την Αλληλοβοηθητική Αδελφότητα "Αγιος Αιμιλιανός" της Ν. Υόρκης και χάρη στο Μιχάλη Καριάμη ξαναθυμόμαστε αυτό το άρθρο.

Αγαπητοί μας Καλλιμασιώτες της Αμερικής,

Το Εκπολιτιστικό Σωματείο Καλλιμασιάς «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» συμμετέχει και υπερηφανεύεται για τη συμπλήρωση εννέα δεκαετιών ζωής της Αδελφότητάς σας (91 χρόνια εφέτος).

Συμμετέχει γιατί είσαστε ένα κομμάτι μας που ξεριζώθηκε από τα χώματα που φύτρωσε, για να βλαστήσει σε φιλόξενο (οικονομικά) περιβάλλον,

Υπερηφανεύεται δε μαζί σας για την προσφορά σας στη γενέτειρα –ελάχιστοι από τους Απόδημους σας έχουν αντιγράψει-, αλλά περισσότερο γιατί καταφέρατε συσπειρωμένοι να επιβιώσετε στη δεύτερη πατρίδα σας.

Με την ευκαιρία όμως τούτης της αναφοράς, επιτρέψετε την καταγραφή των ανησυχιών μας, που αφορούν στην παραπέρα ύπαρξη της Αδελφότητας και την εξακολούθηση της θαυμαστής δραστηριότητάς σας. Της δραστηριότητας που πέρυσι, με την συμπλήρωση των 90 χρόνων ζωής, τιμήθηκε από το Σωματείο μας και τη Δημοτική Αρχή. Οι ανησυχίες μας έχουν δημοσιευθεί αποσπασματικά στην εφημερίδα μας «Ο ΣΚΙΝΟΣ», η οποία από το 1986 αγωνίζεται μαζί σας για να μην μπει «ταφόπλακα» στην ελληνικότητά μας.

1) Συσπείρωση γύρω από την Αδελφότητα. 

Οι συγκυρίες που δημιούργησαν την ανάγκη ίδρυσής της(μετανάστες σε ξενόγλωσσο τόπο, κάτω από την εκμετάλλευση ακόμα και των ομοεθνών τους), είναι τελείως διαφορετικές από τις σημερινές (οικονομική ευχέρεια για όσους χρησιμοποιούν το μυαλό τους). Ακόμη τα παιδιά (τρίτη γενιά) είναι φυσικό να μην έχουν τις ίδιες σχέσεις με τη γενέτειρα των προγόνων τους, αφού κανείς αγαπά περισσότερο το μέρος που γεννιέται και μεγαλώνει, αλλά και επειδή σήμερα πληρώνομε τις λαθεμένες τακτικές ή παραλείψεις. Αποτέλεσμα να ξεμακρύνουν, ανάμεσα στα άλλα, και το πρόβλημα είναι υπαρκτό για την παράδοση της σκυτάλης. Αξίζει όμως εδώ να εξάρομε τους ανθρώπους που πρόσφεραν τον εαυτό τους σε βάρος της ιδιωτικής τους ζωής για να διατηρηθεί ζωντανή η Αδελφότητα με τη συσπείρωση.

2) Η Γλώσσα. 

Χωρίς αμφισβήτηση αποτελεί τον σοβαρότερο παράγοντα. Οι νεολαίοι που μιλούν καλά ελληνικά σήμερα αποτελούν εξαιρέσεις, ενώ χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που δεν μπορούν να συνεννοηθούν στην ελληνική. Δυστυχώς ακόμη και μεις οι ντόπιοι συμμετέχομε στο φτώχεμα της γλώσσας. Γενικό το φαινόμενο. Και όλα αυτά, γιατί σήμερα εκτός από το πλεονέκτημα να μιλούν τα παιδιά μια δεύτερη γλώσσα, πρέπει να επισημάνομε τούτο:

Δεν ικανοποιεί πια το δόγμα για την χωρίς όρια ανάπτυξη και το μοντέλο της καταναλωτικής κοινωνίας με τα αδιέξοδά του (οικονομική παγκόσμια ύφεση, καταστροφή του περιβάλλοντος, εγκληματικότητα κ.α). Έχει λοιπόν αρχίσει σιγά, αλλά σταθερά η μεταστροφή στον κόσμο των Ιδεών, που πρεσβεύει η παγκοσμιότητα του Ελληνισμού.

Η γλώσσα σε τελευταία ανάλυση, σε συνδυασμό με τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, αποτελεί προϋπόθεση για τη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας. Αποτελεί το προπύργιο της επιβίωσής μας, για να μην παρασυρθούμε στη μαύρη τρύπα της αφομοίωσης. Πολύ παραστατικό και σύγχρονο το ποίημα του Καβάφη, ο οποίος άντλησε στοιχεία από αναφορά του Αθήναιου (3^ος π.χ. αιώνας) για τους Ποσειδωνιάτες της Κάτω Ιταλίας:

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται / εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι / με Τυρρηνούς και με Λατίνους και άλλους ξένους / Το μόνο που τους έμεινε προγονικό / ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες, / με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους. / Κι είχαν συνήθεια προς το τέλος της γιορτής / (τα παλαιά τα έθιμά τους να διηγούνται) / και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε, / που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι. / Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους / Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες - / Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί / και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν, / να ζουν και να μιλούν βαρβαρικά / βγαλμένοι –ω συμφορά!-απ’ τον ελληνισμό.

Τελειώνοντας, και για να μην χαρακτηριστούμε απαισιόδοξοι, ότι τόσο εμείς από δω, όσο και σεις από κει, θα βρούμε τον τρόπο να βγούμε από το αδιέξοδο. Φτάνει να μη σηκώσουμε ψηλά τα χέρια και συσπειρωμένοι, αφήνοντας κατά μέρος τους μικροεγωισμούς, να παλέψουμε κόντρα στο ρεύμα και να σταθούμε όρθιοι. Φτάνει να το θελήσομε!

Με αδελφικούς Καλλιμασιώτικους χαιρετισμούς

Για το Σωματείο «Η ΠΡΟΟΔΟΣ»

Ο Πρόεδρος

Δημ. Μελαχροινούδης