Το δικαίωμα στην ελπίδα και η περιπέτεια της κυρίας Ελπινίκης

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Η Ελπινίκη (που μπορεί και να την έλεγαν Ελλάδα), μέχρι πρότινος, ήταν μια ευτραφής και καλοζωϊσμένη κυρία. Γλεντζού και χωρατατζού, με ροπή στην υπερκατανάλωση κάθε είδους αγαθών, διασκέδαζε τα παραπανίσια κιλά της με τη φράση “τα πάχη μου τα κάλη μου”!

Φιλοσοφία της το “μια ζωή την έχουμε κι' άν δεν την γλεντήσουμε...” και πεποίθησή της το σλόγκαν “καλύτερα (να πάω) χορτασμένη παρά νηστική”.

Την κυρία Ελπινίκη καθώς και τους γιατρούς της, δεν τους απασχολούσε σοβαρά ο διαβήτης που της είχε παρουσιασθεί εδώ και χρόνια 'Ομως ο διαβήτης δεν παίζει. 'Οταν τον αγνοείς και τον προκαλείς, εκδικείται. Μια μικρή πληγίτσα στο ένα της πόδι σταδιακά χειροτέρεψε και εξελίχθηκε σε γάγγραινα. Ντόπιοι αλλά και ξένοι γιατροί που κλήθηκαν από τα παιδιά της, αφού την εξέτασαν, αποφάνθηκαν αποφασιστικά:

-Για να σωθεί η ασθενής, πρέπει άμεσα να ακρωτηριασθεί το πόδι...

Όπερ και εγένετο. Ταυτόχρονα, η αξιαγάπητη κυρία Ελπινίκη μπήκε σε αυστηρή δίαιτα και, υπό ασφυκτική επιτήρηση, άρχισε ειδική φαρμακευτική αγωγή που όμως έχει σοβαρές παρενέργειες. Σε ελάχιστο χρόνο, η άλλοτε ευτραφής κυρία, κατάντησε σκιά του εαυτού της. 'Εγινε αγνώριστη. Ψυχολογικά επίσης δείχνει κλονισμένη.

Γιατροί, νοσηλευτές και γνωστοί, την εμψυχώνουν και, για να τονώσουν το ηθικό της,λένε ότι, στο τέλος, όλα θα πάνε καλά και ότι, χάρη στην επιστήμη και την τεχνολογία, θα ξαναπερπατήσει με τεχνητό πόδι.'Ομως, η ασθενής, όσο θυμάται τις παλιές καλές μέρες και τις συγκρίνει με τις σημερινές στερήσεις, τους πόνους και τα πικρά φάρμακα, θυμώνει, οργίζεται και, αγανακτισμένη, μουτζώνει συχνά τους γιατρούς τους οποίους θεωρεί αίτιους των δεινών της. Δείχνει να ξεχνά τα δικά της λάθη, αν και εδώ ισχύει το “όπου πονεί, γαϊδουρινά φωνάζει”. Σαν να μην έφθαναν οι πόνοι και οι στερήσεις της, η κυρία Ελπινίκη έχει και “καλοθελητές”, συντοπίτες και μη, που, απροκάλυπτα και αψυχολόγητα-ίσως και σκόπιμα;-την απελπίζουν λέγοντας μπροστά της φωναχτά ότι δεν θα αντέξει για πολύ, ότι η θεραπεία της είναι λάθος (και μπορεί όντως να είναι), ότι σύντομα θα της κόψουν και το άλλο πόδι, ότι θα υποστεί εγκεφαλικό, ότι θα τυφλωθεί ότι,ότι.ότι....

Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι ο άρρωστος πρέπει να ακούει λόγους παρηγοριάς και εμψύχωσης του ηθικού του. Αν, αντί γι'αυτό, του λες ότι είναι “ξεγραμμένος”, τότε του αυξάνεις την απαισιοδοξία και τα αρνητικά συναισθήματα.

Το πιθανότερο-ίσως το βέβαιο- είναι να τον “ξαποστείλεις”μια ώρα αρχίτερα.

Κάπως έτσι πορεύεται η κυρία Ελπινίκη με τα παιδιά της να βρίσκονται σε απόγνωση και πλήρες αδιέξοδο. Βλέπετε, η περιπέτειά της, έχει και το ανάλογο οικονομικό κόστος. Για να συνεχιστεί ομαλά η θεραπεία, βρίσκονται τώρα στην ανάγκη να πουλήσουν τα προικώα της που, λογικά, θα ήταν δική τους περιουσία, ως κληρονομιά. 'Ομως, επειδή “μάνα είναι μόνο μία”, τα παιδιά της κυρίας Ελπινίκης, θέλοντας και μη, χάρη της σωτηρίας της, έβαλαν ήδη πωλητήριο σε κινητά και ακίνητα και.... “ο Θεός βοηθός”.

 Στο σημείο που έχει φθάσει η κατάσταση, με την ασθενή μόνιμα και για άγνωστο χρόνο σε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, με καθημερινό κίνδυνο να υποστεί όντως πολυοργανική ανεπάρκεια και έτσι να “καταλήξει”, το μόνο που μένει, πέραν της αυστηρής δίαιτας και της φαρμακευτικής αγωγής, είναι η τόνωση του καταρρακωμένου ηθικού της. Η ίδια η ζωή αλλά και η επιστήμη παραδέχονται ότι, ασθενείς “ξεγραμμένοι”, ιάθηκαν πλήρως όταν στηρίχθηκαν ψυχολογικά και όταν ενισχύθηκε επαρκώς η αυτοπεποίθησή τους.

Η κυρία Ελπινίκη λοιπόν (που μπορεί και να την έλεγαν Ελλάδα) ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙ.

Αυτό το δικαίωμα ΚΑΝΕΝΑΣ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο δεν πρέπει να της το στερήσει. 'Αλλωστε, η σοφή ελληνική λαϊκή ρήση λέει ότι “η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία”, οι δε Λατίνοι μας κληροδότησαν τη γνωστή φράση “dum spiro spero”, δηλαδή “εν όσω (όσο) αναπνέω ελπίζω”.

Αυτήν ακριβώς την αναγκαία και ίσως πολύτιμη ελπίδα ας την προσφέρουμε και στην κυρία Ελπινίκη αν πράγματι την αγαπάμε και όντως θέλουμε να τη σώσουμε.

Και ας μη ξεχνάμε (εν όψει και των εορτών) τους χιλιάδες πονεμένους και ανήμπορους της ζωής. Συνεχίζουν να έχουν την ανάγκη μας. ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ.