Δίδαγμα από τις ελληνικές χρεοκοπίες

>> Του Αριστείδη Ζαννίκου

Είναι γνωστή η φράση “κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν”. Εκφωνήθηκε, υπό δραματικές συνθήκες, εντός της Βουλής των Ελλήνων το 1893 από τον τότε Πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη. Αποτελούσε την επίσημη ομολογία, της τρίτης κατά σειρά, χρεοκοπίας του νεοσύστατου Ελληνικού κρατιδίου.

Πρώτη πτώχευση από ενάρξεως του απελευθερωτικού αγώνα το 1821, καταγράφεται μόλις έξη χρόνια μετά. Ο πρώτος Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, το 1827, πιστοποιεί ότι, το υπό συγκρότηση μικρό και φτωχό κράτος, αδυνατεί να αποπληρώσει δάνεια που είχε λάβει εκ του εξωτερικού για τον αγώνα αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού.

Στο μεταξύ, ανόητες εγωϊστικές εμφύλιες συγκρούσεις, θέτουν σε κίνδυνο τον αγώνα ο οποίος διασώζεται όταν, οι τότε τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία), κατανικούν στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο το 1827 αποδεικνύοντας ότι, τα εθνικά μας συμφέροντα, διασφαλίζονται συνήθως εφ' όσον ταυτίζονται με τα αντίστοιχα των Μεγάλων Δυνάμεων (αυτό, ως δίδαγμα, ας το κρατήσουμε).

Ακολουθεί μια δεύτερη οδυνηρή χρεοκοπία επί Όθωνος το 1843.Η τρίτη προκαλείται το 1893 επί Χαρ. Τρικούπη, όπως προαναφέραμε, για να ακολουθηθεί από τον τραγικό, για τη Χώρα μας, Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο οποίος έφερε πολυετή, οικονομικά και άλλα δεινά.

Η περίοδος 1912-1922 σφραγίζεται από τους απελευθερωτικούς Βαλκανικούς πολέμους, τη Μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας (άρα από πολεμικές δαπάνες και δαπάνες αποκατάστασης προσφύγων και ανασυγκρότησης του Κράτους).

Ακριβώς δέκα χρόνια μετά, το 1932, επί Ελευθερίου Βενιζέλου, το Ελληνικό Κράτος κηρύσσει και πάλι πτώχευση για να ακολουθήσει, τέσσερα χρόνια μετά, το 1936, η δικτατορία του Ι. Μεταξά.

Αν κάτι πρέπει να υποσημειωθεί και να κρατηθεί ως σημαντικό δίδαγμα είναι ότι, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος, δεν απέτρεψε τις πρώτες τέσσερις Ελληνικές χρεοκοπίες τις οποίες πάντα ακολουθούσαν σοβαρές Εθνικές τραγωδίες ή πολιτικοκοινωνικές περιπέτειες.

Ακολουθούν ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος, η επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών και η τραγωδία της Κύπρου, για να δώσουν τη θέση τους, μετά το 1974, στη λεγόμενη Μεταπολίτευση, με την Ελλάδα να εντάσσεται στην τότε ΕΟΚ (μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση), να ταυτίζει πλήρως τα συμφέροντά της με αυτά της ανεπτυγμένης Δημοκρατικής Ευρώπης, να λαμβάνει απ' αυτήν τεράστια ποσά για πρωτόγνωρα έργα, και εν τέλει, να αποδέχεται ως Εθνικό νόμισμα το ευρώ εγκαταλείποντας τη δραχμή. Όλα “δείχνουν”; να πηγαίνουν καλά μέχρι που, μια σοβαρή Τραπεζική κρίση στην Αμερική το 2008, προκαλεί τσουνάμι αναταράξεων στην Ευρώπη το οποίο “πνίγει” τις πιο αδύναμες Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ελλάδα, πρώτη “σύρει το χορό” των άτυπων αλλά κατ΄ουσίαν κρατικών πτωχεύσεων. Ακούγεται ξανά το “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”. Οι αγορές παύουν να δανείζουν τη Χώρα μας.

Έτσι, το ρόλο του δανειστή αναλαμβάνουν κυρίως τα Ευρωπαϊκά Κράτη και δευτερευόντως το Δ.Ν.Τ.

Προφανώς η νέα διάσωση της Ελλάδας συμφέρει την Ευρώπη. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Το ερώτημα που βασανίζει τον Ελληνικό Λαό που πλέον υποφέρει είναι “τί ΕΦΤΑΙΞΕ” και φθάσαμε στη σημερινή κρίση.

Ακούγονται πολλά όπως π.χ. ότι φταίει το υπερτιμημένο ευρώ, φταίει ο καπιταλισμός, φταίει η σκληρή συντηρητική πολιτική της Ευρώπης. Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς.

Όλα αυτά είναι παράγοντες που επιδείνωσαν και επιτάχυναν την κρίση. Όμως κύριες αιτίες για το ιδιόμορφο και οξύτατο Ελληνικό πρόβλημα είναι και άλλες πολλές. Αναφέρω ενδεικτικά μερικές:

-Οι επί σαράντα χρόνια πρωτοφανείς πολεμικοί εξοπλισμοί για εξισορρόπηση της νέας Τουρκικής πίεσης και απειλής που δέχεται η Ελλάδα σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη.

-Οι τεράστιες δημόσιες δαπάνες για ένα σπάταλο υπερτροφικό Δημόσιο αλλά και για εκτέλεση και συντήρηση ακριβών έργων υποδομών στα διάσπαρτα νησιά μας και στην ορεινή Ελλάδα.

-Η ασύλληπτη σε μέγεθος φοροδιαφυγή, φοροκλοπή καθώς και η διασπάθιση και κλοπή δημόσιου χρήματος.

-Η ανάγκη κάλυψης του μεγάλου εμπορικού ελλείμματος της Χώρας αφού ετησίως και επί δεκαετίες, η αξία των εισαγόμενων προϊόντων ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη της αξίας των εξαγόμενων.

-Τα τεράστια “ανοίγματα” στα Ασφαλιστικά Ταμεία με άπειρες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης αλλά και χαριστικών και πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.

Όλα αυτά τα άκρως διδακτικά....και αρκετά άλλα, οδηγούσαν σε υπερδανεισμό που, με τη σειρά του, προκάλεσαν την ουσιαστική αλλά τουλάχιστο ελεγχόμενη χρεοκοπία του 2010.

Και ενώ υπάρχουν αμυδρά σημάδια ότι από τούτη ή την επόμενη χρονιά το οικονομικό σύστημα πάει να βρει την ισορροπία του, και ενώ όλοι προσδοκούν μιά σταδιακή επανεκκίνηση της οικονομίας, όλα μπορούν να “τιναχθούν στον αέρα” και οι θυσίες μας να πάνε χαμένες, εξ αιτίας της ολοφάνερης όξυνσης της πολιτικής αντιπαράθεσης που προφανώς προκαλείται λόγω των επικείμενων εκλογών του Μαΐου.

Η Πατρίδα μας όμως, το τελευταίο που χρειάζεται τώρα, είναι η όξυνση των πολιτικών παθών. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται νηφαλιότητα, πολιτική ηρεμία και, αν χρε

ιασθεί, πολιτική συμπόρευση ΟΛΩΝ όσων θέλουν το καλό της Χώρας μας.

Αυτό ακριβώς είναι που ζητάμε οι απλοί πολίτες. Σταθερότητα, συνεργασία και όχι οξύτητα.

Το αντίθετο, οδηγεί στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ και σε νέες Εθνικές περιπέτειες.