Αναστοχασμός για όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο - Αν. Μεσόγειο

>> Γράφει ο Μάρκος Σκούφαλος

Επικεφαλής Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου, Δημοτικός Σύμβουλος

Αυτές τις κρίσιμες ώρες, που για μας στα ακριτικά νησιά δεν είναι πρωτόγνωρες, χρειάζεται αναστοχασμός πάνω στα φετίχ που για χρόνια μας καλλιεργούν οι κυβερνήσεις του αστικού τόξου στη χώρα μας, δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές τύπου ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκρατικές τύπου ΣΥΡΙΖΑ (ψευτοαριστερά), με παραπληρώματα ή μη.

Πρόκειται για τα αστικά δόγματα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ διασφαλίζουν τα σύνορά μας, η χώρα μας μέσα σε αυτές τις συμμαχίες αναβαθμίζει γεωστρατηγικά τη θέση της και εξασφαλίζει την Ειρήνη στην περιοχή, οι ΗΠΑ αποτελούν στρατηγικό μας εταίρο, ως εκ τούτου οι αμερικανικές βάσεις, εξυπηρετούν τους εθνικούς στρατηγικούς στόχους της χώρας μας .

Ο αναστοχασμός μας σε όλα τα παραπάνω πρέπει να θέτει ένα βασικό ερώτημα:
Ποια είναι όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνική τάξη στη χώρα μας που στοχοθετεί και για ποια συμφέροντα προάγει αυτούς τους στόχους;
Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη νοημοσύνη, που δεν καταλαβαίνει ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια και τις εύηχες εκφράσεις κρύβονται οικονομικά συμφέροντα επέκτασης και διείσδυσης σε ζωτικούς χώρους άλλων κρατών, ενεργειακοί δρόμοι και πόροι, ανταγωνισμοί και συγκρούσεις που συνθέτουν το παζλ του σύγχρονου καπιταλισμού σε αυτό που λέμε ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει αυτό που έλεγε ο Τζον Λοκ «πόλεμος κατά πάντων».
Σε αυτό το κουβάρι ανταγωνισμών και η αστική τάξη της Ελλάδας και η αστική τάξη της Τουρκίας είναι μπλεγμένες και ως σύμμαχες χώρες, ενάντια στους πολέμους που διεξάγει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο η καθεμία για τον εαυτό της, Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία κλπ, αλλά και ως αντίπαλοι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Αιγαίου και της Μεσογείου, με διαφορετικό αφήγημα η κάθε μια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις το λένε γεωστρατηγική αναβάθμιση, ο Ερντογάν γαλάζια πατρίδα.
Και στις δυο περιπτώσεις ο κίνδυνος του πολέμου, ο κίνδυνος να ματώσουμε εμείς, να σκοτωθούνε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας για ξένα συμφέροντα, είναι πασιφανής .
Είτε έχουμε σύγκρουση του πόλου ΝΑΤΟ, ΕΕ εναντίον Ρωσίας και συμμάχων της, είμαστε στρατηγικός στόχος αντιποίνων λόγω των βάσεων που επέκτειναν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και διατήρησαν οι παλαιές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε έχουμε θερμό ή γενικευμένο επεισόδιο με την Τουρκία, πάλι οι σύγχρονοι σκλάβοι, οι εργαζόμενοι λαοί και των δυο χωρών θα ματώσουν για τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Με αλλά λόγια οι εθνικοί, διεθνικοί ή παγκόσμιοι πόλεμοι είναι συνυφασμένοι με τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται ανάμεσα σε εργατική και αστική τάξη, σε κάθε ξεχωριστή χώρα και σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι κάθε φορά πλευρές του ίδιου πολέμου της ταξικής ανισότητας, υπακούν στη βασική αντίθεση το κεφάλαιο από τη μια μεριά και τα συμφέροντά του και οι εργαζόμενοι από την άλλη , που παράγουν τον πλούτο και σκοτώνονται γι αυτά και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου.
Του πολέμου με τα μνημόνια ή χωρίς τα μνημόνια, που λέει πλήρωσε λαέ με κρίση και χωρίς κρίση για την ανάπτυξη των κερδών μου και πολέμησε λαέ με εθνική ομοψυχία να σκοτωθείς εσύ, να δοξαστούμε εμείς .

Όταν λοιπόν το ΚΚΕ προτάσσει καμία αλλαγή συνόρων, αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, παλεύει για την κατάργηση αυτών των λυκοσυμμαχιών πολέμου, δεν το κάνει γιατί «δεν μας υποστηρίζουν», γεγονός φυσικά που μόνο τυφλοί πολιτικά δεν το βλέπουν, το κάνει γιατί αυτοί οι οργανισμοί εγγυώνται τη διατήρηση του ταξικού πολέμου σε βάρος των λαών και υπέρ των συμφερόντων των εκμεταλλευτών τους. Το κάνει, γιατί είναι ληστρικοί οργανισμοί σε βάρος των λαών, που τους ωθούν στον αλληλοσπαραγμό τους προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.
Γι αυτό και λέμε υπάρχουν δυο πατρίδες, η πατρίδα του λαού μας, των καταπιεσμένων και η πατρίδα των κάθε λογής κεφαλαιοκρατών, που βάζουν το λαό να ματώνει για την πάρτη τους και άμα ζορίσουν τα πράγματα την κοπανάνε πχ στο Κάιρο στο β παγκόσμιο πόλεμο. Οσοι δε από μας ζήσαμε, έστω και ως έφηβοι την επιστράτευση, θυμόμαστε στη Χίο το 1974 ποιοι την κοπανούσαν με αεροπλάνα και βαπόρια και ποιοι έμειναν με το χακί και πολλές φορές άοπλοι λόγω… πατριωτισμού της χούντας, να πολεμήσουν. Θυμόμαστε πού ήταν και το εφοπλιστικό κεφάλαιο και ο αστικός κορμός του νησιού και πού κατοικοεδρεύει και σήμερα.

Τη δίκη μας πατρίδα λοιπόν θα την υπερασπίσουμε, θα χύσουμε το αίμα μας με τη δίκη μας σημαία ψηλά, τη σημαία της τάξης μας, που πρέπει να δημιουργήσει μια Ελλάδα με κυρίαρχο το λαό στον τόπο του, χωρίς βάσεις, πυρηνικά και λυκοσυμμαχίες και κυρίως χωρίς τις προϋποθέσεις, ενός νέου κύκλου αιματηρών πολέμων, που η μήτρα τους είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Ο αναστοχασμός λοιπόν βάζει στο κέντρο του να προλάβουμε τον πόλεμο με τον αγώνα των λαών μας και του ελληνικού και του τουρκικού εν προκειμένω, αλλά και αν αυτό δεν επιτευχθεί, γιατί ήδη με τη συμμετοχή των αστικών τάξεων και κυβερνήσεων, ΝΑΤΟ και ΕΕ προωθούν συνεκμετάλλευση και συνδιαχείριση ακόμα και με ματωμένα επεισόδια, αυτό να γίνει με όρους ανατροπής των πολιτικών και των παραγόντων, που θα φέρνουν ξανά και ξανά στο προσκήνιο τον πόλεμο, την πείνα, την ανέχεια, την ανεργία, τις κρίσεις για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής και όχι μόνο.
Κι αυτό απαιτεί τον πιο δύσκολο και επίπονο αγώνα. Το τσάκισμα των αστικών τάξεων στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Το αντίθετο θα δικαιώνει το σύνθημα σε παράφραση: καπιταλισμός σημαίνει χούντες και πολέμοι.
Στην τελική, δικά μας δεινά, όχι δικά τους.